ნაღვლიანი ბედნიერება

ფეხებქვეშ გამხმარი ფოთლები ხრაშუნობენ. მე, ძლივს შემორჩენილი ნაღვლიანი ბედნიერებით დავცქერი მათ და არც კი ვცდილობ გვერდი ავუარო. უბრალოდ ვფიქრობ, რომ ეს ცხოვრების კანონია: ძლიერი ჩაგრავს სუსტს, სუსტი მასზე სუსტს და ა.შ.

საბედისწერო გასროლა...

ამბობენ როდესაც ,ვიღაცას კლავ, შენი მზერა იცვლება ,თვალში თითქოს უშიშრობის ნაპერწკალი გენთება,რადგან გგონია უარესი უკვე მოხდა ..მაგრამ ცდება ის ვინც ამას აღიარებს, ადამიანი ვერასდროს შეეგუება იმას ,თუ როგორ ხელყო სხვისი სიცოცხლე,თვით მკველელბსაც კი

შემოდგომისფერი

შემოდგომა დაუკითხავად შემოიპარა ჩემს სხეულში და სულის გათბობა გულიდან დაიწყო.. წვიმების სეზონი იწყება .. გარეთ სირბილთან და მასზე ფოქრთან ერთად.. ბუნება ადამიანს ჰგავს, რომელსაც ცხოვრების თავიდან დაწყება უნდა .. მანამდე კი ძველი ფურცლები უნდა

ბედისწერა

ამბობენ,ადამიანი როცა იბადება,მისი მომავალი უკვე დაწერილიაო.ვინ იცის,იქნებ მართალიცაა,მაგრამ უფლის ნებას წინ ვერავინ აღუდგება. მე შევხვდი ბედისწერას,ის დაღლილი,ნელი ნაბიჯებით მიიწევდა ქუჩის ბოლოსკენ,იქ სამშობიარო სახლია,ორიოდე წუთის წინ იქ

აღარ ვართ ჩვენ...

ნისლით მოცულ ხავერდის ცაში სიყვარულით მთვრალი მთვარე დაბარბაცებს. აღარ ვართ ჩვენ, არის მხოლოდ ის და ვარ მხოლოდ მე... კვლავ გაწვიმდა და შეემატა ჩემს სახეზე თვალთაგან ჩამონადენ ცრემლებს წვიმის წვეთებიც. ისეთი შემართებით მეცემა, რომ უფალმა ერთ დროს

თვალებმა გაგცეს...

სუსხიანი ზამთარი კარზე აკაკუნებდა,ციდან თოვლიც და წვიმაც ერთად დიოდა.ყოველთვის მიყვარდა ნაღვლიანი ამინდი,არ ვიცი რატომ ალბათ ისიც მე მგავდა...დილით ადრე ავდექი დუტის ქურთუკი მოვიცვი და სასეირნოდ გავედი.ფილაქანს მივყვებოდი როცა ის უცნობი კაცი ვნახე,

მისია

ერთი, ორი, სამი... – ღრმად ვსუნთქავ. ერთი, ორი, სამი... – სუნთქვას ვაყოლებ ფეხს. სამი, ოთხი, ხუთი... – თვალებს ვატრიალებ. ერთი, ორი, სამი... – იგივე მეორდება. ბოლოს, მოდის. სახეზე ეტყობა კარგი ამბები ვერაა. ამაში გამიმართლა – ადამიანების გაშიფრვა

წერილი მამას

მე მძულხარ და კიდევ უფრო მძულს საკუთარი თავი მხოლოდ იმიტომ, რომ ასე გგავარ... გამარჯობა ძვირფასო დღიურო. მე ნატა ვარ 10 წლის. შენი თავი დედამ მაჩუქა, მე კი მინდა ჩემი ფიქრები გაჩუქო.დღეს მე იუბილარი ვარ, მაგრამ მაინც მაკლია სიხალისე. ჩემს სიხალისეს

როცა შენი არავის ესმის

არასდროს გიფიქრიათ სიკვდილზე? ხანდახან ეს ერთადერთI გამოსავალი მგონია? რატომ? რისთვის? ალბათ მეტყვით გიჟი ხარ რა დროს შენი დეპრესია და ეგეთებზე ფიქრიაო :) თუ მართლაც ასე ფიქრობთ მინდაა გითხრათ რომ ბედნიერი ადამიანი ხართ და დააფასეთ ის რაც

ტკბილი შემოდგომა

მეც მის მზერას ვაყოლებ თვალს, იქ იეროგლიფებში ჩაკარგული საოცრად მომხიბლელი რუკა დამნათის ნელა ვიხედები ხურჯინისკენ ის კი, არაბუნებრივი ზომის მეჩვენება გულში რაღაც საოცნებო მოლოდინი ლივლივებს თუგინდ ოცნებით გაბერილი გუდა მქონდეს