უმისამართო წერილები

54-ე ღამეა სარკმლიდან ერთად ვუმზერთ ღამის ქალაქს. მე შენს წინ ზურგით ვდგავარ. მუცელზე შენი თბილი ხელები შემომხვევია. ჩუმი, რიტმული სუნთქვა ჩემი სიმშვიდის პირდაპირპროპორციულია. მთვარის შუქი სახეზე გვეფინება და ყველა ემოცია სააშკარაოზე გამოაქვს.

თეთრი ღამე

იცით რა საყვარელია როცა იცინის? ალბათ რომ დაინახოთ თქვენც შეგიყვარდებათ...

შიში

... ყველაფრის ბოლოს არაფერია, რომელსაც იდეალურობას ვეძახით და გვეზიზღება ჩვენი თავი, გვეზიზღება ის ვინც შიგნიდან ვართ , იმად რადაც ვიქეცით….

ყინვა

სადღაც მტკივა, სადღაც, სული მეყინება, სუნთქვა მიჭირს, ბოლო ამოსუნთქვამდე მინდა ყველაფერი მოვასწრო, გლოვაში დაკარგული წლები მახსენდება და მინდა ვინანო, მაგრამ რატომღაც ვერ ვგრძნობ სინანულს.

ამდენი ხნის შემდეგ...

ალბათ იმიტომ რომ სხვას ვერავის ვეუბნები... უფრო სწორად არის ადამიანები ვისაც “ვერ” და არის ადამიანები ვისაც “არ” ვეუბნები. ღმერთო როგორ ამოვიდა ეს ყველაფერი ყელში...

მოპარული სიზმრები

მაშინ მივხვდი თუ რას ნიშნავს სუნთქვის შეკვრა, ფეხებიდან მიწის გამოცლა და თავში მილიონობით აზრის პეპლებივით აფარფატება. ვერაფერი ვერ ვუპასუხე, უბრალოდ, ძლივს შეკოწიწებული გამბედაობით ძლიერად ჩავეხუტე.

მომავლის გეგმები

უმისამართოს გზიდან ხშირად გადამიხვევია, ანდა მიმართულებას რა აზრი ჰქონდა, არსაით არავინ არ მელოდა. ცხოვრებამ არ დამინდო, ახალ-ახალი "სიურპრიზებით" დღითიდღე მანებივრებდა. როცა მეგონა მორჩა, კოშმარდან გამოვიღვიძემეთქი

მწერლის რუტინა

დილა იწყება არეული სახით,ამღვერეული ემიციებით, ჩამოგლეჯილი იმედებით და გაცვეთილი გეგმებით, ეს ქაოსი ირგვლივ ყველაფერს ფარავს..ირგვლივ ტრიალებს და ყველაფერს ითრევს.ყველაფერს მართმევს რაც კი ძვირფასი გამაჩნია..საბოლოდ კი

რის გარეშეც ყველაფერი აზრს კარგავს

ორ კვირაში უკვე სამყაროს ვხედავდი შენს თვალებში, სადაც დატოტვილ ხეთა მსგავსად მოსჩანდა ჩვენი მომავალი.. მომავალი, რომლის წაკითხვასაც დიდ ხანს ვცდილობდი, ვცდილობდი და დღითიდღე საკუთარ თავში უცნობ მხარეებს ვპოულობდი.

ალა

-ის ლოთი კაცი ძალადობს ცოლზე.შიგნით ბავშვიცაა და ისიც საფრთხეშია.თვალწინ წარმომიდგა ცისფერთვალება გოგონა,რომელიც შეშფოთებული,ნაღვლიანი თვალებით გაჰყურებდა ქუჩას და ხალხს.-ოჰ...არა.პოლიცია გამოიძახეთ,სასწრაფოდ.