მე ყველგან ვარ

მიყვარს ადამიანებზე დაკვირვება სასტიკად.ვუყურებ გოგონებს და ბიჭებს.ვუყურებ და ვხვდები,რომ ერთი შეხედვით უფრო შეგიძილია ამოიცნო ადამიანი,ვიდრე მრავალჯერ ნახვით.შეხედავ ადამიანს და ეტყობა ყველაფერი.

გაიქეცი ლიზ

მეტკინა. გავიქეცი... უგზოუკვლოდ გავრბივარ და არ ვიცი სად ვარ. ვიცი რომ შორს ვარ ყველასა და ყველაფრისგან შორს მაგრამ თან ისე ახლოს რომ მანძილი სულს მიხუთაავს. მთებზე ნისლია ამყარო ბურუსში იფარება.. მე ისევ გავრბივარ

უსაზღვროება

ვგრძნობ, რომ აქამდე არც კი მიცხოვრია, არ მისუნთქია ისე ღრმად, როგორც ახლა, გულიც კი გაქვავებული მქონია.. ახლა კი, ახლა კი სამყარო სულ სხვა ფერებად იფერება. ზოგჯერ მგონია ჩაგვითრევს და ნაფლეთებად გვაქცევს, გვერდით ვიხედები, მერე წინ, შემდეგ უკან და

მოდი აღიარე

მოდი თქვი რა:,,მე ცუდად ვარ.გული მტკივა.სული მეწვის.სიცოცხლე აღარ მინდა.ირგვლივ არავინ მყავს.ნუთუ ხალხი არ ხართ? ნუთუ ვერ ხვდებით,რომ მარტო ვარ!!’’,,ღამე მძულს,რადგან ზუსტად ვიცი

მერიემ, ჩემო..

სამყარო თვალწინ მიტრიალდება.. ყველაფერი ნეგატივში ჩანს.. მე სხვანაირი ვარ..ჩემი გრძნობები მათსას არ გავს. განსხვავებულია. უფრო ღრმა .უფრო მტკივნეული. ფარტოდ გახელილი თვალებით ვცდილობ დავინახო ის პატარა იმედი ამ სამყაროში, ისმ ხავსის ნაჭერირომელსაც

სიცოცხლე უსიყვარულოდ...

სიცოცხლე უსიყვარულოდ? ჰმმ... ეს არის მომენტი,როცა ორ უკიდურესობას შორის ხარ.სიცოცხლე უსიყვარულოდ,თუ სიცოცხლე ტანჯვით სავსე სიყვარულით. და მაინც,ჩვენ არ გვაქვს არჩევანი ამისა.სიყვარული დაუკითხავად მოდის ჩვენთან,გვირევს ყველაფერს,გვიტოვებს დარდს და

ძველი ნაცნობი

ზოგს როგორი ამინდი უყვარს,ზოგს როგორი..აი,მე,მე წვიმიანი ამიდი მიყვარს...დაცარიელებული ქუჩა და ლამაზად აელვებული ლამპიონები..მარტოოობა მიყვარდა,მიყვარს და ალბათ სულ მეყვარება..

წარსულის ტკივილი

გეხები და ვერ ვგრძნობ.ფიქრებში ისე შემოგაჭდე მხარზე ხელები, რომ თითქმის ერთ არსებად ვიქეცით.    რეალისტი ვიყავი.მქონია ბინძური ფანტაზიაც და ლამაზი, ისეთი,რომ ზღაპრებს დავხატავდი.მქონია, მაგრამ არ ვიყენებდი.არასდროს გავსულვარ რეალიზმის საზღვრებს

მშვიდად მეცხოვრე ოცნებებში

მე და ის ისევ ერთმანეთის პირისპირ ვდგავართ,მას თეთრი მუხლსზევით,მთლიანი კაბა აცვია, მხრებამდე შეჭრილი თმები ზურგზე აქვს გადაყრილი, მასში ყველაფერი საზღვარია თითქოს , არ სცდება მკლავებს,მხრებს,მუხლებს, არ არის ჭრელი. სახე და კაბაც ორივე თითქმის

მაპატიე,ბოდიში,მადლობა,კარგად.

მაპატიე ის,რომ ვეღარ ვახერხებ ხშირად შენს სანახავად გამოსვლას,დარეკვას,მოწერას,რადგან ეს მამწუხრებს,მასევდიანებს,მე კი ეს ისედაც არ მაკლია. ვხვდები,ყველფერი ბოლოსკენ მიდის.ვიცი,ამას შენც ხვდები და ისიც ვიცი,რომ რთულია ამდენხნიანი ურთიერთობა