პორტრეტი

შენს პორტრეტს ვხატავდი. თავიდან ყველაფერი კარგად იყო, მხოლოდ ტანსაცმლის ფერი ვერ შეგირჩიე... მანდ გავჩედრი ბევრჯერ შევცვალე არ ვიცოდი რა ფერი ამეღო

ორი ბოლო

იწვოდნენ...იწვოდნენ ნელა და ჩუმად...აალებული ბოლოებიდან თითქოს ბრაზს და სიმშვიდეს ერთად აფრქვევდნენ;თითქოს გაბნეულ კვამლში ერთდროულად იკითხებოდა სიხარული,სევდა,კაეშანი,ძრწოლა რაიმესადმი ან კიდევ სხვა,რაღაც ამოუცნობი...რაღაც ისეთი,რისთვისაც ჯერ ჩვენს

ახალი წლის არომატი

მშიერია. ორი დღეა არაფერი უჭამია. შიშველია. გაცვეთილ ტანსაცმელში სიცივე ატანს. დადის და ფეხები აღარ მიყვება. კიდევ ცოტაც და...მიაღწევს ალბათ დანიშნულების ადგილს. მას ეს შეუძლია. ის ხომ ძლიერია. არა, ისეთი ვეღარაა, როგორიც ადრე, მაგრამ ერთდროს ხომ

ჩემი დღიურებიდან

მინდა გავიღიმო,მთელი გულით,მაშინ როდესაც სიხარულისგან ტირილი მინდება,მსურდა ჩემთან ყოფილიყავი და ჩემი გრქმეოდა,მაგრამ შეუძლებელია,შენ კიდევ ერთხელ დაამტკიცე შენი უსუსურობა,რომელმაც მე ვერ გამიძლო,მე კი გელოდებოდი იმ შტერი ბავშვივით და იმ

ახალი წლის არომატი

ვარსკვლავების მტვერი. ახალი წლის არომატი ღმერთია ახალ წელს ღმერთის სუნი აქვს ქალაქს კი გოგირდის ..

მენატრება

მონატრება...იცით რა არის მონატრება ?! იხსენებ მის ღიმილს გამოხედვას საქციელს მის სითბოს ჩახუტებას ... იცით რა რთულია იმის გაცნობიერება რომ სამუდამოდ დაკარგე ?! უყურებ როგორ ერთობა სხვასთან ერთად, ეხუტება,კოცნის. ამ დროს რას განვიცდით ჩვენ? ტკივილს

“my dreams boy”

მზე საოცრად თბილად და განსხვავებულად ანათებდა. ყველაფერი არაჩვეულებრივად ლამაზი იყო, ემოციები ბობოქრობდნენ სულში. 3 წელი გავიდა მას შემდეგ რაც ის დავინახე... თითოეული წამი მახსოვს იმ სასწაული დღიდან... ახლა კი არ ვიცი რატომ, უბრალოდ მომინდა დამეწერა

ახალი წლის არომატი

რამდენი არომატი არსებობს ამ უკიდეგანო საზღვრებში, ალბათ მილიონი ან იქნებ მილიარდი? რომელია თქვენთვის განსაკუთრებული არომატი? იქნებ თქვენთვის ახლად შეძენილი პარფიუმის, ან კი თქვენი ახლადგამომცხვარი ნამცხვრის? არა, ყველას აქვს თავისი განსაკუთრებული და

მენატრები

ეს არის მონატრებაზე და მაშინ განცდი ტკივილებზე მონატრება საშინელი რამ არის ზუსტადაც ამის თქმა მინდა ამ ჩანაწერში ძალიან საშინელია როცა შენი საყვარელის ნახვაც კი არშეგიძლია ეს ფაქტი გტანჯავს იცი რომ ყვეალფერი დასრულდა მაგრამ მაინ უამტებ ორს

მეგობრის სიკვდილი საკუთარი სულის ნაწილის სიკვდილს ჰგავს

რომ იტყვიან დანა პირს არ მიხსნისო, სწორედ ახლა ვარ მასე. ამ დამპალ და დაუნდობელ ცხოვრებაზე დაბოღმილი. გული ზიზრით მაქვ სავსე, რომელსაც ვერანაირი ძალა ვერ გამიქრობს. სერთოდ არსებობს ისეთი ძალა, რომელიც გარდაცვლილებს აცოცხლებს?