მოლოდინი

ზამთრის ცივი დილა. 7-8 რვა წლის გოგო მეორე სართულზე, თავის ოთახში, ფანჯარასთან ზის. ხელები ფანჯრის რაფაზე შემოუწყვია და სოფლის დაცარიელებულ ქუჩას სევდიანი თვალებით გასცქერის.ცოტა ხნის შემდეგ, თავი მაღლა ასწია, ფანჯრის მინდა დააორთქლა და

რა არის სიყვარული?

რა არის სიყვარული?სიყვარული ალბათ უდიდესი გრძნობაა.როცა გიყვარს ხარ უფრო ლაღი,ტამამი,მხიარული, ვიდრე იყავი მანამდე.გინდა შეთხზა ლამაზი ლექსები რომ შენს სიყვარულს მიუძღვნა ყველა და მერე ხმამაღლა წაუკიტხო რომ მიხვდეს რა ძლიერ გიყვარს.მაგრამ სიყვარულით

მეცამეტე ფერი და რაღაც სხვა...

ვზივარ ოთახში და ჩემს გამხიარულებას ცდილობენ ჩემი ჰალუცინაციები, და თან ოდნავ მეშინია მათი მახინჯი სხეულების. თავიანთ თავებზე მიამბობენ, რომ ისინი არიან შექმნილები, რათა ჭეშმარიტი მეგობრობა გამიწიონ, მე კი ვფიქრობ, ისინი შიზოფრენიის მეგობრები არიან

დროა!

-დროა!-ისმის უფლის ხმა. -რისი უფალო?-ვპასუხობ მე. -ახალი სიცოცხლის დაბადების. -მე რატომ მიღიმი უფალო? -სწორედ შენ იბადები. ცოდვილ დედამიწაზე გგზავნი. -რისთვის უფალო? იქ თუ ცოდვა სუფევს დავრჩები. -არა! შენ დაგეხმარებიან. ეს ჩემი გამოცდაა. -ვინ

კაცს ქალი რყვნის

ნიჭი დღეჩაგდებულ ციებცხელებას ჰგავს. არც ერთ ქალს არ სურს ეს ავადმყოფობა განიცადოს. ყველას პატივმოყვარეობის დამაკმაყოფილებელი საგნის აღმოჩენა უნდა თავის საყვარელში.

რო მოვდიოდი გითხარი მალე მინდატრებ თქო ხედავ? უკვე მნატრულობ!

გინდა რომ მანაც იგრძნოს თუ როგორ გტკივა,როგორ გიჭირს სუნთქვა,როგორ გეწვის თითოეული უჯრედი და მაში არსებული თითოეული მოლეკულა.გინდა იყვირო თითქოს ეს დაგეხმარება განთავისუფლდე იმ ძლიერი ტკივილისგან,რასაც შენი სული ეჯაჯგურება,ყოველდღე რომ გჭამს უმისობა

ტანჯული გონება

ვდგავარ ოთახში, სადაც შეკრებილან უსახო სულები, მკრთალი, ლურჯი ფერი რომ გადაჰკრავთ და ვუმზერ სახრჩობელას, რომელსაც დამშვენებამდე თეთრ სხეულიანი გვამი უკლია. ჩემი შექმნილი სულები მიმიძღვიან სკამზე, რათა ხელოვნების მშვენიერება შევძინო სახრჩობელას. მე

ჭუჭყიანია ადამიანთა ენა.

ამ ბოლო დროს ღმერთმა ერთი ნიჭი მარგუნა, აქამდე ვერც კი ვხდებოდი რას ფიქრობდნენ და ლაპარაკობდნენ ადამიანები ჩემს ზურგს უკან, ვხდეავდი მხოლოდ იმას თუ როგორ შემომციცინებდნენ ლამაზი ღიმილით ყველანი, მეც მეტი რა შემეძლო გარდა იმისა, რომ ყველასთვის იგივე

უკითხვებო

……? კესო. გვარს მნიშვნელობა არ აქვს, პრინციპში არც სახელს. უბრალოდ, თქვენ ასე მომმართეთ. ......? არაა, ყვავილებს ვერ ვიტან. საოცრად ფერადები არიან, მალე ჭკნებიან და რაც მთავარია, სულ მახსენებენ, რომ საუკუნეა რაც ჩემთვის არავის მოურთმევია.

ჩემს ძარღვებში მიმდინარე სისხლი ხარ

შენზე ფიქრები სიზმრებშიც დამდევს ჩემი სამყარო უშენოდ აფრენს... როცა ღამდება მტკივდები მერეყოველდღე მჭირდები. ჰაერად გაქცევ რათა კვებო ჩემი ფილტვები მე შენ მჭირდები და სამოცჯერ წამში მტკივდები.