დაბადება

ქუჩაში მივდიოდი.. იყო მზე და ნუში ყვაოდა. შავ-თეთრი იყო ყველაფერი და მაინც მზე იღვრებოდა ფოთლებში, თმებში და თვალებში. მე მაშინ დავიბადე, როდესაც ვიღაც სხვას სუნთქვა შეუწყდა. ვიღაცის გაგრძელებად და დასრულებად დავიბადე.

დასაწყისი და დასასრული

ყველაფერს აქვს დასაწყისი და დასასრული-სიყვარულსაც და სიძულვილსაც, ბედნიერებასაც და უბედურებასაც, სიცოცხლესაც და სიკვდილსაც, დიახ სიკვდილსაც. თუმცა ეს ყველაფერი ისეა ერთმანეთზე აწყობილი, რომ გვიჭირს ვთქვათ სად დაიწყო და სად დამთავრდა, რა დაიწყო და რა

რა არის მუსიკა შენთვის?

ადამიანი ყოველთვის მიისწრაფვის რთულისკენ და ყურადღებიდან რჩება მარტივი საკითხები, რომლებსაც მნიშვნელოვნად არასდროს თვლის. ყოველთვის ვცდილობთ ვიხმაროთ მაღალფარდოვანი სიტყვები, ვცდილობთ ისინი ვიყოთ, ვინც სინამდვილეში არ ვართ..

არარაობებო ყველა ქვეყნისა, შეერთდით!..

ის დიდი იმედი, რომილიც ელვარებდა და ძალას მაძლევდა გაქრა. ჯერ კიდევ დილით ვანუგეშებდი, მხნეობას ვმატებდი ჩემს თავს და სიმწრის ღიმილით ვაცხადებდი , შენი გონება შენვე უნდა მართო მეთქი. სულ ასე მემართება, რამდენიმე საათიც კმარა ჩემი სულისკვეთება რომ

კუბიდონ,შე არასწორო!!

ყველაფერი მოკლე დროში მოხდა.იმდენად მოკლე დროში რამდენასაც ავტობუსი ანდომებს ჭავჭავაძედან დელისამდე.ხშირად წამიკითხავს სხვადასხვა ისტორიები,ხშირად კი არა ყოველდღე,თითქოს ნარკოტიკივით გახდა და დღის ჩვეულ მოვლენად.ხშირად ჩავფიქრებულვარ ამ

მზისსხივისფერთვალება გოგონას

მზისსხივისფერთვალება ჩემო სამყაროს დასაწყისო, ჩითის მოკლე კაბითა და ლიმნისფერი გრძელი ნაწნავებით, შენს ერთ ღიმილში თვალდახუჭული გავცვლი მთელს ქვეყნიერებას. შენით იწყება ჩემი ყოველი ბანალური დღე და მხოლოდ შენ აძლევ მათ ფერადოვნებას ,

ლურჯი

შენ იმდენად ლურჯი ხარ რომ არ მინდა სილურჯე დაკარგო არ მინდა სხვა ფერში გადახვიდე და ჩემი ლურჯი სამყარო არ იყო შენ მე არ მეკუთვნი შენ მე არ გიყვარვარ

მელოდია

-დაიწყე ცეკვა. -ამ სიმღერაზე? -ხო, ამ სიმღერაზე. -არ შემიძლია. -კარგი რა, უბრალოდ სიმღერის მუხტი დაიჭირე და შენს გემოზე ათამაშე. -მუსიკას არ აქვს საცეკვაო მუხტი. -შენ არ ცდილობ! ცადე. -ტყუილად... -თვალები დახუჭე. ცხოვრების სასიამოვნო წუთები

can't let him go.

დილით მზე ამოდის და ცივი ქარი ღრუბლებისკენ ექაჩება . დილით ჩვენი თავები ხელში აგვყავს და იმ ტანსაცმელამდე მივათრევთ , რომელშიც კომფორტს ვეღარ ვპოულობთ . დილით ჩვენი ხასიათი ცივ კედლებს ეჯახება. დილით ჩვენ ვსვავთ ყავას და აღ’არ გვაინტერესებს თუ

და მჯერა სიცოცხლე სხეულის გარეშე

იდეალურობა არ არსებობს. უბრალოდ ჩვენ წარმოვიდგენთ და ვქმნით მას.სიყვარული სწორედ რომ ბრმაა, მეორე ნახევარი რომ იდეალურად მიაჩნია ადამიანს და თავისი მინუსებით უყვარდება და იდეალურობას ხელს არ უშლის არცერთი ცუდი თვისებაა სწორედ ეგ არის სიყვარული.მისი