01.09.2016

ცხოვრება ისე გადის, თვალის დახამხამებას ვერ ასწრებ. გეგონება, ჯერ კიდევ გუშინ პატარა ბავშვი იყავი, როცა დღეს სიცოცხლეს ასრულებ. გეგმები ერთი მეორეზე მიყოლებული, მაგრამ დარჩენილი ცხოვრება უკვე აღარ გაქვს.

ფიქრებით აღსავსე დილა

ულამაზესი და მშვენიერი დილა. დილადაწყებული შენზე ფუქრებით. ყოველი დილა ლამაზია შენზე ფიქრით , მაგრამ დგევანდელ ცას სხვა ხიბლი აქვს. უკიდეგანოდ ცისფერი შიგადაშიგ ღრუბლიანი, მზის სხივების მცდელობა რომ გამოანათონ საიდანმე. აივანზე სიგარეტით ხელში,

შენ ჩემს დემონებს შემახვედრე...

გაღვიძებისთანავე მახსენდება ის, ვისაც უკვე 2 წელია ცხოვრება დავუკავშირე და ვისაც ყოველდღე ვხედავ, ვხვდები, ის ვინც ჩემს ცხოვრებას ფონად გასდევს, მახსენდება ნანგრევებად ქცეული ურთიერთობა რომლის გადარჩენასა და თავიდან აშენებას ვცილობ, მაგრამ რამდენად

შენ ყველგან ხარ

საკუთარ სახლშიც კი სული მეხუთება, აქაც ყველგან ხარ მოდებული, ყველა კუთხეში შენს სახეს ვხედავ. სადაც არ უნდა გავიხედო, სადაც არ უნდა წავიდე, რაც არ უნდა ვქნა, მაინც ყველგან ხარ.

გაბრაზებულ გულზე გაკეთებული ჩანახატი

როცა საყვარელი ადამიანის მიმართ არსებული ზიზღის მარცვალი შენში ნელ-ნელა გაიზარდა და ეხლა იბერება, იბერება და გახრჩობს, სუნთქვის საშუალებას გიზღუდავს... სიძულვილი მხედველობას გიბინდავს, სმენას გიხშობს..

ფიქრები მათთვის,ვინც ვერ წერს

ყურთასმენას მატარებლის ზუზუნის ხმა სწვდება.მას თან ერთვის იქიდან გამოსული ხალხის ყაყანი და კარების ჩხაკუნი.მერე ვაგონების ლიანდაგზე გასრიალება და ცოტა ხანში ეს ხმაც მიწყდება...მივეჩვიე ამ ყველაფერს.

უშენოდ მე დავიღუპე....

ეს მერამდენე ზაფხულის ღამე გაცივდა ჩემთვის. უკვე მერამდენე ღამე იყო , რაც დამივიწყე , რამდენმა ტკივილმა და ცრემლმა დაგვაშორა და გვატკინა გული. ისევ უმუზეზოდ ჩაფუქრებული იქ სადღაც მასთან ერთად ათევდი ღამეს. . მეკი გელოდი როდის შემიმხედავდი ძველებურად

22

ზამთარია,გამით საშინელი ყინვა იყო.დილას თოვა დაიწყო.მთელი ღამე არ მძინებია ერთადერთი აზრი მიტრიალებდა თავში.როგორც ინათა ავდექი,ჩავიცვი და გავედი გარეთ ჯერ კიდევ ბინდბუნდი იყო ხალხი არ მოძრაობდა ქუჩაში, მხოლოდ მე,ისევ თოვს.მივდივარ და მხოლოდ ის აზრი

დროს მიაქვს

-ეს იყო მისი ბოლო შეხება! - იმ დღის შემდეგ მე ის აღარ მინახავს, მისი ხმაც აღარ მსმენია, არც მიმოწერა, საერთოდ არაფერი. ის ჩემი ცხოვრებიდან გაქრა.. ჰოო, ნაწილობრივ ჩემი ბრალიც იყო, მაგრამ მან მე სიკვდილისთვის გამიმეტა..! იცით, მისი წასვლის შემდეგ

მეექვსე გრძნობა

ხეები მატარებლის ფანჯრებში მიფრინავენ...მთელი სისწრაფით მირბიან არავის და არაფრის ნახვა არ სურთ...ბინები დიდი ხანია გათავდა და ტყე დაიწყო, მწვანე, დაბურული ტყე...ფანჯარაში ჩემს ანარეკლს ვხედავ, მოწითალო თმებს... თავი მინაზე მაქვს მიყრდნობილი და შორს