ბელიაშვილის 125

უკან არ დაბრუნდები, აღარც კი შეხედავ შენობას, საითაც აქამდე გული მოგიწევდა ... სიყვარულის, ვნებისა და სასიამოვნო ჟრუანტელის ნაცვლად , ხელში შევდის სურნელი პუნქტი და ერშეგრჩება. უკან დარჩება ნაცნობი პუნქტი, ოდესღაც საყვარელი ადამიანი , შენ კი წამებს

წერილი მუზას.

გამარჯობა როგორ ხარ იმედია სულ არ დაგვიწყებივარ.ხომ ხედავ ახლაც სადღაც ჩუმად მჯდარი ისევ ვცდილობ რაღაცა დავჯღაბნო შენ კი ისევ შორს ხარ ისევ სხვაგან. ნუთუ ასე გაგიადვილდა ჩემი მიტოვება ჩემი მიგდება და ახალი გასართობის მოძებნა.

მე შენ გიპოვე

რა ფერიაქვს შეჩვევას ? რაფერიაქვს მონატრებას ? ან იმ გრძნობებს სიტყებით რომ ვერ წამოთქვამ ? სხული სენით რომ ვერ გამოხატავ ? იცი მაგრამ დარწმუნებული არხარ , ამ სამყაროში რაშიც მოისურვებ დარწმუნებას დაჯერებას

ერკე მიდასი - სიცოცხლის ბოლო

სიცოცხლის ბოლოს დამპალ კედლებში ამომხდება სული. უკანასკნელ ამოსუნთქვას ბინძურ კლინიკაში დავტოვებ და გავეშურები სრულ უკუნეთში, საიდანაც ჩემს ცხოვრებას მთლიანად სხვაგვარად დავინახავ. როგორ ვიცხოვრე, რა მიკეთებია, ვის დავეხმარე და ვისი ცხოვრება ვაქციე

ექოდ ქცეული

ალექსანდერის ცხოვრება არასოდეს ყოფილა ბედნიერებითა და ემოციებით სავსე. მუდმივად ბნელი ღრუბლებით გარშემოტყმული დაიარებოდა და იმდენად დიდი კედლით იცავდა საკუთარ გულს, ხშირად მხოლოდ მის გულში გაჩენილი სიცარიელის შეგრძნება თუ შეეძლო.

შენარჩუნება

და სევდიანად გავცქერი ცაზე მოლივლივე ნაცრისფერ ღრუბლებს. ღრუბლებში დიდი საიდუმლოა დამალული დიდი!

მე შენი მჯერა

ვიხსენებ იმ დროს როდესაც ჩემს თვალებში წყვდიადი იყო ჩაგუბებული და ჩემს გონებაში დანთებული კოცონის გარშემო დემონები ცეკვავდნენ ( მაშინ ხატ-დაკარგული, გზა აბნეული, სრულიად მარტო დავატარებდი სიცარიელეს )

წლები გავა..და ჩვენ ერთმანეთს სადმე შევხვდებით...

ამოვიკითხავ უთქმელ სიტყვებს დიდხანს რომ დუმდი და შევეცდები ღრმად ჩავიბეჭდო ის თვალები,რომლითაც მიმზერ ახლა და გავიხსენებ ძველ თვალებსაც ადრე რომ ვუხაროდი.. გავა წლები და ჩვენ შევხვდებით ისე თითქოს ეს პირველად ხდება. ორი ნაცნობი უცნობივით დავიწყებთ

მიზიდულობის ძალა

დაუტკეპნავი უბიწო თოვლი ფეხქვეშ მოცეკვავე შადრევნებად ზავდებოდა, ჰაერში ნაწილაკებად აფანტულნი მზისგან ათასფრად იღებებოდნენ და დაბლა ფარფატით ეშვებოდნენ. ბურანი კი მიჰქროდა თავგამეტებით

მოგონება

გრძნობების ამფორიაქებელ მოგონებაზე ბავშვობის წრფელი მეგობრობიდან