ჰორიზონტით... უბედურებისკენ...

ეს არის უბედურება, რომელიც ვერტიკალურადაც და ჰორიზონტალურადაც გაყენებს ტკივილს... ცდილობ გაექცე მაგრამ იცი, რომ ვერ შეძლებ რადგან ეს ტკივილი შენშია სა ბუნებრივია შენს თავს შენ ვერ გაექცევი.

შემოდგომის სუნთქვით დაავადებული

შემოდგომის სუნთქვით გაყვითლებულ საღამოს, ქუჩას მივუყვებოდი. მზე ზანტად უთმობდა მთვარეს ადგილს. სხივებს ნაზად კრეფდა ციდან და უბეში იწყობდა. ბადრი მთვარემ მოწიწებით ჩაანაცვლა მზე და თეთრმა შუქმა ჰაეროვნად

ჩემი სულის ნაწილი,ანუ მორიგი სიცარიელის დასაწყისი.

ჩემი სულის ნაწილი,ანუ მორიგი სიცარიელის დასაწყისი.ინი სწორედ ის ქმნილებები არიან, რომლებიც ქმნიან ჩვენს ცხოვრებას, მათ შეუძლიათ მოულოდნელად გამოჩნდნენ შენს ცხოვრებაში და შემდეგ ასევე მოულოდნელად გაუჩინარდნენ. თითოეული პიროვნება ქმნის საკუთარ

დაბრუნება

მართლა დაბრუნებულა, შეხედე, ეს ღიმილი ხომ ჩემია, ნუთუ მართლა ვხედავ? ცოტა ბნელა მაგრამ მაინც ვცნობ... კი,კი! ხმაც. ეს ხმაც ხომ ჩემია? მე რომ მიყვარს!მართლა დაბრუნებულა, შეხედე, ეს ღიმილი ხომ ჩემია, ნუთუ მართლა ვხედავ? ცოტა ბნელა მაგრამ მაინც

მომაკვდავი სიყვარული

გავნადგურდი, გეფიცებით გავნადგურდი. სული მეწვის, ხორცი მტკივა, შინაგანად ვინგრევი. მომენატრე იციი? რასაარ მივცემდი ერთხელ კიდევ, რომ მენახე. მერე ალბათ აღარასდროს გაგიშვებდი და ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა.  უსასრულო სიყვარული.უკიდეგანო, სიცარიელით

წერილი მას...

წერილი რომელიც მასთან შეიძლება არასდროს მივიდეს!ზუსტათ არ მახსოვს რა დღე იყო... თუმცა მახსოვს მარგალიტივით მბრწყინავი თვალები და სიყვარულით აჩქარებული გული. დილა იყო, დაახლოებით 9 საათი ამ დროს ზოგადად არ ვიღვიძებ სიზმრებში ვარ ხოლმე..

წვიმა...

წვიმა.... დამაფიქრებელი ამინდი.... განსაკუთრებით ზაფხულში... და თან სოფელში... ფანჯრის რაფაზე ჩამომჯდარი უფიქრდები ყველაფერს... ხელში ყავის ფინჯანი, გარეთ წვიმა და ფიქრები, უამრავი ფიქრები, რომლებიც მთელს სამყაროს შემოივლის, მაგრამ მაინც ერთ

გულის ტკივილი ხარ

შეგრძნება იმაზე მეტად არის მძაფრი, ვიდრე მგონია, ან ვიდრე ამის შეგრძნებაა შესაძლებელი . სადღაც ვარ უაზროდ გაჭედილი და ვერ ვექანები. ოდნავ მაინც რომ გადავდგა ნაბიჯი , ყველაფერი დაიფშვნება , მილიმეტრებად, უჯრედებად,

ტკივილისთვის ნატრული სიყვარული

სიმართლე გითხრა არც ისე დიდი ხანი დამჭირდა ამ წერილის სათაურის მოფიქრებაში, პირიქით შემიძლია გითხრა რომ რამდენიმე წამი დაჭირდა ამ სათაურს იმისთვის რომ ჩემს გონებაში დაბადებულიყო.მართლაცდა გაუვალ

უმნიშვნელო საჭიროება

ადამიანი ამის გარეშე ვერ ცხოვრობს.თუ ცხოვრობს,მაშინაც თავს ისე გრძნობს,თითქოს ცარიელი ადგილი აქვს სულში და აუცილებლობა აქვს,რომ რაიმეთი შეივსოს.არ აქვს მნიშვნელობა ..კარგი რამ არის ეს ფანტაზია.საკმაოდ მომგებიანიც,შეიძლება ითქვას.ჩვენს ფანტაზიაში