დრო ისევ მიქრის...

ჩაბნელებულ ოთახში, ჩარკვიანის სიმფონია აღმიძრავს დაუოკებელ სიმარტოვეს და მონატრების მძაფრ ქარტეხილს უარესად მიმძაფრებს. საათს დავხედე და ფიქრებში თითქმიდ ჩაძინებულს, კვლავ 12:50 წარმომიდგა თვალწინ. ზუსტად ამ დროს,უფრო გვიან ან ადრე

სიყალბე!

სველი ქუჩები და გატეხილი გულებია ახლა მოდაში.ცივი ხალხი, თბილი ტანსაცმლითა და თანდაყოლილი ცბიერებით.გინდა თუ არა შენც მათი სიყალბის ნაწილი ხდები და ფილტვებს ბინძური რეალობით იწამლავ!ყურებში ყურსასმენებს იჩრი და სასიამოვნო მუსიკის

“გამოღვიძება”

თვალები დამძიმებული და დასიებული მაქვს,მინდა გავახილო, თუმცა ვგრძნობ,რომ ჩემგან თითქმის აღარაფერი დარჩა და ნელ-ნელა ვიმსხვრევი,მაგრამ სანამ განადგურების ბოლო ფაზაში გადავალ ვცდილობ გავარკვიო ჩემს ირგვლივ მიმოფანტული ნისლის მიზეზი

ფერადი მოგონებები

–თათა არის პირველი ადამიანი საიტიდან, ვისაც შევხვდი პირადად. აჟიტირებული ვიყავი ისე მომეწონა. მანამდეც გვქონდა მიმოწერა, მაგრამ მისმა პირადად გაცნობამ უკეთ დამანახა მისი ყველა მხარე. ძალიან თბილია, მოსიყვარულე და კეთილი. ნიჭიერებაზე აღარაფერს

Another love ...

შენ სხვა ხარ! არ შემიძლია ვინმეს შეგადარო და თან ისიც ვიცი, რომ საშინლად ვერ იტან როცა ვინმეს გადარებენ. ჰმ, ვერც მე! აი ხომ ხედავ როგორ ვგავართ ერთმანეთს? ჩვენ ორივემ ვიცით რას ნიშნავს ვინმეს გადარებდნენ, ესეიგი ეძებდნენ შენი არ შეყვარების მიზეზს

გზავნილი დედებს

ახლადგაწმენდილ ნოხზე ვიჯექი და ჩემს "ბარბს" საკუთარი ხელით შეკერილ ქვედაბოლოს ვაცვამდი.ვიგრძენი ჩემს უკან როგორ დაჯდა ის, ფეხები განზე დააწყო, ხელი წელზე მომხვია და მისკენ გამაცურა. შევიშმუშნე, არ მინდოდა, არ მსიამოვნებდა მისი შეხება, მაგრამ ხმას არ

უსახლკარო

მთელი დღე წვიმდა.. თითქოს ცდილობდა ცოდვები ჩამოერეცხა ჩვენთვის. ემოცია ცვრიანი, სიყალბე ირგვლივ. თითქოსდა არაფრით განსხვავებული საღამო იყო.ჩემი ფიქრები სულ სხვაგან იყო, სადღაც უფრო შორს, ჰორიზონტს მიღმა გადაკარგული.

სხვა

სხვას, რომელიც ძალიან ჰგავს „მე“-ს, სიჩუმეში შევხვდი. იმ დღის შემდეგ ის ყოველ ღამით შემოდის ჩემს გონებაში და იქ ძალიან დიდი ხნით რჩება. ზამთრის დღეები ყოველთვის უსაშველოდ მოსაწყენს ხდის ხოლმე დიდ ქალაქს და მეც, სრულიად ინერტული, ვდგები დილით, ვიღებ

LOST

ვსხდებით და კითხვების კორიენტალიც მოდის... რატომღაც ჩუმად ვარ...ძალიან ჩუმად და ვცდილობ ძალიან ჩუმად ვიტირო...თვალებში ვერ ვუყურებ..პასუხობს კითხვებს რასაც მე ვუსვამდი ჩემს თავს...და როგორც ჩანს არც არავინ სცადა ჩემი მოძებნა მის გარდა...მინდა ძალიან

პლუმერია

ჩემო სიყვარულო უნდა დაგელაპარაკო, უნდა გითხრა რაც სულს მიხუთავს და მკლავს თორემ ვერ გავძლებ ესე დიდხანს, ჩემო სურნელოვანო გოგონა, ჩემო ყვავილო, რომ იცოდე როგორ მტკივა და როგორი გათიშული დავიარები, თითქოს ამ პლანეტაზე არ ვიყო.