მთვარე,რომელიც მარტოა

რა უნდა იყოს ამაზე გაუსაძლისი? როცა ვერ შველი, საკუთარ თავს შველი? სიცარიელე, რომელსაც ბედის ირონიით წარმოუდგენელი ძალა გააჩნია ადამიანის განადგურების საქმეში, შიგმიდან მჭამს, თანდათან მღრღნის

პაიკი...

ჭადრაკი,თამაში რომელსაც სამეფო სულის ხალხი თამაშობს და არა სამეფო წარმომავლობის.თამაში რომელიც მოითხოვს გამოეთიშო ყველაფერს რაც შენს ირგვლივ ხდება და კონცენტრირება მოახდინო ლამაზად,გრაციოზულად

მაპატიე...

მეგონა თუ ტკბილ ძილს არ მისურვებდი ისე დაძინებას ვერ შევძლებდი და მეგონა რომ ის დღე რომელიც შენი ესემესის გარეშე გათენდებოდა საშინელი იქნებოდა... არა საშინელია მაგრამ ადამიანი ხომ ის საშინელი არსებაა

ახლა მეგობრები ვიქნებოდით...

შენ მხოლოდ იმიტომ მეძახდი მეგობარ, რომ ვიღაცასთან მარტოსული არ გამოჩენილიყავი, მაგრამ არასდროს დაგიპატიჟივარ იქ სადაც შენ და შენი „მეგობრები“ ერთობოდით, როდესაც ყ ველას ვიღაც მოჰყავდა.

სევდა

მაგრად მომეხვია და მერე მეც გავთბი, იმ ღამეს წვიმდა მარტო, მეორე დღეს მხოლოდ მოღრუბლული იყო... მერე კიდე სულ მზე იყო და ჩვენც აღარ გვციოდა, მაგრამ მაინც მეხვეოდა, მეც ვთბებოდი.... ხარბად, არავის

ერთი,ორი,სამი....ერთხელ

როგორც იქნა მარტო დავრჩი,ჰმ გაიფიქრა გულმა.მაგრამ გონებამ არ დაანება.და ისევ ამ ცხოვრებისეულ ფიკრებს და გეგმებს.აუცილებლობაზე და მოვალეობის შესრულებისკენ გადაატანინა ფიქრი.დამაცადე,დამაცადე

"ჩვენ" აღარ არის ჩვენ

იქნებ მხოლოდ მე მიყვარდი ასე ძალიან და შენთვის უბრალოდ ვიყავი.. ჩვეულებრვი გოგო ვიყავი.. შენ შემცვალე.. შენ მაიძულლე მეცოცხლა და ვყოფილიყავი ასეთი მაგრამ ყველაფერი შენთან ერთად იყო საინტერესო და სასიამოვნო. შენ კი აღარ ხარ. მაშინ რაღა ვაკეთ მე?!

ღამის წყვდიადი

საღამო იყო,აივანზე იჯდა მია,სიგრილე იყო,ფუმფულა ადიელაში და ათასგვარ ფიქრებში გახვეული.გვერდით მაგიდაზე,ნახევრად დაცლილი ყავის ფინჯანი იდო.გაცივდა..გაცივდა ისე ,როგორც მისი გული,უგემური

აბსტრაქცია

ძილში,არა უფრო აგონიაში ჩავარდნილი რომ ვიყავი ფიქრები თავისიც დაცურავდნენ ჩემს ტვინში.ერთერთი კადრით წარსულში გადავრდნა,და იქიდან დანახული მომავალი იყო ასახული.მე მგონია რომ ავად ვარ

ორი გზა და ერთი კარი

ოზონი - მომწამლავი, თუ ბედნიერების მომტანი ? - გიჩნდება კითხვა, მაგრამ უაზრო; შენთვის ხომ ბედნიერების მხოლოდ ერთი კარიღა დარჩენილა ღია - კარი დასასრულისა, იმ დასასრულისა, რომელიც საბოლოო ბედნიერებას მოგიტანს, ბედნიერებას, რომელიც ცხოვრებამ არ