პეკინის ქუჩა (5)

-არა მა დედას დამთავრებული ქონდა უნივერსიტეტი ერთმანეთი რომ გავიცანით,ძალიან ლამაზი იყო.. -შენც ძაან სიმპატიური,და აი ასე ერთი ნახვით შეგიყვარდათ ერთმანეთი? -ის ძალიან ცუდად იყო, რობამ ცოლი მოიყვანა ისერო თამუნასთვის არაფერი არუთქვამსმ,ასე მარტივად

ვარსკვლავებმა გადაწყვიტონ #1

მედდას წვეთოვანის მილში წამალი შეჰყავს, შემდეგ ჩემსკენ იხედება. ცდილობს გამიღიმოს. –ცოტახანში დავბრუნდები შესამოწმებლად. ეცადე დაისვენო.–ბალიშს მისწორებს. რბილ თითებს ნაზად ასრიალებს ჩემს თმაზე–ყველაფერი კარგად იქნება.–ღიმილიანი სახით ტოვებს

არა-ჩვეულებრივი ადამიანები

„გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი…“ დიახ, ეს ტერენტია, მეოცე საუკუნის დასაწყისიდან… და მე, ოცდამეერთე საუკუნის ადამიანს, სატრფო მიკითხავს… ჩვენ ვსეირნობთ გაზაფხულის მშვიდ საღამოს და ვსაუბრობთ ამ სტრიქონების ავტორზე.

შავი თვალები

16 წლის ვიყავი როდესაც მამა გარდამეცვალა სწორედ აქედან დაიწყო ყველაფერი მამის ამბავი ჩემთვის და დედაჩემისთვის რთული გადასატანი აღმოჩნდა. ჩემთვის მამა იგივე იყო რაც თევზისთვის წყალი. დედამაც ძალიან განიცადა საყვარელი კაცის დაკარგვა უკვე სახლშიც კი

ობიექტური ბრაზი

და ისინიც ელოდებიან კიდევ ერთ გამოცხადებას, რათა აღავლინონ მორიგი ღვთის სახელით ჩადენილი მკვლელობა და დაბრუნდნენ გამოქვაბულში, სადაც მათი ცეცხლთაყვანისმცემელი წინაპრები დაიწვნენ იმ თავისუფლების შიშით, რომლისგანაც სულ ცოტა ხნის წინ გვიხსნა

მტრობა (ნაწილი 3)

-მე რატომ მიხსნი ეს შენი ცხოვრებაა. მარიმ აბაზანისკენ აიღო გეზი, ანდრომ ხელი დაუჭირა და გააჩრა, -ეხლა ამ ბო*ის გამო ნუ გამებუტები. მასეთი ჩემს ცხოვრებაში ასი იყო. მარი გონს მოეგო და ირონიულად გაუღიმა - ასზე მეტი ვერ გაქაჩე? ანდროს გაეცინა და ცხვირზე

შეშლილი-სულებთან მოსაუბრე (თავი 2)

ოპერაცია დიდხანს გაგრძელდა, როგორც იქნა ყველაფერი მწყობრში ჩამიყენეს, ამ დროის მანძილზე კი ვნახე დედა და მამა, მაგრამ მათ არ ქონდათ ბოხი ხმები, ისინი ისეთი საყვარლები იყვნენ, ანგელოზებს გავდნენ, ამას კლინიკურ სიკვდლს ეძახიან, ისინი მეუბნებოდნენ რომ

სამეული (დასასრული)

სახლში დაბრუმდნენ მაშინვე ნინიმ ბამბა გამოიტანა კიდევ რხვა რაღაცეები და ლუკასთან მივიდა - ძალიან გტკივა? - კითხა ნინიმლუკას - ისერა - უპასუხა ლუკამ - მართლა თქვი ჩემზე ..... - არა , მოიცადე იმ იდიდოტის ნათქვამი დაიჯერე - არა მაგრამ.... - კარგი რა

იბრძოლე და გადარჩები(ნაწილი 4)

დღეები უსასრულოდ გადიოდა,მუცელი მეზრდებოდა,ზაზაც არ მექცეოდა ცუდად,მაგრამ მის მიმართ მაინც მხოლოდ ზიზღს ვგრძნობდი. 6თვის ორსული ვიყავი,როცა ზაზა დააკავეს,სამი დღე მის შესახებ არაფერი ვიცოდი,მერე კი გამაგებინეს რომ

ჩანახატი,რომელიც ყველამ უნდა წაიკითხოს!

ჩვენს ახალგაზრდობას ვიხსენებდი წუხელ .. იცი როგორ მომენატრა?! არაფერი,რომ არ გვადარდებდა ამ ქვეყნიერებაზე.ერთმანეთი გვყავდა და გაუთავებლად ერთმანეთის სიყვარულში გაგვყავდა დრო.წვიმაში სირბილიც მახსოვს,შემცივნული ,რომ მეხუტებოდი ხოლმე და სულს