ბიჭი ლურჯი ხელთათმანებით (სრულად)

ის ღამე ძლივს გათენდა. იმედს უიმედობა ცვლიდა და პირიქით. ისხდნენ მოსაცდელში და ელოდნენ. თამოს თათულის ხელი ეკავა და შიგადაშიგ ხელის გულზე კოცნიდა. გამთენიისას თბილისშიც გათოვდა. საავადმყოფოს უზარმაზარი ფანჯრიდან ჯადოსნურად ანათებდა თოვლის სითეთრე.

შენს პარალელურ სამყაროში

მთავარია გჯეროდეს , რომ თუ ვინმეს ეძებ და თუ ვინმეს მართლა სჭირდები, აუცილებლად იპოვნით ერთმანეთს, მხოლოდ ლოდინით არ დაიღალოთ. თქვენ უეჭველად შეხვდებით ერთმანეთს ამ ან ამის პარალელურ სამყაროში!

ლექსების დემონო

გგონია ტკივილებს უშველი სასმელით? გგონია ღვინოში ჩაახჩობ მუზას და განთიადს შეხვდები ყოფილი პოეტი?

მოტაცებული

ნინიკომ რაღაც იეჭვა და გაქცევა დააპირა, მაგრამ ხელი დავავლე, თავით შევისროლე მანქანაში და პირდაპირ ლევანის კალთაში გავადენინე ტყაპანი. სასწრაფოდ მივუჯექი გვერდით და მანქანაც დაიძრა.

დაღამდა

დაღამდა. ნახე, დაღამდა და გაყუჩდა მიწა. ჩაცხრა ყოველი ფორიაქი გადაღლილ სულთა. მხოლოდ ჩურჩული მოციმციმე გალაქტიკების, ყური დაუგდე, ნუთუ შენ არ გაიფეთქავს გულთან?

ამანთე

ამანთე! არ მომცე ჩაქრობის უფლება. ამანთე! რომ ერთად გავუძლოთ ცხოვრებას. იყავი იმედი და ჩემი სინათლე, ჩემი რეალობა და ჩემი ოცნება!

სტოკჰოლმის სინდრომი, არ უნდა გამეშვი (სრულად)

_არ უნდა გამეშვი!_ ვურტყამდი მუჭებს საავადმყოფოს კედლებს და ხმამაღლა ვეძახდი, მაგრამ იმედგადაწურულ ძახილზე ხმას არავინ მცემდა. არც ჩემი ღმერთი და არც ჩემი ადამიანი!

წამოდი

წამოდი გავუყვეთ ბილიკებს მთებისკენ... ზეცისკენ, იქ სადაც ნისლები წვებიან...

* * *

ბინდდება. ღამე ახლოა სულთან. ვდარაჯობ სიზმარს, სარკმელთან ვუცდი. ქარს მოაქვს ჩუმი, შენი ჩურჩული და გათელილი ბალახის სუნი.

* * *

შენს მსგავს სევდას დავატარებ გულით, მე რომ ვფიქრობ შენზე, ესეც იცი... ვაბნევ ცაზე პარალელურ სიზმრებს, როგორც ყელზე შეწყვეტილი მძივი.