შიშველი სილამაზე

ნიუ იორკიდან შეკითხვას მაძლევენ, -ჰეი, სადაური ხარ? როგორ ბრძანდებით? -გენიალურიად - ვპასუხობ მე. - სავსებით საქართველოდან, სამოთხიდან, თქვენ რას შვრებით?

ბედისწერა (მგონი დასასრული!)

ბარში ისხდნენ, მაგრამ მხოლოდ რატი სვამდა, ლომია კი მავედრებლის როლში უხსნიდა, როგორი მავნებელი იყო სასმელი, როგორ ვნებს ადამიანის ორგანიზმს და ტვინს. ისე ყვებოდა ამ ყველაფერს, თითქოს წვეთი არ ჰქონოდა სიცოცხლის განმავლობაში დალეული და თავად

კონსტიტუცია!

ჩემთვის ღრმად მნიშვნელოვანი ლექსი და ნამუშევარია, ამიტომ გთხოვთ გაგებით მოეკიდოთ მას. აზრი დააფიქსირეთ ნორმის ფარგლებში. მესმის ლექსი არ არის ნორმის ფარგლებში, მაგრამ თემა ისეთია, რომ არ შემეძლო სხვაგვარად ნოუ! მითუმეტეს როცა ახლოს შემეხო... და

მძიმე წასაკითხი

სხვების ცხოვრებას მივხედე ნათლად, ჩემს სიყვარულს ვერ ვუპოვე კარი, გრძნობით აღვსილმა, დავიწყე ათვლა მაგრამ ჩამკივის ყურშიაც ზარი.

ბედისწერა (თავი 10) - ნამდვილ სიყვარულს აქვს დასასრული?

მეორე დღეს ლომია მთელი დღით განადგურებული იყო. რატიმ რა აღარ სცადა, რა არ მოიმოქმედა, თავის საქმეებზეც დარბოდა, ეძებდა მთელი დღით თეას, მაგრამ ცალკე მას არაფერი, არც ლომიას გამხიარულება გამოსვლია კარგად. 29 დეკემბერი საოცრებებით არ დაწყებულა, ეს დღე

ბედისწერა (თავი 9)

ანთეოზმა ქუჩის კუთხეში შეუხვია და იქვე ჩაიკეცა. ღრმად ამოისუნთქა და თან სიცივისგან გათოშილს მთელი სხეული უკანკალებდა. სუსტად მიესვენა დახეულ ზეწარზე, რომელიც ამას წინათ ვიღაც ქალბატონმა ნაგავში გადაუძახა და ტკივილისგან გაუნძრევლად ყველაფერს

ჩემი დაბადების დღე!

ყოველთვის ყველას ლექსით ვულოცავ ხოლმე დაბადების დღეს, ვისაც შეძლებისდაგვარად ვიცნობ, რადგან დამეთანხმებით ალბათ, მას დაუწერო ლექსი, ვისზეც არაფერი იცი და ერთხელაც არ გისაუბრია მასთან, ან ერთხელ იყო და მეტი არა, შეუძლებელია დაუწერო ლექსი თან რაიმე

სიხარულით სავსე ერკეს პასუხი მილოცვაზე...

ყველამ ძალიან გამახარა, ყველამ აბსოლუტურად! საოცრებები ხართ... არ დაეტია ჩემი კომენტარი საიტზე (გოგას რა ვუთხარი, ცოტა ზღვარი გაზარდოს მაინც) და ამიტომ სიახლედ ვდებ ჩემს პასუხს, რომელიც გეკუთვნით თქვენ, ვის გარეშეც მე სიყვარულის ჯადოქარი ვერ

აღსარება (სრულად)

ღმერთო, ერთ-ერთი გზას აბნეული ცხვარი მოგმართავს თხოვნით, მუხლებზეც დავიჩოქებდი, რომ შემეძლოს. მინდა კარგად მომისმინო, შეიძლება არ ვარ იმის ღირსი, რომ მომისმინო და მაპატიო, მაგრამ გთხოვ მომისმინე მაინც. ვიცი, რაც ჩავიდინე საშინელებაა და ყოვლად

ბედისწერა (თავი 8)

-არასდროს არის რაღაც ნაბიჯის გადადგმა გვიან. ყოველთვის უნდა იფიქრო მომავალზე, იმაზე თუ რა შედეგი მოჰყვება ამას და რას შეცვლის შენ ცხოვრებაში. ერთ წლიანმა მარტოსულობამ მართლა გაგაუბედურა, მაგრამ ახლა ნათელი გაქვს სახე, რაღაცისთვის იბრძვი, ბრძოლის