ნაბიჯი წინ.

ცხოვრების რაღაც ეტაპზე გააცნობიერებ რომ მარტო უკეთხარ.კონცენტრირებული საკუთარ თავსა და შენს მიზნებზე რომელზეც ფიქრი დაიწყე...ხშირად ადამიანები გვაბრკოლებენ, რომ განვვითარდეთ,თითქოსს უხილავ ჯაჭვით გვაბამენ და არ გვიშვებენ.

ლილიანას უხილავი ლანდი

მიყვრადა. მისი თოვლივით სპეტაკი სახე,ვერბენასავით ნაზი კანის ქვეშ მოქცეული ცისფერი ვენები. სახეზე მზისფერი ჭორფლები და მინდვრისფერი თვალები,თმა კი მზის სხივებივით თვალის მომჭრელი,სახე იისფერი ჰქონდა,სიცივისგან შეშუპებული და გაყინული..

მე, გიჟს მეძახიან!

მე, გიჟს მეძახიან! დილიდან დაღამებამდე, მკვდრებს ვუზივარ გვერდით...

წვიმს...

ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ წვიმა უბრალო მოვლენა არ ყოფილა, ეს უფრო ძვირფასი, მნიშვნელოვანი რამ იყო.

ჩაი, ყავა და Take Five (ნაწილი 2)

ავტორი გვიყვება ერთი ჩვეულებრივი ქართველი ბიჭის ისტორიას, რომელიც სამსახურიდან გამოსული გასეირნებას გადაწყვეტს და შემთხვევით, კაფეში შეხვდება ლუკას ...

ჩაი, ყავა და Take Five

ავტორი გვიყვება ერთი ჩვეულებრივი ქართველი ბიჭის ისტორიას, რომელიც სამსახურიდან გამოსული გასეირნებას გადაწყვეტს და შემთხვევით, მცხეთაში, კაფეში შეხვდება ლუკას ...

ბუმ ბუმ დაგ

ქუჩის ბოლოში ელოდება, მოსახვევთან. სიგარეტის ღერი თითებშორის მოუქცევია და თავდაჯერებულად ეწევა წვრილ ღერს. ყოველ გამონაბოლქვს მზერას აყოლებს, შემდეგ ყურადღება ქუჩისკენ გადააქვს, იქნებ მალე გამოჩნდეს.

დაკარგული სოფელი

ჩანახატი არის ჩემი ბუნდოვანი, მკრთალი მოგონება აფხაზეთში მამისეულ სახლზე. ადგილი , რომელზეც მაქვს ძალიან ცოტა მოგონება, თუმცა სისხლის ბოლო წვეთამდე ჩემია.

მირაჟი

ამონასუნთქი ჰაერი ბგერებს ქმნის ჩემს სახეზე, ვერ ვიღვიძებ, მინდა საუკუნოდ ამ სიამის საბურველში გახვეული მშვიდად ვსუნთქავდე. ვიცი, აქ არის. თვალებს ვახელ, ჰაერში გამოკიდებული წერილი ირეკლება ბროლზე,- „რამდენჯერაც წაგიკითხავ, იმდენჯერ მოგიწევს

ნაზი სიტყვები

დრო ყველაფრის მკურნალია, დრო კურნავს იარებს დარდებს მაგრამ დრო ვერასდროს მოერევა მოგონებებს...