ტფილისური სიყვარული

ძველი თბილისი, მდინარის რაკრაკი ყოველთვის სასიამოვნო და მუსიკალურია, სადაც თითოეული ბგერა, რაღაც არომატულს და საოცარს გამოანათებს. მტკვრის ერთ დაჩუხჩუხებას, იქვე პატარა დუქანთან მჯდარ მეარღნის მიერ სასიამოვნო და ტკბილ ხმებად აჟღერებული არღნის უამესი

მე გაპატიებ

დამცირებული, ნამტირალევი ჩამუხლული ვარ კედელთან დუნედ, ვფიქრობ მომხდარზე, ვიხსენებ წარსულს, რომელსაც უკვე ვერ მოვაბრუნებ ერთი რამე მაქვს, სულ საფიქრელი, აქ რატომ გავჩნდი, დამცირებისთვის? ყველამ ქეჩოში, რომ მირტყას ხელი ან დამიძახოს სადმე ცემისთვის.

ესმერალდა [9]

ლომია გაუბედურებულ და სისხლიან ქაღალდზე ნაწერს ძლივს არჩევდა. თავზარი სცემდა და ყველაფერი ახლიდან უტრიალებდა, ყოველი დეტალი, ის ტკივილები, მაგრამ ამ ტკივილებს შეფარებული ესმერალდას ღიმილი. ვერ გაერკვია რას გრძნობდა, ყველაფერს ერთად. ბოღმას, ზიზღს,

ზღაპარში

ჩვენი ჯერია ზღაპრულად ვაქციოთ ცხოვრების დღენი, აწ გარდასახული გლოვის დღედ, ტირილად თან მუდამ გვახსოვდეს ჩვენი წარსული რომ უნდა ვარწიოთ.

ესმერალდა [8]

-გოგა... გთხოვ. - ბორბლებს ატრიალებდა და ძლივს მისდევდა მისი დანახვით გაღიზიანებულ ბიჭს. ეს კი არ ესიამოვნა, საშინლად ეტკინა გული, მაგრამ დავიმსახურეო გაიფიქრა და ცდილობდა დაწეოდა.

გული წაიღეთ!

გული წაიღეთ, გადამალეთ, თქვენ, ქალბატონო, მე არ მჭირდება მხოლოდ ტკივილს ვგრძნობ მის არეში უკვე დამტანჯა, როგორ ფეთქავს ასე უდროოდ, არ ჩამაყოლოთ, ეს სიმწარე, მე სამარეში. რეალობაა თუ სიზმარი, არ მსურს ვიცოდე გთხოვთ, მომაშოროთ, ეს ტანჯული გული ოხერი,

ჩამოფრენილო ციდან!

ჩემი ცხოვრება მთლიანად შეცვალე, შენ ერთი ციდამ ადამიანსაც დაემსგავსე, ჩამოფრენილო ციდან აწ შთაგონების წყარო ხარ, და შენთან მე ყოფნა მინდა, იქნება დამრთო ნება შენ, ჩემთვისვე ნათლით წმინდა.

დაბადების დღეს გილოცავ, მარიამ!

MariamG-ს, ბუტიას და ტკბილ გოგონას. თან ბრაზიანს. ამ ყველაფერს ერთად როგორ ათავსებს არ ვიცი, მაგრამ ულამაზესად რომ გამოსდის წერა ეს ვიცი... თან მისი საოცარი სტილი... მისი გემოვნება, უხეშ ბიჭებზე, რომ გიჟდება და ჩემი ლომიაც მოეწონა...

ესმერალდა [7]

დღე 1 გლდანის N8 საპყრობილე ყოველთვის მჯეროდა, რომ ადამიანს, როცა ყოველმხრივ მოინდომებს რაიმეს გაკეთებას, სამყარო აუცილებლად დაეხმარებოდა და აუსრულებდა ყველა ნატვრას, ოცნებას, რაც მის გულს უნდოდა და რაც სამყაროს მიზნებშიც უნდა ასახულიყო, მაგრამ

მეხთამბრძოლი (აინშტაინი)

ცა გაიხსნა და გრუხუნმა დააარღვია წყნარი, კოსმოსური სიჩუმე. საშინელი ხმა ჰქონდა და მისი ექო მთელ სანაპიროზე გავრცელდა. გიორგის ნანახი ჰქონდა, როგორ ეცემოდა მეხი ხეს, ახსოვდა მისი ძალა, მთლიანი მუხის ხე შუაზე რომ გადატეხა და ლამის ზედ დაეცა, შემდეგ კი