ქალაქს, წვიმის სუნი აქვს ჰარი (მიყვარხარ ჰარი)

ქალაქს, წვიმის სუნი აქვს ჰარი.. ასეთ ამინდებში უფრო მიმძაფრდება სიკვდილზე ფიქრი... უკვე მერამდენედ ვწერ ჩემი ცხოვრების შესაძლო ფინალს, და ვხვდები, რომ ყოვილი მცდეობა, რაღაც დავასრულო, უსასრულობაში გადადის. სიგარეტს დღემდე ვეწევი...

წვიმის ცქერისას...

შენ ჩემი იყავ, მეც ვიზრდებოდი,მიხაროდა, რომ შენ გჭირდებოდი,სიტყვის უთქმელად უცებ ვხვდებოდი რა გინდოდა და... მეხუტებოდი.გარეთ გასული მენატრებოდი,ვეღარ ვითმენდი, გზაზე გხვდებოდი,ქვეყნის აზრს აღარ ვეპუებოდი,შუა ქუჩაში გეფერებოდი...

წვიმის ერთი წვეთი (სრულად)

“…მწარეა ცხოვრება, მაგრამ ტკბილი, რთულიც და ადვილი. ალბათ ლამაზი, არ ვიცი... რთულია აღწერო ის... იდუმალია, შავი ყუთია... ამუხსნელი ამოცანა?.. ვერ მიხვდები მის მომდევნო ნაბიჯს, მაგრამ ის იცი რომ მის ნაბიჯს-ნება სურვილს აუცილებლად არა, ძალაუნებურად

წვიმის სურნელი! (სრულად)

მოღუშულმა გაიხედა ფანჯრიდან და ნერვიულად ააბაკუნა ფეხები.. წვიმის წვეთები ფანჯრის მინებზე ეხეთქებოდა... კწაპუნის ხმას მოეცვა მთელი ოთახი..„ამ წვიმაში როგორ უნდა წავიდე“ თავისთვის ამოიწუწუნა და გაბრაზებულმა შეკრა შუბლი... როცა ყველაზე

განწირულია წვიმის წვეთები... (5)

არ ვიცი, როგორ დაგვინახეს, მაგრამ ოთხივე ხელს გვქინევდა, ბექა მგონი გვძეხდა კიდევაც მოდითო... მათ ჟრიამულზე, რომელიც ლამის ნაპირზე აღწევდა გამეცინა, ასეთ მომენტებში ვგრძნობ რომ ჩემები არიან... ათასნაირი გრძნობა და ემოცია მეუფლება, მაგრამ რაც

განწირულია წვიმის წვეთები... (4)

ამის გამო უფრო გაუჯავრდი თავს, მეგონა ასე ჩემს გამო იყო, ალბათ ჩათვალა დავცინოდი მის ბავშვურ ქმედებებზე, მაგრამ ახლა ვერაფერს ვეტყოდი, გადავწყვიტე მომეთმინა, უკვე ბათუმის ქუჩებში ვცდილობდი სასტუმროს ადგილმდებარეობა გამერკვია, და სულ უფრო მიცემდა

განწირულია წვიმის წვეთები... (3)

არ ვიცი საითკენ მიდის ჩემი ცხოვრება... არ მინდა-მეთქი ვამბობ, თავისუფლება არაფერში მჭირდება-მეთქი, მაგრამ ეს რა თქმაა?! უფრო მიჩქმალვაა, საკუთარი თავის მიჩქმალვა, საკუთარი აზრებისთვის ზურგის ქცევა... ჯანდაბა! აზრი მიწყდება, ყოველი სიტყვის ბოლოს და

განწირულია წვიმის წვეთები... (2)

ეშხიანი ქალი იყო... ჩემი თანამშრომელი მხოლოდ პირველ დღეს იყო, მაშინ როდესაც შეცდომით შემოაღო ჩემი სამუშაო ოთახის კარები... შემიძლია მარიამი დავიფიცო, რომ პირველად სხვა თვალით არ შემიხედავს, თუმცაღა მისი წითელი კაბა ახლაც მახსოვს... სექსუალური მაგრამ

განწირულია წვიმის წვეთები... (1)

ფანჯარასთან ვდგავარ-მეთქი, მაგრამ სველ მინაზე „აწებებულ“ წვეთებს ვხედავ მხოლოდ, თავგანწირვით რომ ცდილობენ შეინარჩუნონ სიცოცხე, მაგრამ ვერ აჩერებენ წამს, ვერ შეშდებიან....ხომ შეიძლება დრო გაუშვა, მიუშვა თავის’უფლებაზე, შენ კი, გაჩერდე... ჰო,