წითელი ტუჩსაცხი (თავი 1)
-ახლა რა იქნება?დავრჩი ისევ მე,ისევ ჩემს სამყაროში...მარტოდ მარტო...-ჩაიჩურჩულა და ისევ გააბოლა.წვიმამ იმატა.მაგრამ ეს ნაკლებად აინტერესებდა.პირიქით სიამოვნებდა.დანისნული თბილისი,სიგრილე,სუფთა ჰაერი და სიგარეტი.გულში უეცრად იგრძნო ტკივილი.წითელი მალბორო
მე ბალახები არ მეხუტებიან, რომ მზეში გამდნარი ბობის ხავერდოვანმა ხმამ სამოციანების ზაფხულში მისროლოს. აბა აქ როგორ გავბედო ლეი ლეიდი ლეი ჩავრთო, ან რივერსაიდი, როცა ყველა მდინარე გაიყინა, ჩემს გულში რომ არი ისიცწითელი კაბა (სრულად)
იმ მომენტში, ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა, დაყვირებაც ვერ მოვასწარი. ვატოს ვხედავ კადრებად, ხიდის მეორე მხარეს გადამძვრალ ეკეს უყვირის. ეკე ჩემი ბავშვობის სიყვარულია. ქერა, დახვეული თმა აქვს, ბრეკეტები უკეთია და ღიმილის დროს თვალები უცინის.გრძელი, წითელი ძაფები (პირველი კარი) სრულად
"- ისევ დამჭირდი... - საქმეც მაგაშია... შენ მე ისევ დაგჭირდი, ედი.- ძნელად წარმოსათქმელი სიტყვები საბოლოოდ ამოილუღლუღა, მათიმ და მზის სხივებთან ერთად დასავლეთისკენ გაქრა."გრძელი, წითელი ძაფები (რამდენიმე ნაწილი)
"ქვეყანაში პირველობისთვის ბრძოლა იყო გამართული... და ამ არეულობას მრავალი ახალგაზრდული სული ეწირებოდა. მათის ყოველთვის აწუხებდა თავისი სამშობლოს მდგომარეობა, რომელიც წლების განმავლობაში უცვლელი, ბრტყელი, უმოძრაო სახისა ისახებოდა. სულს ურევდა იმგრძელი, წითელი ძაფები (თავი 1)
"თბილისში აცივდა... სწორედ ისე შემოაწვა ქვეყანას სუსხი, როგორც შინაგან გრძნობებს. მათი ყოველთვის ოცნებების ნაპრალებში იყო ჩამალული, სადაც თავს არიდებდა სამყაროში არსებულ სიტუაციას და უღრმავდებოდა ღრმა, სულიერ ფენებს. ბათუმსაც თოვლის საფარი ჰქონიაწითელი ფერი (ნაწილი 9)
გამარჯობა, მელო, დათა ვარ, ძველ ნომერზე გწერდი მაგრამ ახლა გავიგე რომ გამოცვალე.. ძალიან მენატრები, მთელი გულით.. ყველა დღე, ყველა საღამო, საშინელებაა, როცა ვიღაც გენატრება და ვერ ეუბნები, მაგრამ იმდენად მენატრებოდი რომ ვიცი, იგრძნობდი.. ახლაწითელი ფერი (ნაწილი 8)
მელო რომ არ უპასუხე თქვა ასეთ რამეს არ მომატყუებდაო და დილით გამოფრინდა, რვის მახევრისკენ.. მალე უნდა მოვიდეს წესით, დახვდი... ჩავიცვი და აეროპორტში გავქანდი... მონიტორზე ყოველ ნახევარ საათში იცვლებოდა ფრენის გრაფიკი... ყველა თბილისი-სტამბოლისწითელი ფერი (ნაწილი 7)
თავი ბალიშზე დავდე და ტირილი დავიწყე, მენატრებოდა დედაჩემის მწვანე თვალები, მისი ლაპარაკი, ხმა, ტონი, მანერები.. როგორ გიჟდებოდა ხოლმე და როგორ დიდ სიყვარულს აფრქვევდა, თბილისში წასვლისას რომ გამაფრთხილა ყოველ საღამოს დამირეკეო, მე კიდევ დაღლილობისწითელი ფერი (ნაწილი 6)
აეროპორტში სანამ ჩასხდომა დაიწყებოდა, ვატო მამშვიდებდა ფრენის არ შეგეშინდესო, აფრენაა მთავარი, ბიძგებმა არ დაგაფრთხოსო, ძლივს ავუხსენი რომ ტყუილას ნერვიულობდა და არ მეშინოდა, ადგილების სიმცირისტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ქალის და მამაკაცის ურთიერთობაში უპირველესი არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.