ცისარტყელა (სრულიად)

ბიჭი გოგონას ნატიფ თითებს უსვამს ხელს,მას კი მორცხვად ეღიმება. ამ უბრალო მოძრაობაშიც იმხელა სიყვარული იგრძნობოდა თეთრი შურით შემშურდა. ძალიან საყვარელი გოგოა. ლოყები,როგორც ჩანს ყოველთვის აწითლებული აქვს. მე ჩაის შევექცევი და ისევ მწვანეებს

ცისარტყელა (სრულიად)

არ ვიცი რა მემართება. როგორ ვჩერდები, მაგრამ ფაქტია ჩემში რაღაც იცვლება. მოკლე დროში და ძალიან სწრაფად. სიცივისგან მაკანკალებს, მაგრამ მსიამოვნებს, რადგან მაფხიზლებს და გათიშული ტვინი მუშაობას იწყებს.

ცისარტყელა (დასასრული)

ეს არის ჩვენი პატარა ისტორია! ახლა მე და ბათუ აივანზე ვდგავართ და ცისარტყელას ვუყურებთ, თან ცხელი ჩაის ფინჯნით ვითბობთ ხელებს. ცისარტყელაა ჩვენი სიმბოლო!

ცისარტყელა (6 თავი)

ის ჩემს მიმართ სულ სხვაა და უფრო უკეთესია, იმის მიუხედავათ რომ ამ წიგნში შესანიშნავი გმირები არიან... ჩემს გულში ბათუ სულ სხვა პერსონაჟია, სულ სხვა ადამიანი... ბათუ, რომელიც ვიცი მარტო არ დამტოვებს, იმის მიუხედავათ რომ დიდი ხანი არ არის, რაც

ცისარტყელა (5 თავი)

კიბეზე ვდგავარ და კედელზე ფერად ფიგურებს ვხატავ. ფიქრებში ვარ გართული და საყვარელი სიმღერას Thirteen Senses- Into The Fire ვღიღინებ. -ნუცა, როგორ ხარ?-მესსმის ხმა. ფიქრებში გართული ვშინდები და კიბიდან ვვარდები. -ნუცა!-ჩემკენ იხრება ბათუ. -რომ არ

ცისარტყელა (4 თავი)

-დედა რეკავს!-ამბობს ნეა და მობილურს პასუხობს. უკვე რამდენიმე წელია საზღვარგარეთ არიან წასულები , მე და ნეას კი მარტო გვიწევს ცხოვრება. -კი, ახლა მივდივართ!-ეუბნება ნეა დედას და მობილურს მაწვდის. -ნუციკო, როგორ ხარ?-მეკითხება დედა. მომენატრა მისი

ცისარტყელა (3 თავი)

-კი მე გირეკავდი! ნინომ და მარიამმა მომწერეს რომ მონაწილეები უნდა შევიკრიბოთ ხვალ სადმე და გააგებინეო! -და ხვალამდე არ გინდა ერთმანეთს შევხვდეთ?-მთავაზობს ბათუ. -არა, სხვაგან უნდა წავიდე!-ვამბობ და აივანზე გავდივარ. -ნუ მატყუებ, არ მიყვარს

ცისარტყელა (2 თავი)

აი, ესენიც თქვენსავით მოხალისეები არიან, მიდით და დაგაკვალიანებენ, თქვენც მიხვდებით... წარმატებები!-გვიღიმის და უკან ბრუნდება. -გამარჯობა!-ვიძახით მე და ნეა. -გაფუჭებული მანქანა...-მესმის ხმა და ბიჭისკენ ვიხედები, რომელიც კიბეზე დგას და ხელში

ცისარტყელა (1 თავი)

ეს ისტორია ეძღვნება ნუცა ჯაველიძეს, იგივე D-roni-ს -დავიღალე, წამოდი რა, წავიდეთ!-ვეუბნები ჩემს დას და სირბილს ვწყვეტ. მანქანის გასაღებს ვართმევ და ჩემ ავტომობილისკენ მივიწევ. ვერცხლისფერ მანქანასთან მისულები მე და ნეა ერთმანეთს გაურკვევლი სახეებით

სევდისფერი ცისარტყელა დასასრული

აეროპორტში სესილი და გაგა დამხვდნენ. გაგა უკვე დავაჟკაცებული ბიჭი იყო. მათთან სულ მქონდა კავშირი სკაიპით და ფეისბუკით, ხარბად ვათვალიერებდი ხოლმე მათ ფოტოებს. ასე ვთქვათ, ბიჭი ჩემ თვალწინ იზრდებოდა და კაცდებოდა. ის ახლა უკვე სტუდენტი იყო, წვერიც