მე ძველმოდური ვარ

თუ კაცს ვხვდები ესეიგი მასში ჩემს მომავალ ქმარს და ჩემი შვილების მამას ვხედავ. დიახ, მან უნდა მთხოვოს ქორწინება, თუ ჩვენი ურთიერთობა მართლა სერიოზულია უნდა გამაცნოს მშობლებიც, ძაღლიც და საუკეთესო მეგობარიც. მე ძველმოდური ვარ.

ორდინალური ანუ მე.

გამარჯობა.გადავწყვიტე ვისაუბრო საკუთარ თავზე,მგონი პირველად. ვიცი,გამიჭირდება რადგან მგონია,რომ სხვები უფრო კარგად მიცნობენ,ვიდრე მე მაგრამ…

იყავი რაც ხარ !

არ გეშინია იყო ის რაც ხარ. ზოგიერთი ქალი ფიქრობს, რომ მამაკაცებს აშინებთ ასეთი დამოკიდებულება, მაგრამ შენ კარგად იცი, რომ ეს პირიქითაა და მამაკაცებს ეს ყველაზე მეტად მოსწონთ!იყავი ისეთი ბუნებრივი და ნუ შეეცდები შენი რაღაცეების

მზის მკრთალი ნათება

სოფელში რა უფრო მშვენიერია, უზენაესი სიჩუმე, ვარსკვლავებით მოჭედილი ზეცა, თუ ჩემი გოთიკური ხედვებით აღქმული დილის სუსხი და ამ სუსხში გაჟღენთილი ნისლი?! ბებიაჩემს რომ კითხოთ, რომ არა სოფელი, დედაქალაქიც არ იარსებებდა. ის ფილოსოფოსია... რაღაც

სიმარტოვე

ხანდახან ისე ხდება , რომ ყველაფერი საშინლად გღლის. ზედმეტი ლაპარაკი, ღიმილი, სიყვარული.ხანდახან უბრალოდ გინდა ,რომ

ბედისწერა?!

ყოველ ღამე ვფიქრობ წარსულზე. მზის მოლოდინში ვათენებ ღამეებს. სიკვდილიც მინატრია. აღარ განვიცდი. აღარ მოვა. უსასრულობამდე

შენ ..

მე,მინდა ბედნიერი ვიყოთ ერთად ..მე,მინდა ბედნიერები ვიყოთ ერთად,მინდა ყოველდილას თუ საღამოს შენით ვიღვიძებდე და შენით ვიძინებდე,მინდა შენი ხელები მეხებოდეს და ყოველთვის მათბობდეს,ისე რომ საერთოდ არც კი

ყველა გრძნობაზე მეტი..

მხოლოდ ამ დროს გჭირდება ადამიანს ფსიქოლოგი, რომ არ გაგიჟდე დადებითი მუხტისგან, მასთან დაუსრულებელი საუბრისგან, ლოდინისგან, ტკივილისგან, მონატრებისგან, უსაზღვრო, უკიდეგანო სიყვარულისგან. ეს ის გაუსაძლისი ტკივილია, რომელსაც დასასრულისთანავე მოჰყვება

პირველი სიყვარული

ზაფხულის ერთ დღეს, ჩვენ კვლავ შევხვდებით ერთმანეთს, გაგვახსენდება ჩვენი სიყვარული, რომელიც ორივესათვის პირველი იყო..პირველი და დაუვიწყარი..გაგვახსენდება ის დრო არავინ, რომ არ გვაინტერესებდა ჩვენს მეტი..ჩავკიდებდით ერთმანეთს ხელს და შეგვეძლო საათების

მოტივაცია დაკარგული.

ნელ-ნელა ვგრძნობ რომ უფსკრულიდან ამოვდივარ,თუმცა ჯერ კიდევ ნაპირზე ვტივტივებ.ხელის გამომწვდომელი არავინ სჩანს,ალბათ აქედანაც მარტო,დამოუკიდებლად მომიწევს ამოსვლა.მსგავს სიტუაციაში ადრეც ვყოფილვარ,თითქოს მთელი ჩემი ცხოვრებაც დიდ ორმოს გავს,საიდანაც