ტფილისური სიყვარული (დასასრული)

დილის სასიამოვნო სიჩუმე, რომელიც ისეთ სიმყუდროვეს იწვევდა, შეგეძლო ტკბილად დაგეძინა და ხელი არავის შეეშალა შენთვის, უეცრად კარის ჟღარუნა ხმამ დაარღვია. სახლში ექოდ გაისმა მისი კაკუნა ხმა და ილიას ძილის საშუალებას არ აძლევდა. იგრძნო როგორ შეულაწუნეს

ესმერალდა [დასასრული]

„სიცოცხლე მოგბეზრდა? ყველაფერი გინდა ასე მარტივად დაასრულო? მიდი, რას ელოდები... გადახტი და დაისვენებ, ხომ გსურს რომ ეს ნაბიჯი გადადგა. ყველაზე მეტად გინდა, მაგრამ იმას არ აცნობიერებ, რა მოჰყვება ამას. ჩქარი ვარდნა, ჰაერში გაჩერებული გული... არა,

სიყვარული ყველაფერია

სიყვარული ყველაფერია და ყველაფერშია, მას სტკივა, ენატრება, ეშინია, მას სწყინს, ბრაზდება, იბუტება, სიყვარულს ბედნიერება სწყურია, მას უნდა შეიგრძნოს სითბო, ის ყველა ტკივილს და განსაცდელს უძლებს და მაინც, იმას იღებს, რაც გულის სიღრმეში სჭირდება და

ტფილისური სიყვარული 2

დილით უკვე რედაქციაში გახლდათ ილია. გუშინდელი ღამის შემდეგ უფრო გაუჭირდა თავის აწევა, მაგრამ პრინციპის კაცი იყო. სამუშაო ჰქონდა და აუცილებლად უნდა ყოფილიყო ადგილზე. დროზე ადრე მიდიოდა, გახსნიდა რკინის თეთრ კარს, ჭრიალით შეაღებდა და მაშინვე

ესმერალდა [10]

ლომია მისკენ მიტრიალებულ, თავის ესმერალდასთან ახლოს მყოფ მამაკაცთან მიიჭრა. მაშინვე გამოსტაცა ხელიდან, მკლავში მაგრად ჩაავლო და გარეთ უნდა გაეყვანა, როცა უკმაყოფილო მზერა იგრძნო, მერე კი მხარზე ხელი, რომელიც კარგს არაფერს უქადდა. -ჰეი, ძმაო...

ტფილისური სიყვარული

ძველი თბილისი, მდინარის რაკრაკი ყოველთვის სასიამოვნო და მუსიკალურია, სადაც თითოეული ბგერა, რაღაც არომატულს და საოცარს გამოანათებს. მტკვრის ერთ დაჩუხჩუხებას, იქვე პატარა დუქანთან მჯდარ მეარღნის მიერ სასიამოვნო და ტკბილ ხმებად აჟღერებული არღნის უამესი

მე გაპატიებ

დამცირებული, ნამტირალევი ჩამუხლული ვარ კედელთან დუნედ, ვფიქრობ მომხდარზე, ვიხსენებ წარსულს, რომელსაც უკვე ვერ მოვაბრუნებ ერთი რამე მაქვს, სულ საფიქრელი, აქ რატომ გავჩნდი, დამცირებისთვის? ყველამ ქეჩოში, რომ მირტყას ხელი ან დამიძახოს სადმე ცემისთვის.

ესმერალდა [9]

ლომია გაუბედურებულ და სისხლიან ქაღალდზე ნაწერს ძლივს არჩევდა. თავზარი სცემდა და ყველაფერი ახლიდან უტრიალებდა, ყოველი დეტალი, ის ტკივილები, მაგრამ ამ ტკივილებს შეფარებული ესმერალდას ღიმილი. ვერ გაერკვია რას გრძნობდა, ყველაფერს ერთად. ბოღმას, ზიზღს,

ზღაპარში

ჩვენი ჯერია ზღაპრულად ვაქციოთ ცხოვრების დღენი, აწ გარდასახული გლოვის დღედ, ტირილად თან მუდამ გვახსოვდეს ჩვენი წარსული რომ უნდა ვარწიოთ.

ესმერალდა [8]

-გოგა... გთხოვ. - ბორბლებს ატრიალებდა და ძლივს მისდევდა მისი დანახვით გაღიზიანებულ ბიჭს. ეს კი არ ესიამოვნა, საშინლად ეტკინა გული, მაგრამ დავიმსახურეო გაიფიქრა და ცდილობდა დაწეოდა.