დაუსრულებელი ფიქრი სარკის მირმა

ადამინებს ხშირად უჩნდებათ ფიქრები და კითხვები , რომლებზე პასუხის პოვნაც არც თუ ისე მარტივია. ეს ჩანახატი ჩემეული ფიქრი და პასუხია ამ კითხვებზე

იდუმალი ფერი

უეჭველად. უეჭველად დადგება დღე მოსვენების და ამას ქნება ფერი – იდუმალი, რომელიც, ვგონებ ჯერ კიდევ ელავს ირმის ნახტომზე და ეს ელვარება ნაზად ეხება მთვარესაც, რასაც მე ყოველ ღამით ვუყურებ; ვუყურებ სასიამოვნო ჟრუანტელის, ბაროკოს სტილის მუსიკის და

საზოგადოება??

ყოველთვის მოსმენა მერჩივნა საუბარს.ესეც ალბათ ჩემი ბუნებიდან,ჰუმანისტური ბუნებიდან გამომდინარე.ყოველთვის ვცდილობდი მეპოვნა ადამიანში რაღაც რაც მომცემდა საშუალებას ამ ადამიანზე მემსჯელა როგორც დადებითი მუხტის ადამიანზე..

გრძნობა სახელად სიყვარული

როდესაც შენს გვერდით შენი საყვარელი ადამიანია და ვერ ეუბნები ,რომ გიყვარს ტკივილია,როდესაც უყურებ და გტკივა რაღაც სულში სიყვარულია .უყურო მის ტკივილს და გტკიოდეს სიყვარულია..გიღიმის და ბედნიერეი ხარ გიყვარს.ოცნებობდე -გიყვარს

მოხეტიალე

წვიმს.. ძალიან ძლიერად, თითქოს ცდილობს მთელი დღის ჭუჭყი და ცოდვები ჩამოგვრეცხოს.. სწორედ ამის გამო გავურბივართ წვიმას.. თითქოს დასველება არგვინდა სინამდვილეში კი ალბათ გვეშინია არვიცით რა ან ვინ დავრჩებით... ლამპიონები, ნათურები მხოლოდ თავის გარშემო

გალავანი

მოგონებები ცოცხლობენ და უკვდავებით იწონებენ თავს. მკითხველო,ახლა გარეთ იწვის მთვარე და მე ჩემს სამყაროს გალავანს ვუგებ.თავდაპირველად ქოხი ავაშენე,სახურავზე ამოჩრილი ბუხრის საკვამურით.ვაშენებ გალავანს და ქოხიც ნელ-ნელა შუაში ექცევა.არვიცი რადუნდა ერთ

უბრალოდ

ახლა როდესაც უშფოთველად და ტკბილად უნდა მეძინოს , ემოციის მოზღვავებას ვგრძნობ , მტკივა გაურკვევლად , არ ვიცი რა მაწუხებს მაგრამ ვიცი რომ მტკივა . ალბათ ყველა ტკივილი მას უკავშირდება , ამდენიხნის დაფარულმა , გულის სიღრმეში დამალულმა ტკივილმა თავი

მე და ის-ერთი მთლიანობა

უცნაური წყვილი ხართო,ყველა ამას გვეუბნებოდა.ხელიც კი არ გვქონდა მოწერილი და ამაზე არც კი ვფიქრობდით,არც საქორწინო ცერემონია მიზიდავდა.ისიც ასე იყო.ვამბობდით,რომ მთავარი ურთიერთობა იყო და არა ფორმალურობა.ჩვენთვის ყოველგვარი ცერემონია მოსაწყენი

რევულუცია!

ჩე. ალბათ არც დაბადებულა და არც დაიბადება ყოველ მხრივ შეშლილი ჩე, რომელიც რაღაც არასწორი აღზრდის, ან უამრავი ტრამვის გადატანის გამო, – ან სულაც ფროიდისეულად დავაგვირგვინებ და ვიტყვი, სექსუალური ცხოვრების არ ქონის გამო, – იდეალურ შიზოფრენიკად

სიცოცხლისა და სიკვდილის ჭიდილში

ჩემი ცხოვრება ოპტიმიზმისა და პესიმიზმის უკიდურესი გამოვლინებაა. იგი სიცოცლხისა და სიკვდილის ჭიდილია,მე ხომ ყოველ დღე მიწევს გავიარო მათ შორის გადებულ ხიდზე,რომელიც ირხევა და ხან ერთისკენ მიბიძგებს, ხან-მეორისკენ.