ჩვენი დროის ტრაგედია (ნაწილი 1)

ღამე უმთვარო, უკუნეთი. საზიზრარი ღამეა, რაღაც ცუდის მოლოდინით მიძგერს გული, რაღაც დეჟავიუს მსგავსი. გაჩერდი გულო ნუ როშავ რაღაცებს, გგონია წინასწარმეტყველობის ნიჭი გაქვს თუ რა გინდა, რას ფაციფუცობ. წავალ დავიძინებთქო ვიფიქრე იქნებ დაღლილობისგან

ჩვენი ფერი (5)

ვერ ვგრძნობდი დაღლას შიშს ვერაფერს ვგრძნობდი, თითქოს ირგვლივ სიჩუმე იყო ჩემშ კი ყველაფერი გაჰკიოდა. ყოვოლთვის მეშინოდა მარტო დარჩენის ახლა კი მარტო ვიყავი.. არავინ მახსოვდა მახსოვდა მხოლოდ ის, რომ ჩემი ცხოვრება ერთი

ჩვენი ბათუმი

წვიმა დაიწყო და მუზაც მომაწვა.. ისე წვიმს თავსხმაა თითქოს ცააც ჩამოიქცევა და თავისთან შეგიტყუებს.. დედას ძინას ძალიან ტკბილად მისი სუნთქვის ხმა კისერზე მადნება ახლა ღამეა შუა ღამე როგორც ყოველთვის ისევ შემოიპარნენ მოგონებები ჩემში ..

ჩვენი ფერი (4)

ყველაფერი იქცევა არაფრად, ასე ხშრად ხდება, მაგრამ როდესაც ყვე-ვინ იყო? - მკაცრად გაიმეორა დედაჩემმა კითხვა.. -მეგობარი- მოკლე იყო ჩემი პასუხი.. - რომელი მეგობარი? ვისთან ერთად დაეთრევი? - არ მომწონდა ტონი ნათქვამი სიტყვები მაგრამ გაჩემება ვარჩიე..

თეთრი და ყვითელი ეს ჩვენი ფერია

თეთრი და ყვითელი ეს ჩვენი ფერია ეჭვებით უმზერენ გვირილას ვარდები სითეთრე მე შენი რამდენი მსმენია მიყვარდი, მჯეროდა შენც შემიყვარებდი.

ჩვენი დეკემბერი

და აი კვლავ იგივე შეგრძნება მუცლის არეში,მგონი გრძნობს,რომ შენ გწერ მასაც ენატრები რობერტ მე ვიცი,რომ დაბრუნდები დრო დეკემბრის ბოლომდე გაქვს ჩვენი თვის ბოლომდე მიყვარხარ ოლივია.

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [3]–[დასასრული]

ნუგო გაბრაზებული იჯდა, ხელები გადაჯვარედინებული ჰქონდა და დაბღვერილი სახით უყურებდა თეკოს. ბექა კი ნინას ზედაც არ უყურებდა. მისი დამოკიდებულება საშინლად მაბრაზებს. თითქოს არც აინტერესებს ის თუ რა ქნა ნინამ. დათი გაბრაზებული ავიდა მეორე სართულზე ისე

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [2]

-შეეშვით მას, რომ გაიღვიძებს მერე მოეფერეთ რამდენიც გინდათ- გავლა დავაპირე როცა წინ სოფო გადამიდგა, გაცოფებული სახით... -ოუქეი, ჯობს მე წავიდე -თავის დაძვრენის მიზნით ვცადე, რომ სოფოსთვის თავი ამერიდებინა და მაშო ჩემს საძინებელში წამეყვანა, მაგრამ

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [1]

მანქანის სალონში გოგონას ჩუმი ქვითინი ისმოდა, რასაც მისი დედა ყურადღებასაც არ აქცევდა, არც მის დამშვიდებას ცდილობდა, პირიქით ტუქსავდა და იმას უმეორებდა რომ შეეწყვიტა ეს თვალთმაქცობა.

ჩვენი სიყვარული ისტორიას დარჩება4 (დასასრული)

აქ ყველაფერი ლამაზია, დიახ, პარიზი ხომ სიყვარულის ქალაქია.ლუკა ყოველთვის ანებივრებდა თავის პრინცესას სხვადასხვა საჩუქრებით.ლუსი თავიდან ჯიუტობდა, ისე იქცეოდა თითქოს ლუკა ეზიზღებოდა და არც პარიზში სიამოვნებდა მასთანერთად ყოფნა, სინამდვილეში რაც უფრო