თუ მოთოვს

ავტობუსი კუს ნაბიჯებით მიიწევს. რადიოში მერაია ქერი მღერის - „ყველაფერი, რაც შობისთვის მინდა - ეს შენ ხარ.“ ტექსტზე ღიმილს ვერ ვიკავებ, შემდეგ ინსტიქტურად ცას ვუყურებ და როცა ვრწმუნდები, რომ იქიდან არაფერი ცვივა, ისევ მანქანების რიგს გავყურებ.

ნაბიჯები (დასასრული)

ახლა აქ ვარ, ამ მომენტამდე მოსული და ჯერ ისევ ვერ ვიჯერებ, რომ სესილიმ ეს გააკეთა. მაინც მომცა ის ცეკვა, რომელსაც ერთ დროს თვლიდა, რომ არ ვიმსახურებდი. მომცა და თან მასთან, ვისთან ერთადაც ვისურვებდი.

ნაბიჯები 14 თავი

იმდენად ჰქონდა ფესვები გამდგარი ჩემში იმის რწმენამ, რომ მე და გიორგი მხოლოდ მეგობრები უნდა ვყოფილიყავით, რომ ახლა აზრი, თითქოს მას ვუყვარვარ, რომ მთელი განვლილი წლები ვუყვარდი, ზუსტად ჩემს სიზმრებს ჰგავს. ველოდები, რომ სადაცაა გამომეღვიძება და

ნაბიჯები 13 თავი

„ - აღარ იქნება აღარაფერი. ეს ზუსტად ვიცი.“ - ჯერ ისევ თავში მიტრიალებს გიორგის სიტყვები. საძინებლის ზღურბლზე ვდგავარ და ვხედავ, როგორ უთვალთვალებენ ახლად ამოსული მზის სხივები მის მხრებს, ჩემს საწოლზე მძინარეს, პლედიდან რომ მოუჩანს.

ნაბიჯები 12 თავი

ალბათ სახეზე ყველაფერი მაწერია. ჩემს გაოგნებას, გაურკვევლობას, მოულოდნელობით გამოწვეულ ელდას, ალბათ ყველაფერს კითხულობს. სხეულზე მოგვრილი ჟრუანტელი არ წყდება. ეს გრილი სიო, ცოტა ხნის წინ რომ მსიამოვნებდა, ახლა მგონია, რომ სადაცაა გამყინავს.

ნაბიჯები 11 თავი

მარტივი? არა, საერთოდ არ ყოფილა მას შემდეგ ყველაფერი მარტივი. უბრალოდ თავს ვაჩვენებდი, ისე, როგორც ყოველთვის. ღრმად ჩავისუნთქე და ვეცადე ძველი მარი ვყოფილიყავი. ის, რომელსაც ძალიან უყვარდა თავისი მეგობრები და თავისი საქმე.

ნაბიჯები 10 თავი

მიხარია მისი თვალების ძველებურად მხიარული ციმციმი. მიხარია, რომ წყდება გუშინდელი დაძაბულობის ძაფი ჩვენს შორის. უცაბედი ცვლილება კი, დამაბნეველია, მაგრამ ამაზე ფიქრი არ მინდა. აუხსნელ მოვლენებზე ფიქრი არ მინდა.

ნაბიჯები 9 თავი

ერთი წამით აღელვებისგან მაკანკალებს კიდეც და ნანიკოს მხარზე ჩამოდებულ ხელს ვიღებ, თუმცა დაგვიანებით. ის გრძნობს და ჩემსკენ ატრიალებს თავს. გთხოვ ნანი, გადამარჩინე, ვემუდარები თვალებით და ვცდილობ სახეზე არ შემეტყოს ის, რაც ჩემს შიგნით ხდება.

ნაბიჯები 8 თავი

მის ყვირილსა და მზერაზე მეტად, ის „მარი“ მეტკინა, რომელიც ისე ჟღერდა, თითქოს ვიღაც უმნიშვნელო ადამიანს მიმართავდა და არა თავის მეგობარს. თითქოს მსჯიდა ისე, რომ მთელი ცხოვრება უნდა მხსომებოდა.

ნაბიჯები 7 თავი

გაბრუებული ვიღვიძებ. ასე მგონია, ერთი კვირაა მძინავს. ფანჯრიდან იისფერ ფარდებს შორის მზის სხივები იპარებიან და ფეხის თითებს მიწვავენ. ათი ხდება. ღმერთო, ბავშვები! ასე როგორ დამეძინა? ნანიკოც არაა. მაშინვე ვდგები და გიორგის ვურეკავ. მამშვიდებს,