დავიწყე წერა ავიღე კალამი

დავიწყე წერა ავიღე კალამი , ვეღარ გავიგე რა არის მართალი ,ნუთუ სიყვარული ასეა დამჭკნარი ,და სულაც არა არის ეს გრძნობა ლამაზი.ერთი მხრივ იმედგაცრუება და მერე ფიქრები,რატომ არ გესმის რომ შენ მე მჭირდები,

შავი სიყვარული(სრულად)

მე მოვემზადე,საჭმელი ვჭამე და ეზოში გავედი,რათქმაუნდა ვაჩე ხუთი წუთით ადრე,მოვიდა ჩვენ ერთად წავედით,სკოლაში გზად ერთმანეთს,რაღაც ამბებს ვუყვებოდით,ხო ვაჩე ერთი კვირაა,რაც შეყვარებულს დაშორდა და ცოტა გახალისება ჭირდება,ამიტომ დღეისთვის რაღაცეები

თეთრი თოლია

ბევრი ფრინველი არსებობს ცაზე გამორჩეულად მე ერთი მიყვარს ზღვა ღელავს მეც ვღელავ რადგან დღეს ცივა და ვერ ვხედავ იციი რას ვხედავ როცა მას ვხედავ? მე ვხედავ მთვარეს გარს ვარსკვლავებით თეთრი თოლია დაფრინავს

მომეძალა ლექსის წერა

ისევ მომეძალა ლექსის წერა ფერებს დაეკარგა ხიბლი ემოციის. დილა აღარა გავს წინა დილას ფიქრსაც აეშალა სევდა უშენობის.

მან წერა დამაწყებინა (თავი პირველი)

ჩემს მუდმივად გაყინულ თითებს დავხედე.ციოდა,საშინლად ციოდა.ზამთრის სუსხიან დღეებს სახლში ვატარებდი.და კვამლით სავსე ოთახში ჩემივე ფილტვების მკვლელი ვიყავი.. თითქოს ყველაფერი მქონდა.სახლი,მანქანა,სამსახური..მყავდა მშობლები,მეგობრები.. როგორც

ბედის წერა ....#2

როგორც იქნა დაუწია სიცხემ . დიდი ვაის ვაგლახით ისევ დივანზე დავაწვინე, ჭრილობიდან სისხლი სდიოდა , ნაკმენი ადგილები საშინლად გამოიყურებოდა . ისე უხერხულად იწვა ჩემს წინ ტრუსების ამარა დაახლოვებით მტრა ოთხმოცი ბიჭი , წაოზრდილი შავი ყორანივით თმით

ბედის წერა ...#1

ისე, რანაიად არიან არააა ადამიანები მოწყობილნი , ყველაფერს გაურბიან , რამნიშვნელობა აქვს უბედურებაა ეს თუ ბედნიერბა. მე იმ დღეს უბედურებას გამოვექეცი.... -აღარ ვიხსენებ იმ წამს როცა ჩავალაგე ნივთები და უკან მოუხედავად წამოვედი . ვცდილობ

ამბობენ წერა რაღაცის გაბედვას ნიშნავსო...

ამბობენ წერა რაღაცის გაბედვას ნიშნავსო... როცა წერ ამით შენს შინაგან მეს თავისუფლებას ანიჭებო... ხო და მეც ვწეერ... ვცდილობ ტკივილს გასაქანი მივცე და დაუსრულებლად ვწერო შეგრძნებებზე რომელიც სულს მიწამლავს და მახჩობს... მინდა ამით მაინც დავცალო...

ასე რატომ მიყვარს ლექსის წერა

რაღაც სასწაული შეგრძნებაა, რაღაც სასწაული ბედისწერა, როცა შენ გიყურებ მახსენდება, ასე რატომ მიყვარს ლექსის წერა! რაღაც საოცარი შეგრძნებაა, როცა სულ არავინ გაბადია, ირგვლივ სიმარტოვე ისვენებს და ღამეც მტკივნეულად ლამაზია!

მინდოდა წერა

ალბათ, ყველასთვის ცნობილი გრძნობაა, როდესაც გგონია, რომ ვერაფერს გრძნობ თუმცას სწორედ , მაშინ გრძნობ იმას რასაც შენს მეტი ვერავინ გაიგებს... მიუყვები ცხოვრების მწვერვალისკენ მიმავალ ბილიკს , სადაც უამრავჯერ განმეორებულიი ცხოვრების კადრები გეჩხირება