A letter to you

ცოტა რთულია ისეთ ადამიანს ესაუბრო,რომელიც არასდროს არ გყავს ნანახი.მოდი ეს ფაქტი უბრალოდ დავაიგნოროთ და ისე ვესაუბროთ ერთმანეთს,როგორც ძალიან კარგი მეგობრები.მისმინე,ვიცი ახლა ყველაზე

ვაჟა მაისურაძე

სამსახურიდან დაღლილს კარში ხელებ გამოწვდილი მხვდება კითხვით თუ სალიკომ რა უყიდა?...მცირედის მიტანის შემდეგ ცხვირს მაღლა წევს,ცხვირში ნიღნიღებს და სასწაული ტკბილი,ოდნავ ბრაზიანი ტონით

უსიყვარულო''ბა

არ უნდა დავიჯეროთ ასეთი რამ.მიმოიხედეთ ირგვლივ ვინმეს ხედავთ?ვერა?ვერც მე.და მაინც სულელო,მაინც იტყვი,რომ ვიღაცას მართლა სიცოცხლის ბოლომდე ეყვარები და გაგიგებს?თან ვის.ვისი არსებობა

ბარი-ბარში

-ძალიან გაგვიჭირდება-რატომ?-იმიტომ რომ არ ვეგუებით იმას რაც არის-შენ შეეგუე?-ვერა იმიტომ რომ მარტო ვერ დაგტოვებ მაგ გრძნობასთან-ან იქნებ არც შენ გინდა-ხომ იცი რომ ვეღარაფერს ვიზმათ-დრო გქონდა

თხელი საღებავის ფენა

იავნანასავით ჩამესმის რელსების ხმა ვაგონი კი აკვანივით მოქმედებს ჩემზე. ვინც დიდ სიმბოლურ დატვირთვას ანიჭებს მატარებლით მგზავრობას გამიგებს რა დიდი კაიფია ეს ყველაფერი. ვაგონი მიედინება დიდ დინებაში,

შემოდგომის მთვარე

დღეს უცნაურია მთვარე სავსე და კამკამა,აი ისეთი იშვიათად რომ მინახავს ხოლმე.რაც უფრო ვაკვირდები მით მეტად ვრწმუნდები რომ რაღაც ამოუცნობი ძალა მექაჩება მისკენ,მაიძულებს ვუცქირო,თითქოს სხვას უფრო თბილს და ახლობელს ვხედავ მასში..წლების წინ ნანახს

ერთგული მოღალატენი

იმდენად რთული იყო სიტყვებით გადმოცემა იმის,რასაც იმ წამს ვგრძნობდი,რომ დავდუმდი.მუშტები მოვკუმე და ვეცადე აცრემლებული თვალები ჩემი მეტოქეებისგან დამემალა.მწარე იყო იმის გააზრება,რომ

უსასრულო ღამე და უსასრულო სიბნელე

ღამეა, ბნელა, ისეთი სიბნელეა, რომ არაფერი ჩანს. ერთადერთი ნათელი რამ, იმედის სხივია, რომელიც თითქმის არ ჩანს და ნელნელა ქრება. მე კი ჩემს მუზაზე ვფიქრობ და ვიხსენებ მასთან ერთად განვლილ წლებს. 2009 წლის სევდიანი შემოდგომა იდგა, როდესაც პირველად

შეშლილი, შეშლილი, შეშლილი

ნოემბერია.. ცივი, ფერადი, წვიმიანი და სვდიანი... ფანჯრიდან გავყურებ ქუჩის პირას ეულად მდგარ ჭადარს... წვიმს და ძალიან ცივა.. ქარიც ზუზუნით პარავს ეულად მდგარ ჭადარს გახუნებულ ფოთლებს...

მარადიულად მხოლოდ შენ დამრჩი

ყველა მიხვდა და ყველამ გაიგო რომ აღარაფერი იქნებოდა და საბოლოო წერტილიც დაესვა დაივიწყეს ჩვენი ისტორია გახსენებითაც არ იხსენებდნენ აი ეს წყვილი აღარცერთ მოგონებას არ იხსენებდნენ დავიწყებას მივეცით მაგრამ ვინ იცოდა რა ხდებოდა ჩვენ გულებში