იცი როგორ მტკიოდა

იცი როგორ მტკიოდა? თითქოს გრძნობა ყველა მხრიდან მაწვებოდა და შუაზე მჭ....ტდა, გასაქანს არმაძლევდა, და სიმწრის ცრემლებიც წამსკდაა. ესიყო ტკივილნარევიი ცრემლები, გეფიცები აღარვიცოდი რაზე მეტირა, აზრებიი ისე მქონდა არეული ტვინი მეჭყლიტებოდა...

ქაოსი

ჩემს ოთახს, მდუმარების სამოსით შემოსილს, აწუხებს ქარის უმისამართო შრიალი,ამოუცნობი სიო.თითქოს კედლებიც უფერული გახდა.მე კი მარტოობის შეგრძნება უფრო და უფრო მავსებს სევდით და მიწამლავს სულს. „ყველაზე საშინელი გრძნობა მარტოობაა, როდესაც არაკომფორტულად

მღელვარე ტალღები!

საღამოობით, რომ ვიჯექი ზღვის პირას და ვუყურებდი თუ როგორ ღელავდა ტალღები ის დრო მენატრება.. გვერდით, რომ შენ მეჯექი და მე მიყურებდი, როგორც ზღვის ამაღელვებელ ტალღებს აი ეგ დრო მენატრება... როცა წუთში 60ჯერ მეუბნებოდი თუ როგორ გიყვარდი აი ეგ დრო

მზე.შეხვედრა.

თავიდან გგონია რომ გაგიჟდები, უბრალოდ ვერ გადაიტან, ჭკუიდან შეიშლები, ას, ათას, მილიონ ნაწილად დაიშლები და მაინც ვერ გადაიტან იმ ტკივილს, რომელსაც სულში გრძნობ. გულს იხოკავ ბასრი დანებით, ხელებს მოუსვენრად დააფათურებ შიგნით, ყველგან, ყველაფერში. მას

ვინ იცის....

ვიცოდი დაბრუნდებოდა...მის წასვლებს თავიდანვე ასდიოდათ დაბრუნების მძიმე და ნესტიანი სურნელი. ფანჯრიდან ვუყურებდი როგორ გადაკვეთა სველი ,პლატინისფერი გზა და ქუჩის მეორე მხარეს ტროტუარზე მიმავალ ნიაღვარს შეერწყა მისი ნაბიჯები. მომინდა ძველებურად

რა ფერია?!

შენ? -მე ფერები არ გამაჩნია... -როგორ არა შემოდგომისფერი ხარ -ჰ,ჰ შემოდგომა რა ფერია? -ოქროსფერი უმეტესად! დანარჩენი ფერები კი უმნიშვნელოდ სხვა ფერის... -მერე მე ოქროსფერი არ ვარ...

ისევ შენ

მზის ჩასვლის ყურება ბავშვობიდან მიყვარდა,საათობით შემეძლო სანაპიროზე ჯდომა და ყურება თუ როგორ ირეკლავდა ზღვა მზის სხივებს ამაზე საოცარი სანახაობა უბრალოდ წარმოუდგენელია. ზღვა ჩემთვის სამოთხეა დედამიწაზე .ქვიშას ხელში ვიღებ და ვგრძნობ როგორ მეცლება

როგორ მინდა გავქრე

როგორ მინდა გავქრე, უბრალოდ პირდაპირი გაგებით ერთხელ და სამუდამოდ გავქრე, ისე თითქოს არც ოდესმე მიარსებია, თითქოსდა წამითაც კი არ ვყოფილვარ ამ საზიზღარი ადამიანების ბრბოში, მიჭირს ადამიანები ვუწოდო , რაღაც არაბუნებრივი ცხოველები არიან, მხოლოდ

რა უნდოდა ტაროსის გველს ოდინის შუბზე

ამინდი აირია. არა ისე, როგორც სჩვეოდა იერუშალაიმს, არა, მოვიდა ქარი და გამეფდა ქაოსი. მიწა იძრა. წყვდიადი აღიმართა ცის ტატნობზე. გარბოდნენ. დარწმუნდი მარკუს.. აღასრულე..

მე ადამიანს ვერა კი არა, არ ვაპატიებ!

შეკითხვაზე :"რას ვერ აპატიებდით ადამიანს", ყველა თამამად გაიძახის: "ღალატს", მე კი ადამიანს ვერ ვაპატიებ, როდესაც მეუბნება:"მე შენს გვერდით ვარ", ან თუნდაც "ჩემი იმედი გქონდეს", და სინამდვილეში ჩემგან წასასვლელი გზის იმ ჩახვეულ ნაწილში ისე უეცრად