სიყვარულს სჭირდება დუმილი!

სიტყვები?! სიტყვები ყოველთვის როდია ზედმეტი. რიტმები?! რიტმები ცეკვავენ სიყვარულს. ფიქრები?! ფიქრები ჰყვებიან მას. ის მას საკუთარ ფიქრებშიც გაურბის რატომ? იმიტომ,რომ ეშინია რისი? ტკივილის,რაც სიყვარულს კანონად მოზდევს. მაგრამ,იცხოვრო უმისოდ?

ბედისწერა თუ შემთხვევითობა?

ცხოვრება ბანქოს თითოეულ ქაღალდს ჰგავს, შეიძლება მან შენსავე რეალობაში სხვა შემსრულებელი იპოვოს, მაგრამ გაიღიმეთ და მიხვდებით, რომ ცხოვრება ჯერ არ დასრულებულა...

ქუჩებში ვეძებ საახეებს... განსხვავებულს ერთმანეთისგან...

უკვე გვიანია, ფეხს იდგავს ბინდი, ვდგავარ და ვაკვირდები ქუჩებს, რომლებიც საშინლად მტვრიანია. ნახევრად ცარიელ ნაგვის ყუთებთან დაყრილ ნაგავს ვაშტერდები და მზერას გაძვალტყავებულ ძაღლზე ვაჩერებ, უეცრად სხეულში სიცივე მივლის და სისხლი მეყინება ,

დოლები

დოლები ჩემი დოლები და მე მე რომელიც მათზე გამუდმებით ვურტყამ და არ ვუკრავ ვერვისწავლე ჩემი დოლები და მე ასე უბრალოდ აღებული მე და დოლები ჩვენ და დოლები და ახალგაზრდები ლამაზები მიმზიდველი ქალებით ბიჭები , გოგოები და ის გოგოები და ბიჭები

მინდა გავიქცე, სადღაც შორს...

წვიმისგან დასველებულ ქვაფენილს მხოლოდ ჩემი ნაბიჯები აპობს... მივდივარ და არ ვიცი სად, რისთვის ან თუნდაც ვისთან... გაუაზრებლად მივდივარ და ვაკვირდები გარემოს. ხალხი მოჟამული სახით დაიარება. მიკვირს, თუ არ გიხარია ცხოვრება უკმაყოფილო მაინც რატომ

დამაბრუნე წარსულში

ბაქანზე იდგა და იქამდე გაჰყურებდა ჰორიზონტს,სანამ მატარებელი არ გაუჩინარდა მისი კვამლი კი ჰაერში გაიცრიცა. ახლა ისე ჰგავდნენ დღეები ერთმანეთს,როგორც არასდროს. დილით ფოსტალიონმა წერილი მოიტანა.

მე გამახსენდა ქალი, ქალი რომელსაც შევარქვი წამი.

სწორედ ეს ქალი შემხვდა იმ დილას ეკლესიაში, თან ახლდა დედა უკვე ხნიერი, თუ მეხსიერება არ მღალატობს ოთხმოც წელს იყო გადაბიჯებული. თვალებს ვხუჭავ და მახსენდება მისი ნაოჭ შეპარული სახე, მისი ჭაღარა.. და თვალები? საოცრად მშვიდი, ცოტა შეშინებული. მისი

ცხოვრებისეულ სპექტაკლებს შორის

ცხოვრებისეულ სპექტაკლებს შორის ჩემმა ცხოვრებამ გამოანათა და უსასრულოდ ჩაკარგულ როლში ვცილობდი რაღაც სიმართლის პოვნას.... უიმედობით გადაღლილი ცხოვრების ლაბირინთში უგზოუკლოდ ჩაკარგული დავიარებოდი და თან ვფიქრობდი.. რაზე ან ვისზე? არვიცი ცხოვრებაზე,

ნახვამდის

გგონია სულ მემახსოვრები? გგონია სულ ვიტირებ? ვიცი რომ გგონია ვიცი რომ როცა არ უნდა მოხვიდე მე მიგიღებ მაგრამ მე იმდენად ძლიერი ვარ რომ შენს გარაშეც შემიძლია ცხოვრება და მე დღეს გეტყვი “ნახვამდის“ ცუდო წარსულო

სიყვარულო,ძალსა შენსა...

სამი წელი,სამი დაწყევლილი წელი გავიდა და მას ჩემთვის აღარ შემოუხედავს ისეთი თვალებით,როგორც მაშინ შემომხედა,პირველად რომ მითხრა მიყვარხარო.მაშინ ბედნიერი ვიყავი,ვგრძნობდი,რომ მეც მიყვარდა,მაგრამ გავუღიმე და გზა გავაგრძელე. ის იდგა გაუნძრევლად და