რა ფერია?!

შენ? -მე ფერები არ გამაჩნია... -როგორ არა შემოდგომისფერი ხარ -ჰ,ჰ შემოდგომა რა ფერია? -ოქროსფერი უმეტესად! დანარჩენი ფერები კი უმნიშვნელოდ სხვა ფერის... -მერე მე ოქროსფერი არ ვარ...

ისევ შენ

მზის ჩასვლის ყურება ბავშვობიდან მიყვარდა,საათობით შემეძლო სანაპიროზე ჯდომა და ყურება თუ როგორ ირეკლავდა ზღვა მზის სხივებს ამაზე საოცარი სანახაობა უბრალოდ წარმოუდგენელია. ზღვა ჩემთვის სამოთხეა დედამიწაზე .ქვიშას ხელში ვიღებ და ვგრძნობ როგორ მეცლება

როგორ მინდა გავქრე

როგორ მინდა გავქრე, უბრალოდ პირდაპირი გაგებით ერთხელ და სამუდამოდ გავქრე, ისე თითქოს არც ოდესმე მიარსებია, თითქოსდა წამითაც კი არ ვყოფილვარ ამ საზიზღარი ადამიანების ბრბოში, მიჭირს ადამიანები ვუწოდო , რაღაც არაბუნებრივი ცხოველები არიან, მხოლოდ

რა უნდოდა ტაროსის გველს ოდინის შუბზე

ამინდი აირია. არა ისე, როგორც სჩვეოდა იერუშალაიმს, არა, მოვიდა ქარი და გამეფდა ქაოსი. მიწა იძრა. წყვდიადი აღიმართა ცის ტატნობზე. გარბოდნენ. დარწმუნდი მარკუს.. აღასრულე..

მე ადამიანს ვერა კი არა, არ ვაპატიებ!

შეკითხვაზე :"რას ვერ აპატიებდით ადამიანს", ყველა თამამად გაიძახის: "ღალატს", მე კი ადამიანს ვერ ვაპატიებ, როდესაც მეუბნება:"მე შენს გვერდით ვარ", ან თუნდაც "ჩემი იმედი გქონდეს", და სინამდვილეში ჩემგან წასასვლელი გზის იმ ჩახვეულ ნაწილში ისე უეცრად

არა'რაობა

დაიბადება რა ადამიანი და იმ წამიდან, ცხოვრებისეული ტანჯვისთვის არის განწირული. იქნებ ტანჯვა ადამიანებისა, ცხოვრებისეულზე ბევრად მეტიც არის. რისთვის? ან ვისთვის ვიბადებით ადამიანები? იმისთვის, რომ რაიმე დავტოვოთ?! ჩვენი სახელი შევინახოთ, რომ მერე

კანონი (ანუ სამართლიანი უსამართლობა).

ცხოველი; ფრინველი; ბუნება; კანონზომიერება; კანონი - ადამიანი... - კანონმორჩილი ადამიანი. - ეს ცნებები უკვე, ვინ მოთვლის, რამდენი საუკუნეა, ერთად ცხოვრიბენ, არსებობენ... მათ შორის საუკუნოვან ჭიდილს არაერთხელ ადამიანი უფსკრულის პირამდე მიუყვანია.

ჰეი შენ!

ჰეი შენ! მომაკვდავივით რომ ებღაუჯები წარსულის მოგონებებს. გამოფხიზლდი! არსებობს იმაზე რთული მომენტებიც , ვიდრე იაფფასიან ხალხს გაყოლილი გაცვეთილი მოგონებების შემოკრება და ყოვლ უფიქრო ღამეს დაღვრილი ცრემლებია. ჰეი შენ!

ჩვენ როგორც მკვლელები...

რამდენიმე დღე გავიდა, მას შემდეგ რაც გადაბმულად სახლში ვარ. გარეთ გასვლა არ მინდა. ვხვდები რომ ეს სამყარო ჩემთვის არ არის. ვხვდები რომ რაღაც სხვა მინდა ამ ცხოვრებისგან. ვებრძვი საკუთარ გონებას და ვარწმუნებ საკუთარ თავს, იმაში რაც არ არსებობს.

არ მიყვარს,მენატრება

არ მიყვარს... ჩახუტება მომენატრა ! აი ხელებს რომ შემოგხვევს და თავი ძალიან პატარა რომ გგონია.. გულისხელა... მის გულისცემას რომ გრძნობ... თავიდან თითქოს გეშინია,ცდილობ თავი გაითავისუფლო.. ჰოო გეშინია, რომ აი ახლა თუ არ წახვალ მერე ვეღარ წახვალ....