შემიყვარდი , მეგობარო.

ვერასდროს წარმოვიდგენდი მეგობრის მიმართ რამე განსხვავებულს თუ ვიგრძნობდი , მაგრამ ეს მოხდა , ზუსტად მაშინ როცა ყველაზე მეტად არმინდოდა , ერთადერთი , რამაც შეიძლება გამამხსნევოს ფიზიკური სიახლოვეა . მეგობარი შემიყვარდა.

ეკლესია ..

ბევრს, სამწუხაროდ, არ ესმის სიტყვა ეკლესია , თუ რა არის ჩვენი ამქვეყნად მოვლინების უმთავრესი მიზანი...ზოგ ადამიანს ამის კითხვაც კიარ უჩნდება მთელი ცხოვრების განმავლობაში რადგან, ისინი დამოკიდებულნი არიან მატერიალურ მხარეებზე,უფრო ფუფუნების გზაზე

შეხებას ვითმენ

სალის(ტერეზა) ჩემგან. ალბათ ასე ფიქრობს კაცი გვერდითა განყოფილებიდან. მიუხედავად მისი უსასოო ქმედებისა , არის რაღაც მასსი მისტიური და საინტერესო. ისეთი რამ რაც მიზიდულობას ზრდის.ნოემბრის ამ სუსხიან საღამოს ჩვენი მთავარი გმირი ფეხმორთხმული სავარძელში

არ ვარ კარგად!

სათქმელს მისი თვალები ერთ სიტყვაში ატევენ: „ბედნიერება“ სევდა კი- სევდა კივის. ხანდახან ყველაფერი გვღლის. ხანდახან გვინდა ყველა გაქრეს ჩვენი ცხოვრებიდან. გადავეშვათ უსასრულობაში, ვიყოთ მარტო და არაფერზე ვიფიქროთ. ხანდახან ყველაფერი იმდენად გვღლის

და..

პირველ ნოემბერს ჩემ ოთახში ბუზი შემოფრინდა და ის დღემდე აქ არის. ბუზი იმიტომ, რომ ბუზსს ჰგავს, ისე კი, რაღაც ზეციური ფრინველია, – სერაფიმის მსგავსი. მისი პირველი ბრძნული წინადადება ასეთნაირად ჟღერდა: ეს ცხოვრება სასწორია, ყველაფერი უნდა

November

თავდაჯერებული მივუყვები ყვითელ ტროტუარს და არაფერს ვნანობ.რაც არ გკლავს,გაძლიერებსო... მე ადამიანი ვარ,ადამისა და ევას შეცდომის წარმონაქმნი. ერთხელ მოსული დაწყევლილ დედამიწაზე,და ამიტომ,ვებღაუჭები ყველა საშუალებას, რომ ვიცოცხლო.ჩემი 1 სიცოცხლე

უშენო ..

უკვე გამიარა გაბრაზების პიკმა.. ახლა ყველაზე რთული პერიოდი იწყება .. მენატრები ! მტკივა .. ვიტანჯები .. სუნთქვა მიჭირს იმ სამყაროში სადაც ორივე ვართ და ერთმანეთის აღარ ვართ.. მტკივა უშენობა.. ყველა უშენო წუთი.. ყველა უშენოდ გათენებული დილა.. ყველა

მოულოდნელად შემიყვარდი

ყოველთვის როცა მარტო ვრჩები ვფიქრობ თითქმის ყველაფერზე , ბევრი არაფერი მაქვს საფიქრალი მაგრამ რაც მაქვს ისიც საკმარისია...არვიცი რატომ, როდესაც გაგიცანი ერთადერთი სურვილი ჩავიფიქრე რომ ნეტავ ჩემი ბიჭი ყოფილიყავი... არვიცი რამდენად დამაჯერებლად ჟღერს

მეგობრები

მყუდროებას მირღვევს წვიმის ხმა, რომელიც მთელი დღეა აღწევს ფანჯრებში. ვზივარ ჩაფიქრებული და ვინ იცის რამდენი დამწვარი სიგარეტის ღერია ოთახში მიმოფანტული. როგორც ყოველთვის ვზივარ ჩემს არეულ ოთახში.

თხუთმეტი წლის შემდეგ.

.რომელ სიცივეს ვიგრძნობდი, უკვე 15 წელი იყო რაც გაყინული დავდიოდი. არც ის მიგრძვნია ეკლის გვირგვინს რომ მადგავდნენ. ვხვდებოდი რომ არ არსებობდა ტკივილი, რომელიც ჩემს გულისტკივილს აღემატებოდა. ისევ თოვდა, მე კი ისევ მივაბიჯებდი. უკვე თხუთმეტი წელი იყო