და მარტის მოსვლას დაველოდე...

ადრე გაზაფხულს დაიწყო ჩვენი ისტორია მზიან და თბილ მარტს და გვიან შემოდგომას დაესვა წერტილი. ნოემბრის სუსხიც მოესწრო ამ სითბოს, დეკემბერმაც განიცადა ჩემი ტკივილი. იანვარი და თებერვალიც კი გადავიტანე უშენოდ და მარტის მოსვლას დაველოდე კვლავ. გრძნობა

სამართალი

ეშაფოტზე ააცილებს სამართალს. მისგან ტოვებს მხოლოდ ფურცლის ნაგლეჯს, ბეჭედდასმულს, დაჯღაბნილს, რომელსაც ერთი წერტილიც არ აქვს საერთო სამართალთან. სამართლიანობას ბრბო ვერ გასწავლის თავისი ფურცლების ფრიალით, ყოვლისშემძლე ჩაქუჩის დარტყმითა და ქვების

ქრისტე აღსდგა

ცა ჩამოიქცა წითელ პარასკევს,დედამიწამ უფრო მეტი სიჩარით იწყო ბრუნვა.ტიროდა ყველა და ყველაფერი.წვიმდა საშინლად.წვიმდა ისე როგორც არასდროს.არც ბუნებამ გვაპატია.გვსჯიდა ჩვენი შეცდომისთვის შეცდომისთვის რომელსაც ვერასდროს გამოვასწორებთ. უეცარმა წვიმის

დამარხული ბედნიერება...

უჩვეულოდ სევდიანი იყო ირგვლივ გარემო, თითქოს ბუნებაც გრძნობდა გოგონას ტკივილს და თავისებურად თანაუგრძნობდა... ცა გაშავებულიყო და უცნაურად ბობოქრობდა ზღვა... გოგონა კი იჯდა დარდით და ტკივილით დაპატარავებული სანაპიროზე და ცდილობდა აბობოქრებული

იმიტომ რომ ხარ ბედნიერი

აღარ მინდა ვისმინო გაცვეთილი ფრაზები, რომ ცხოვრება მშვენიერია, რომ თუ გინდა იყო ბედნიერი, უბრალოდ იყავი. გეუბნებიან ხელს არავინ არ გიშლისო, არადა ბედნიერებასაც ხომ მაშინ აქვს თავისი მოტკბო და ადვილად მისაჩვევი გემო, თუ რააცას გადალახავ, თუ რამეს

სიბერე...

სიბერე ალბათ სწორედ ის დროა როცა ყველა თავის ცხოვრებას გადახედავს, გაიხსენებს, დაფიქრება და შეაჯამებს რა უკეთებია კარგი და რა ცუდი, მიხვდება რა ადამიანია, როგორი მაგალითი იყო მომავალი თაობებისთვის. სიბერე ალბათ ის დროა როცა უნდა თქვა და გააკეთო ის

მე ისევ აქ ვარ...

მე ისევ აქ ვარ.. ისევ ცრემლებად ვიღვრები.. რა უფრო საშინელებაა უშენობა თუ სიცარიელე? შინაგანად გამოფიტული ვარ. შინაგანად ვერაფერს ვერ ვგრძობ. მხოლოდ გული ფეთქავს გამალებით.. მხოლოდ ერთი შენი გახსენება და გული გამალებით ფეთქვას... მტანჯავს აუტანელი

ისევ მოხვედი?

ისევ მოხვედი? მოდი მე აქ ვარ, ემოციებმა დაიპყრეს გული სხვა გვარად ალბათ არც შეიძლება, ამ ქვეყნად რომ გაჩნდები ადამიანს ან სიყვარული უნდა შეგეძლოს და ან კიდევ უბრალოდ სიძულვილი, ორივე ერთად უბრალოდ შეუძლებელია, უბრალოდ ახლა ეს არარეალური ზღაპარი და

გავიყინე...

ყველაფერი წაშლილია... ყველანაირად განადგურებული ვარ... ისევ იმედგაცრუება... ისევ მოლოდინი სასწაულის და შემდეგ ნამსხვრევებად ქცეული ოცნებების შეკოწიწება... ყელში მაწვება ეკლებიანი ბურთის მაგვარი ტკივილის გორგალი და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს...

რა არის ცხოვრება?!

დავიღალე... ცხოვრებით... ცხოვრებით დავიღალე. იმის და მიუხედავად რომ მხოლოდ 14 წელია რაც ვხოვრობ. მძულს... მძულს ადამიანები. მათ შორის სხვა ადამიანები. მძულს ახლა ჩემს ირგვლივ მყოფი ადამიანები. მგონი გიჟი ვარ. მე ხომ ისინი უნდა მიყვარდეს, ისინი ხომ