რა ფერია ბედნიერება?!

შენ ჩემში ის გარდასახვა მოახდინე, რომელიც ვერავინ შეძლო... მე შენ მიყვარხარ და მჯერა ეს - დაუსრულებელია.

უსათაურო ჩანახატი

ფიქრებში გართული კიდევ ერთხელ შემოვრჩი ღამეს... ვწერ და თითქოს წერის თავიც აღარ მაქვს... ყველაფერი მტკივა,ყველაფერს განვიცდი!!!

ჩვეული უჩვეულობა

უჩვეულოდ მომთხოვა ბილეთი კონტროლიორმა. უჩვეულოდ ვერ ვნახე აღებული ბილეთი და საკმაოდ არაუჩვეულოდ დავჯარიმდი. უჩვეულოდ მომპარა გოგონამ მარკეტში რიგი,მაგრამ არაფერი მითქვამს ყველაფერი ხომ უჩვეულოა

დე...დედიკონა...ჩემო ღიმილმზიანო..

-არ ამიტირდე რა... ჩემო ღიმილმზიანო არ დადარდიანდე,არ მოიწყინო,არ ამიტირდე...გეხვეწები რა... იცი?! ვოცნებობ რომ სამუდამოდ ასე დავრჩეთ..შენ-ღიმილმზიანი,თაფლისფერთვალება დედის,მე-პატარაა ხუჭუჭა ქალიშვილი...ჩვენ ხომ ვერავინ დაგვამარცხებს დედი?ჩვენს

ქალი, საბედისწერო.

შენი ტკივილი უკან დაიხევს და ილიანეს გახსენებაზე მხოლოდ სევდიანად ჩაგეღიმება. მე იმ ორ დღეში, ყოველ წამს, ყველაზე მტანჯველად ვკვდებოდი და უფრო მტკივნეულად ვცოცხლდებოდი. მაგ ორმა დღემ განმისაზღვრა სიცოცხლის ხანგრძლივობა. ასე რომ ნუ მეტყვი, რომ ჩემზე

გამიჭირდება

არ მაქვს უფლება ვთქვა, უიმისოდ ვერ გავძლებ მეთქი, რადგან ასე არ არის... მე ძალიან გამიჭირდება...ვიცი, მასაც წასკდება ცრემლი, როდესაც გამიხსენებს... ვიცი, მასაც ეტკინება...მისი ხსენებისას თვალებიც ამეწვება და გულიც ამიჩქარდება...მართალი ყოფილა,რომ

დედამიწისხელა

მზის სხივები ცისფერ ცაზე მკრთალად იფანტება და ქუჩიდან შემომესმის მოთამაშე ბავშვების სიცილ-ხარხარი, წამოყვირება. სანამ ფანჯარაში გავიხედავდე, თვითონ აჭრის ოთახში სინათლე და ცალ წარბზე მეხება. ულევი ენერგიით ვივსები,

შემიყვარდა...

არვიცი როგორ დავიწყო როგორ გადმოვცე შევძლებ ესყველაფერი რასაც ვგრძნონ აქ დავწერო გადმოვიტანო? არვიციი უკვე არაფერივიცი არავინ და არაფერი მახსოვს შენგარდა....იცი რამდენჯერ მიცდია შენიდავიწყება შენი საბოლოოდ ამოშლა

გრძნობათა ღელვა

ყოველ საღამოს ფიქრებს რომ მივეცემოდი თავში ერთადერთი ყოველთვის შენი სახელი მიტრიალებდა და გულში ჩუმად ჩვენი სიმღერის ტექსტს ვღიღინებდი რომელიც ასე გვიყვარდა. განშორების დღეებში მუდამ ამ სიმღერას ვუსმენდი და არვიმჩნევდი გულით რამხელა დარდს

უსასრულობა ∞

ყველაფერი კი ისე რთულადაა ვიდრე მას ჰგონია, მაგრამ ჯერ კიდევ შემორჩენია იმედი, რომ კითხო რისი იმედი გაქვსო პასუხს ვერ გაგცემს, ეიფორიაშია, ჯერ კიდევ აქვს გამოყოლილი ადამიანური სისუტეები, შიში და პანიკა, მიდის, გზას განაგრძობს, მაგრამ ძალიან ნელა.