ძვირფასო ტედ

პ.ს. ვიცი, ამ წერილის წაკითხვის შემდეგ ძებნას არ დამიწყებ, უფრო მეტი, ეცდები რაც შეიძლება მალე დამივიწყო, ამის გაფიქრება სიმშვიდეს მგვრის. მაგრამ დარწმუნებული ვარ, დროდადრო, მაინც შეგახსენებს თავს ჩემზე მოგონებები და გულის არეში ტკივილს იგრძნობ...

დაუკმაყოფილებელი არსებობა

წვიმიან ქვაფენილს მიყვები და ცდილობ, არაფერზე იფიქრო, თუმცა განცდები მაინც ერთად იყრის თავს და სამკუთხედად შეკრული ქარბორბალასავით აწყდება ჯერ გონებას, შემდეგ კი - გულს.. რამდენიმე ნაბიჯში, ქუჩის კიდესთან ძალიან ნაცნობ და თანაც უკვე მივიწყებულ

იქნებ წაიკითხო

თან სასაცილო ისაა,რომ ბოლომდე ვერ ვიდგენ შენს სახეს გოონებაში. ვიცი შენი ღიმილი და შენი გამოხედვა,მაგრამ თვალებამდე ვერ მოდის შენი გონება. იქნებ შავი ან ცისფერი თვალები გაქვს?ფერს რა მნიშვნელობა აქვს. ზუსტად ვიცი,რომ შევხედავ მათში ჩავიძირები.

მე, შენ და სხვისი განაჩენი

-ორსულობის ტესტი მინდა.. - არეულ განცდათა ენაზე მიმართავს , შემდეგ კი ორჯერ დაბალი ხმით ეუბნება - გამოყენების წესები ზუსტად დამიწერეთ, რა. -პირველკლასელმა ბავშვმაც კი იცის დღეს - სიცილს ვერ იკავებს აფთიაქარი. -წინაზეც მასე მითხრეს და აი, შედეგიც !

ცხოვრება, სიცარიელე და ადამიანები

არის ცხოვრებაში ისეთი მომენტები როდესაც, ერთ წუთს თავს ბედნიერად გრძნობ და მეორე წუთს ეს ყველაფერი უბრალოდ ქრება მხოლოდ იმიტომ რომ, თქვენი ბედნიერება არ უხარიათ... მარტივი მიზეზების გამო, არ უნდათ და მორჩა. ამასთანავე იმხელა მიზეზს დაგისახელებენ რომ

ასეთი სიყვარული

როცა შენს ტკივილს გაიზიარებს და დაგეხმარება ამ ტკივილის გადალახვაში ყველაფერს გააკეთებს იმის გამო რომ შენს სახეზე ღიმილი ნახოს...... როცა მოიწყენ შეეცდება გაგაცინოს .......როცა ჩაგეხუტება და შენს გარდა არავისზე არ იფიქრებს. როცა გეტყვის რომ

the one who searches will always find - ვინც ეძებს ის ყოველთვის

როგორც ვახსენე მეგონა ყველაზე რთული გადასატანი მოგონებების სიმცირე იქნებოდა, მაგრამ რამდენიმე დღის წინ, როდესაც წარმოსახვაში მეც ისევე ვეკიდე ხეზე, როგორც შენ. მეც ისე დამტიროდა დედაჩემი, როგორც შენ.. ერთ რამეს მივხვდი. თითქოს ბოლოჯერ უნდა

გადახტი

-არ გადახტე!-მყის, ვიღაცის შეკივლება ხვდება ყურს და მერე ამ ხმის ექო. ვერ არჩევს სქესს, ისეთ დამფრთხალმა დაიკივლა. დედაჩემი ხომ არ არისო, ის კი გაიფიქრა. მარტივად ვერ შებრუნდება ისე დგას

ყველა ვერ გაიგებს

მაგრამ ეს ყველაფერი ერთ დღესაც დამთავრდა ყველაფერი ისე გაქრა თითქოს არც ყოფილა გავუცზოვდით და დაიწყო ოცნებების გეგმების ნგრევა ყველაფერი მიწასთან გასწორდა ვინმეს რომ ვენახეთ ახლა იტყოდა ალბათ ერთმანეთი არც არასდროს უნახიათ 'თუნც' შემთხვევით

სად განისვენოს სულმა, სად მიიდრიკოს თავი?

ყოველთვის ვფიქრობ იმაზე,თუ რა არასწორად იქცევა კაცობრიობა. მაგალითად, რამდენი იტანჯება გამოცდების, სწავლის, სამსახურისა და ფულისათვის. არადა განა უფალზე და ლოცვაზე მნიშვნელოვანი რამე არსებობს?