ოჯახის სიწმინდე

პატარა გვიყურებს, იმ თვალებით, რომელიც აჩუქე შენ გრძნობების სიუხვით, ღიმილს გვტყორცნის, რაც ასევე ჰგავს შედევრს მისი ხელები შენკენ მოიწევს, ჩანს თან პალიტრა ფერთა, პირველი სიტყვა მე არ მეკუთვნის, ამბობს - მიყვარხარ დედა!

ბედისწერა (თავი 7)

ადამიანთა ჩაციკლული მდუმარება ყურებს წვავდა, ცრემლები თავისით დიოდა, მაგრამ გრძნობების გამომჟღავნების მაგალითზე, ყველაფერი შეუდარებლად იყო. წამით უგრძვნია, როგორი უნდა ყოფილიყო ქალის გარეშე ცხოვრება, რომელიც სიცოცხლეს ერჩივნა და რომლისთვისაც უკვე

ერკე მიდასი - მეფეც და მონაც

ვფიქრობ ადამიანებს ავიწყდებათ, რომ ძალაუფლება სამუდამო არ არის, რომ ის მხოლოდ დროებითია და მით უმეტეს ცუდი გზებით მიღწეული ძალაუფლებაა მალე დასრულებადი. "ენარცხება მიწას, მეფეც და მონაც" - ეს არის ის დევიზი, რის გამოც ამ ლექსის დაწერა გადავწყვიტე,

ბედისწერა (თავი 6)

-კახა, შე კახპა რავა ხარ? - გაეღიმა რატის, მაგრამ ისეთი ეშხით არ გამოუვიდა, როგორც სჩვეოდა ხოლმე. - შემოდი, შემოდი. -რავი, . ვლპები ამ უსაქმურობისგან და ვარ, შენ რას შვრები? ერთად მისაღებში შევიდნენ, გზად სამზარეულოში რატის მშობლებს მიესალმა

ბედისწერა (თავი 5)

-უკაცრავად, მაგრამ ეს წიგნი მე მეკუთვნის ლამაზო. - გაუღიმა გოგონას და ხელი ალერსიანად მოხვია. - სწორედ ამას ვეძებდით, გვრიტო. იმედია გაგვიგებ, - თვალი ჩაუკრა და შემდეგ რატის გახედა. რატი ყველაფერს მიხვდა და მაშინვე მიუახლოვდა, საკუთარი თვალით

ლეგენდა

ცოტა ხომ უნდა ვიბლატაო, ასეთი ლამაზი დედოფალი რომ მყავს! მაგრამ "ცოტა?" ეს რაღაც ისეთი სიტყვაა, რისი მნიშვნელობაც არ ვიცი ზუსტად. ყველაზე მეტად.... სულ სხვაა. ახლა კი ლექსი...

ბედისწერა (თავი 4)

1 წლის შემდეგ გამოუძინებლობამ დიდ ხანს გასტანა, ალბათ სამსახურშიც კი დაიგვიანებდა დღეს და უფროსიც ამჯერად მაინც დაითხოვდა, ყველანაირი გაფრთხილების გარეშე. იცოდა მეტს აღარ მოუთმენდა. -ჩემმა თვალებმა აღარ დაგინახოს რატიანი! - გააჯავრა ბატონი

მე ვერ შევქმნი ნახატისგან შედევრს...

მე ვერ შევქმნი ნახატისგან შედევრს, მე არა მაქვს ნიჭი, სხვას მივბაძო გადავხედავ ჩამოღვენთილ კედლებს და წარსულით ჩემ თავს ფიქრებს ვაჭდობ. მე ვერ შევქმნი ჰარმონიას ნოტით, ჟღერადობას ვერ დავიჭერ ყურით მოცარტს ეწერინებოდა გრძნობით ქმნიდა მუსიკაში

ბედისწერა (თავი 3)

ფიქრობდა მომავალზე, იმ ამოუხსნელ ფენომენზეც, რასაც ბედისწერა ერქვა და ყოველთვის ეფიქრებოდა საკუთარ თავში ჩამალულ პოტენციალზე, რომელიც სიტყვებით უბრალოდ შეუძლებელი იქნებოდა ვინმეს გადმოეცა. თოვლი ათეთრებდა ქალაქს, იმ ქუჩის გასწვრივ კი ყველა ხელიხელ

სევდიანი გიჟი (მარიამი)

სევდა დაგვყვება კაცობრიობას, მთვრალად ყოფნა კი შენი ნებაა, სახლში გაკითხავ, მაგრამ არ მხვდები, შენი ჰობი ჰო ცაში ფრენაა, თუ გსურს გაფრენა, ერთად გავფრინდეთ, ეს წუთისოფლის საიდუმლოა მთვარიან ღამით, შენში შეყუჟულს, რაც არ ილევა - შენი სითბოა.