გზაჯვარედინი...

გამიგია, რომ ადამიანები ერთმანეთს ცხოვრების გზაზე ხვდებიან. ამბობენ, რომ მათი გზები იკვეთება. ეს ალბათ გზაჯვარედინებზე ხდება. კარგია მათი არსებობა, ადამიანებს ბევრის შესაძლებლობებს აძლევს, თუნდაც მეორე შანსს...

მიუღებელი წერილი

ხმამაღლა ვტირი,რომ გაიგო ხმამაღლა ვგოდებ,რომ გატკინო ხმამაღლა ვკივი,რომ დავცარიელდე რადგან მერე ჩემი საქციელით ოჯახს მეგობრებს და თქვენს მომავალს არ ვატკინო.ახლა ? ხელები მექავება ყელი მტკივა ვეღარ ვხედავ

დაბადების დღე

ვინ როგორ ხვდება ყველასთვის ერთერთ უსაყვარლეს დღესასწაულს? იქნებ ბევრი ნაცნობ - მეგობარი უნდა გვერდით ჰყავდეს, ან სულაც მხოლოდ ერთადერთი? და რამდენად ამართლებს არჩევანი . . .

"ადამიანი"

ვიხედები გარშემო და ვხედავ მომღიმარ,სევდიან,გაბრაზებულ სახეებს როგორ მაინტერესებს რას ფიქრობენ? რაზე ოცნებობენ?რა უნდათ? ნეტავ რას ფიქრობენ იმ ადამიანებზე რომელთაც ესაუბრებიან? საინტერესოა,ფრიად საინტერესო. ადამიანები მართლაც,

ნათელი ბნელში

ყველაფერი იქიდან დაიწყო,როდესაც ჩვენ ბედისწერის შეცვლა მოვინდომეთ.ჩვენ არ ვგავდით სხვებს,ჩვენ ვიყავით "ჩვენ", არც სახელები გვერქვა.სამივე დროში ვწერ:წარსულშიც,აწმყოშიც და მომავალშიც,რადგან ახლაც,მერეც,სულ–ჩვენ.ჩვენ მივხვდით

სიარული კვალის გარეშე

ფოთლების შრიალის ხმა მესმის, ოღონდ შემოდგომისა, თავისუფლებით რომ ტკბებიან ქარს მინდობილნი.მეღიმება და თავს დაბლა ვხრი. ახლაღა ვამჩნევ, დედამიწა ისეთი რბილი და ფაფუკა, რომ ნაბიჯს ვერც ვგრძნობ,თითქოს არც კი ვეხები სიარულისას...

მივიწყებული ,,ნახატი"

ჩემი თავის დიდი გამრთობი ვიყავითქო“. ერთ-ერთი ჩემი საყვარელი ადგილი სხვენი იყო. სახლის ქვედა მხარეს პატარა ფარდულივით იყო ამოშენებული, აქ ინახებოდა მთელი ზამთრის ნობათი, ხშირად ვსტუმრობდი ამ ადგილს, რადგან ბევრ საინტერესო და სასუსნავ რაღაცეებს

ღამის ფიქრები

მე ყოველ ღამე სასთუმალთან ფიქრები მიწევს... ახლა ღამეა და მთვარის შუქზე ბარათებს გიწერ.. რად მენატრები?შენ ხომ უკვე წასული გქვია მაგრამ მე ვიცი მაინც მოხვალ ადრე თუ გვიან.. ოღონდ არ ვიცი დამრჩენია იმედი რისი? როცა შემხვდები გული დამცინის

ჯერი ძუარი - დადგა "ჯერი" წასვლისა

ადრე თუ გვიან ყველანი მივდივარ სახლებიდან, ყველას სადღაც გვეჩქარება და დიდი ალბათობით ყველას სადღაც გველიან, მაგრამ, საკითხავი ეს კი არ არის, ვის სად ეჩქარება, არამედ, საკითხავია ადრე თუ გვიან დავბრუნდებით თუ არა ჩვენს სახლეებში, ჩვენს სოფლებში და

ვიცხოვროთ ერთი დღით

დღითიდღე ვნადგურდები თითქოს ვიღაც განგებ დგას და ყელში მიჭერს. ყოველი ამოსუნთქვა გაბრძოლებაა სიკვდილთან. ყოველ წუთს,წამსა და საათს მოველი როდის ამომხდება სული ამ დედააფეთქებულ სამყაროში,მაგრამ რატომღაც აღსასრული განგებ არ მოდის თითქოს სიკვდილიც კი