მოსკოვი...ჩემი ბედნიერების მიზეზი

მოკლედ გაწუხებთ პატარა განცხადებით "მოსკოვი...ჩემი ბედნიერების მიზეზი" აღარ გაგრძელდება ჩემი ცვალებადი ხასიათის გამო და ვიფიქრე რომ უნამუსობა იქნებოდა არ მეთქვა არვიცი ელოდებოდით შემდეგ თავებს თუ არა მაგრამ მაინცგაგაგებინეთ.მადლობა მათ ვისაც

მებაღე (ნაწილი 7)

ცოტაც და მზე ჩასვლას დააპირებდა, მებაღეს უკვე კარგად შეშრობოდა მდინარის წვეთები.. დადა გაშტერებული თვალებით აკვირდებოდა, როგორ იცვამდა მებაღე თავის ძველმანებს, მერე თავზე ფართოფარფლიანი ქუდი ლამის ცხვირამდე ჩამოიფხატა და მდინარის ნაპირს გაუყვა

მკვლელი (2)

მძულს დილით ადრე ადგომა. შემიძლია მთელი დღე ვიწვე და ჩემს ფუმფულა ბალიშს ვეხუტებოდე. მაგრამ უნივერსიტეტში ვარ წასასვლელი. საწოლიდან ვდგები და ვასწორებ, მერე აბაზანაში ვინაცვლებ, სარკეში ვიხედები, ჯანდაბა, აღარასოდეს, დავიძინებ გვიან. ტანზე ვიხდი, და

შელახული ღირსება თავი 2

იარები რომლებიც აახლობელმა ადამიანებმა მოგაყენეს არ იკურნება რადგან მათ იცოდნენ სად უნდა დაერყათ.

ის,რაც არ მეკუთვნოდა (თავი 2)

-გოგონი ხომ ხედავ ათი კილო თქვენთვის მძიმეა?ტრნაჟორებს რომ ეჭიდავები,აიღე ეს სამ კილოიანები.ინტერიერს მაინც აღარ გაგვინადგურებთ-უკვე ავიჭერი სიტყვა "გოგონიზე",რომელიც ძალინ დამცინავად ჩამესმოდა,აღარაფერს ვამბობ დანარჩენ ორ ფრაზაზე. -საბედნიეროდ

ანდრო,ყაზბეგი და ორი ქეთა..(ნაწილი მერვე)

-ვგიჯდები ჩემს ნათქვამზე რო წითლდები ხოლმე. -გეგონოს, ცივა და იმიტო! -პიჟამოებით რო ჩამოხვედი რა გეგონა,აბა! -მეგონა რო შენ გამათბობდი..

sevirem seni მიყვარხარ

ცისფერ თვალებში ჩაგხედავ ისევ ისევ თვალს ჩამიკრავ ისევ გამიღიმებ თვალებში მიყურებ სამყაროს დაინახავ სიყვარულს გრძნობას და სითბოს შემინახავ

ლექტორი (4)

გულდაწყვეტილი ვდგავარ ფანჯარასთან უცებ ვიღაც რომ გამოდის სადარბაზოდან, კაპიშონი ახურავს, რამდენიმე წამი დგას ფანჯარასთან, მერე ცალ ხელს წევს და მიქნევს. მეღიმება, მიხვდა რომ გადავხედავდი.

ვიღაცას უყვარდი შენ (თავი 5)

მთელი ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე,ვერაფრით შევძელი დაძინება,სულ სანდროზე ლევანზე და ელენეზე ვფიქრობდი,მაინტერესებდა სად გაიცნო ლევანმა ელენე,ან როგორ შეძლო ასე სასტიკად მოქცეოდა მას.მზის ამოსვლას დავასწარი,სასწრაფოდ წამოვდექი საწოლიდან და სააბაზანოში

მე დავთმე

მე დავთმე ყველა ვისაც ვერ ვენდე, და გავიკვალე გზები ძლიერი ამ უსასრულო სიჩუმის შემდეგ მოიპარება ნელად იმედი,