მე შენ მიყვარხარ, მწვანე მოზაიკად

ძვირფასო მაი, ჩემო მომავალო მეუღლევ, ჩემი შვილების მომავალო დედავ, ჩემო ძვირფასო და ამ სიძვირფასის სიამოვნებავ, ჩემო სიცოცხლის შთაგონებავ და ჩემო უტრფესობავ, თითქოს რა მარტივია ეს ცხოვრება ერთი შეხედვით,

ყოველ ღამე, ათასჯერ!

მძულხარ იმიტომ რომ შენი შეზიზღება ვერ მოვახერხე, იმიტომ რომ მენატრები, რომ არ გიყვარვარ და ასე დამტოვე სასტიკად, ლაჩრულად. ხანდახან მინდა დაიტანჯო მარტოობით დაიტანჯო რადგან გაიქეცი მაგრამ

ჩანახატი

შესაძლოა ყველაფერს ახანა არ მოვუძებნოთ , თუმცა შეგვიძლია უბრალოდ დავინახოთ , გავაანალიზოთ, არ ავხსნათ მაგრამ ვიცოდეთ , რომ ცხოვრება "ზედმეტად მშვენიერია".

არ დაიღალო

მიხვიდე ფსიქოლოგთან,რომლის ვიზიტის ფულს ასეთი დაღლილობა ვერ მოგიტანს? არა. დაჯდე მეგობრებთან და ისაუბრო შენს გულისტკივილზე? იმ მეგობრებთან,რომელბმაც წვლილი შეიტანეს შენს ასეთ მდგომარეობაში,თ

პატარა მისის ბლოგი (რა სურთ კაცებს?!)

რამდენიმე წარუმატებელი ურთიერთობის შემდეგ, დავფიქრდი იმაზე, რა იყო პრობლემა,სად იღებდა სათავეს და რატომ მემხობოდა თავზე ყველა შესაძლო მამაკაცთა ვარიანტი.როცა მრავალხნიანი დეპრესიის, ფიქრისა და ლოგიკური

რატომ სჭირდება ყველაფერს დამსახურება?

რატომ სჭირდება სიყვარულს დამსახურება? განა სამყაროში არაფერია უანგარო? უსამართლობაა ცხოვრებაში ყველაფერს დამსახურება სჭირდებოდეს. ხანდახან ბედნიერებას დაუმსახურებლადაც უნდა იღებდე.

ცხოვრების დერეფანი

შავი დერეფანი... ლითონის კედლები... მარტო ვარ... სიცივეს ვგრძნობ, რომელმაც მთელ სხეულში შემოაღწიაა ... გულის ძგერის ხმა არ მესმის, მხოლოდ ვგრძნობ როგორ მიედინება სისხლი გაყინულ სოსხლძარღვებში. ჩემი ხმა... მას ლითონის კედლები ისრუტავენ...ჩემს

გვიპოვინ მზის სხივები

ღამის წყვდიადს ლამპიონების მკრთალი შუქი და ჩემი ნათელი მოგონებები აცოცხლებს... მახსენდება ის ქარიანი შემოდგომის დღე, როცა ირგვლივ მზის სურნელი იდგა და როცა შენ ჯერ კიდევ შეიგრძნობდი მას.შენ ისეთი

უაზრო სამყარო

აქ ხარ თუ არ ხარ, ეგეც კი არ იცი... არც ის იცი რა უნდა თქვა, ან როდის... აუარებელ ხალხს შორისაც რომ სრულ მარტოობას გრძნობ, უაზრო არაა ის სამყარო?! როდესაც გტკივა, ხელს იწვდი და მაინც, არავინ იქნება ვინც მას ჩაკიდებს. მომავალზე ფიქრს და ოცნებას

ჩემნაირებს შენნაირები აუფერულებენ

ჩემნაირებს ქუჩაში ხშირად შეხვდები, მუდამ თავაწეულნი და ბაგეებზე მოთამაშე ღიმილით თვალებაციმციმებულნი დადიან. წლის ყველა სეზონი აბედნიერებთ და ყველა დილას ჩურჩულით ესალმებიან.