გაკვირვებული მე!

ტაქსიში ვიჯექი და მოწყენილი შინ მივდიოდი... არაფერი საინტერესო არ ხდებოდა ჩვენი ბოლო შეხვედრის შემდეგ. სულ რაღაც ორჯერ შევხვდით, მაგრამ საკამრისი აღმოჩნდა მასზე დამოკიდებულების გამოსაწვევად. არასოდეს არავინ მიზიდავდა და არც მყოლია ბევრი პარტნიორი,

უეცრად წამოვლილი

არაფერი განსაკუთრებული, ის რასაც მეც და შენც ყოველდღე ვფიქრობთ და ძალიან კარგად ვიცით , მაგრამ რატომღაც მასზე საუბარი გვეშინია,,...ჩვენ ყველანი ისეთი ბანალურები ვართ, რომ ყველას საკუთარი თავი ძალიან ორიგინალური გვგონია , არც მე აღმოვჩნდი გამონაკლისი

ასეც კარგად ვარ

ასეთი ბედნიერება რაღაცნაირია.აი ,,მუღამს’’ მოკლებული თითქოს.სად მზეზე მეტად მოკაშკაშე ცოცხალი სხივი,რომ გყავს და სად ზემოთ ჩამოთვილი ჩემი ,,ბედნიერებები’’.მაგრამ რატომღაც ძალიან შემიყვარდა და შევეჩვიე

გულის ცემის რითმს აყოლილი

-ბნელა.-ცივა.ყველაფერი შავი ან უკეთეს შემთხვევაში ნაცრისფერია.გული ნაწყვეტ-ნაწყვეტ, მაგრამ მაინც აგრძელებს ფეთქვას და მეც გულის ცემის რითმს აყოლილი ნაბიჯებით მივუყვები ფიქრებს, მაღლა ძალიან შორს ცაში.

ჰორიზონტით... უბედურებისკენ...

ეს არის უბედურება, რომელიც ვერტიკალურადაც და ჰორიზონტალურადაც გაყენებს ტკივილს... ცდილობ გაექცე მაგრამ იცი, რომ ვერ შეძლებ რადგან ეს ტკივილი შენშია სა ბუნებრივია შენს თავს შენ ვერ გაექცევი.

შემოდგომის სუნთქვით დაავადებული

შემოდგომის სუნთქვით გაყვითლებულ საღამოს, ქუჩას მივუყვებოდი. მზე ზანტად უთმობდა მთვარეს ადგილს. სხივებს ნაზად კრეფდა ციდან და უბეში იწყობდა. ბადრი მთვარემ მოწიწებით ჩაანაცვლა მზე და თეთრმა შუქმა ჰაეროვნად

ჩემი სულის ნაწილი,ანუ მორიგი სიცარიელის დასაწყისი.

ჩემი სულის ნაწილი,ანუ მორიგი სიცარიელის დასაწყისი.ინი სწორედ ის ქმნილებები არიან, რომლებიც ქმნიან ჩვენს ცხოვრებას, მათ შეუძლიათ მოულოდნელად გამოჩნდნენ შენს ცხოვრებაში და შემდეგ ასევე მოულოდნელად გაუჩინარდნენ. თითოეული პიროვნება ქმნის საკუთარ

დაბრუნება

მართლა დაბრუნებულა, შეხედე, ეს ღიმილი ხომ ჩემია, ნუთუ მართლა ვხედავ? ცოტა ბნელა მაგრამ მაინც ვცნობ... კი,კი! ხმაც. ეს ხმაც ხომ ჩემია? მე რომ მიყვარს!მართლა დაბრუნებულა, შეხედე, ეს ღიმილი ხომ ჩემია, ნუთუ მართლა ვხედავ? ცოტა ბნელა მაგრამ მაინც

მომაკვდავი სიყვარული

გავნადგურდი, გეფიცებით გავნადგურდი. სული მეწვის, ხორცი მტკივა, შინაგანად ვინგრევი. მომენატრე იციი? რასაარ მივცემდი ერთხელ კიდევ, რომ მენახე. მერე ალბათ აღარასდროს გაგიშვებდი და ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა.  უსასრულო სიყვარული.უკიდეგანო, სიცარიელით

წერილი მას...

წერილი რომელიც მასთან შეიძლება არასდროს მივიდეს!ზუსტათ არ მახსოვს რა დღე იყო... თუმცა მახსოვს მარგალიტივით მბრწყინავი თვალები და სიყვარულით აჩქარებული გული. დილა იყო, დაახლოებით 9 საათი ამ დროს ზოგადად არ ვიღვიძებ სიზმრებში ვარ ხოლმე..