მე შენი მჯერა

ვიხსენებ იმ დროს როდესაც ჩემს თვალებში წყვდიადი იყო ჩაგუბებული და ჩემს გონებაში დანთებული კოცონის გარშემო დემონები ცეკვავდნენ ( მაშინ ხატ-დაკარგული, გზა აბნეული, სრულიად მარტო დავატარებდი სიცარიელეს )

წლები გავა..და ჩვენ ერთმანეთს სადმე შევხვდებით...

ამოვიკითხავ უთქმელ სიტყვებს დიდხანს რომ დუმდი და შევეცდები ღრმად ჩავიბეჭდო ის თვალები,რომლითაც მიმზერ ახლა და გავიხსენებ ძველ თვალებსაც ადრე რომ ვუხაროდი.. გავა წლები და ჩვენ შევხვდებით ისე თითქოს ეს პირველად ხდება. ორი ნაცნობი უცნობივით დავიწყებთ

მიზიდულობის ძალა

დაუტკეპნავი უბიწო თოვლი ფეხქვეშ მოცეკვავე შადრევნებად ზავდებოდა, ჰაერში ნაწილაკებად აფანტულნი მზისგან ათასფრად იღებებოდნენ და დაბლა ფარფატით ეშვებოდნენ. ბურანი კი მიჰქროდა თავგამეტებით

მოგონება

გრძნობების ამფორიაქებელ მოგონებაზე ბავშვობის წრფელი მეგობრობიდან

უწყინარი წარსული

იქნებ ეს მხოლოდ სიწყნარეა ქარიშხლის წინ

გავვუცხოვდი.

ადამიანები ისე არ უნდა კვდებოდნენ, რომ ამ ქვეყნად არაფერი არ დატოვონ, ასე უფალი ცოდოა, მან ხომ იშრომა, რათა მოვევლინეთ ამ ქვეყნად.

მონადირე

მხოლოდ წამით ჩამოვჯდებიო გაიფიქრა. ზურგჩანთას მიეყრდნო, მუხლები მოკეცა და მკერდზე მიიჭირა, ხელები იღლიებში ამოიდო გასათბობად. ცდილობდა მთელი სხეული ერთ მუჭში მოექცია და როგორმე გაეთბო...

,,მელანქოლია და შეხვედრის მარადისობა"

ეძღვნება, ჩემთვის ძვირფას ადამიანზე მოგონებას. ისტორია რეალურია და ძალიან სევდიანი. პერსონაჟი გადმოსცემს გრძნობებს და ერთადერთი შეხვედრის ამსახველ მარადისობად ქცეულ განცდებს...

ოცნებიდან რეალობამდე.

ვერცერთ ოცნებაში ვერ ვინატრებდი ასეთ რამეს. წამები მიყურებდა თვალებში, ორივე ხელი ჩემ წელს შემოხვეოდა და მისკენ მითრევდა, ჩვენს შორის რამდენიმე სანტიმეტრს ფარავდა და ჩემს ტუჩებს ეკონებოდა.

დარდებიდან

ნუ უსმენ ხალხს, ეძიე საკუთარ თავში.თუ იპოვი, დაიჭერ. დაიჭირე წამი და არ გაუშვა ხელიდან.