ანუ

_მოდიი , მოვეშვათ გრძნობებს, და ასე პირდაპირ ვილაპარაკოთ_ანუ_ანუ ამ ქალური „ფრენების“ გარეშე_კარგი _კარგი_ანუ ფრენები მახასიათებს _გახასიათებს_ხომიცი რომ უფრო ვრცლად მოგთხოვ განმარტებას_ვიცი_მაშ რას ელოდები

მახსოვს

პირველი მზერა მახსოვს... უცხო, ინტერესით და ცნობისმოყვარეობით სავსე. მზერა გავცვალეთ, თვალების სხივი. იმავე წამს ვიგრძენი სხვა რომ არ იქნებოდა ასეთი მზერა ჩემს ცხოვრებაში, მსგავსი შეიძლება, ასეთი აღარ. მე კი მინდოდა, სწორედ იმ თვალებიდან წამოსული,

მე რომ ხატვა შემძლებოდა

მე რომ ხატვა შემძლებოდა ... იცი ეს რამდენს ნიშნავს? მთელი ბავშობა, არა მთელი ცხოვრება ამას ვოცნებობ, მაგრამ არა ვერა... არ ვიცი, არ შემიძლია ... არადა ... არადა მე რომ ხატვა შემეძლოს ...ასეთ დროს მიყვარს ფიქრი, ფიქრით ვივსებ უხატველობის

მარტოობის ხიბლი

ირგვლივ გამეფებულა სიჩუმე.მიყვარს სიწყნარე მარტო ყოფნა,ფიქრი.მარტო როცა ვარ უფრო კარგად ვგრძნობ თავს.არ გეგონოს ადამიანები არ მიყვარს.უბრალოდ მარტო როცა ხარ ფიქრში არავინ გიშლის ხელს.თავისუფალი ხარ მხოლოდ მაშინ როცა ფიქრობ.ისე აბა ვინ დაგაცდის

რა არის სიცოცხლე?

რა არის სიცოცხლე? -,, სიცოცხლე სევდა არის, ადამიანად ყოფნის ტკბილი სევდა". ჩვენთვის სასიცოცხლოდ გამოყოფილი დრო ძალზედ ხანმოკლეა და სიზმარივით სწრაფად გადის, ქრება. ის თითქოს წამია, ამ მცირე დროში კი უნდა ვეცადოთ რომ სწორად ვიცხოვროთ

#000132

შემოდგომაზე წერა არ მიყვარს. საერთოდ არ მიყვარს ისეთ რამეზე წერა, რასაც განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს ჩემთვის. პარადოქსია, არა? მეშნია მათთან შეხების. მეშინია, არ ავამღვრიო. ალბათ, მასზეც ამიტომ არ ვწერ არასდროს. არ მინდა, გავუშვა. წერა კი

ჩა-ნაჯღაბნი (მას)

და მაშინ როდესაც არაფრისმომცემ ყველაფერს დასასრული დაერქმევა ,მე მოვალ შენთან და შენს ტკივილებს ჩემს სიცოცხლის წუთებში გადავცვლი.დაგითვლი ჭაღარებს და შენს სახეზე გაჩენილ ნაოჭებს გადავცვლი თითოეულ ბედნიერ დღეში

"სიკვდილის " მოკაკუნება

წლის ყოველი დრო განსაკუთრებულია, მისივე შესაშური სილამაზით. ყოველ გაზაფხულს, ზაფხულს, შემოდგომასა თუ ზამთარს დიდი მოლოდინით ველით. ისევე როგორც ყოველი დღის მზის ამოსვლას,როგორც ახალი ცხოვრების საწყის ეტაპს.

ფიქრების მიღმა..

ნისლებთან ერთად ფიქრები ქრება..სცენა მთქვრდება...ნიღაბი ჩნდება..და შუაღამეს შენი თვალები მე მელანდება..ლამპიონი კი არსებობის ოცნებად რჩება..ყველაფერი ჭკნება და კვდება..შემოდგომაც მიდის და მტოვებს..წვიმაა..გარეთ ჩემეულად წვიმს და შენეულად

გადარჩენა

მიდი, მიდი, მიდი... ბოლომდე აჰყევი რიტმს.. ააყოლე სხეული გულის და ტვინის მოძრაობას და... დაიკიდე Rebel Radio და ორგანიზმში გაჩენილი ამბოხება. დრამს აყოლილი ელექტრო-ხმა კანს შიგნით აღწევს და კი არ გესმის, გრძნობ. გრძნობ და თუ არ ამოძრავდი ნაწილებად