ჭუჭყიანია ადამიანთა ენა.

ამ ბოლო დროს ღმერთმა ერთი ნიჭი მარგუნა, აქამდე ვერც კი ვხდებოდი რას ფიქრობდნენ და ლაპარაკობდნენ ადამიანები ჩემს ზურგს უკან, ვხდეავდი მხოლოდ იმას თუ როგორ შემომციცინებდნენ ლამაზი ღიმილით ყველანი, მეც მეტი რა შემეძლო გარდა იმისა, რომ ყველასთვის იგივე

უკითხვებო

……? კესო. გვარს მნიშვნელობა არ აქვს, პრინციპში არც სახელს. უბრალოდ, თქვენ ასე მომმართეთ. ......? არაა, ყვავილებს ვერ ვიტან. საოცრად ფერადები არიან, მალე ჭკნებიან და რაც მთავარია, სულ მახსენებენ, რომ საუკუნეა რაც ჩემთვის არავის მოურთმევია.

ჩემს ძარღვებში მიმდინარე სისხლი ხარ

შენზე ფიქრები სიზმრებშიც დამდევს ჩემი სამყარო უშენოდ აფრენს... როცა ღამდება მტკივდები მერეყოველდღე მჭირდები. ჰაერად გაქცევ რათა კვებო ჩემი ფილტვები მე შენ მჭირდები და სამოცჯერ წამში მტკივდები.

მე.. შენ.. ის..

კითხვა-პასუხი. ძალიან პატარა ნაწილი ჩემი დიდი მოთხრობიდან. ეს ნაწილი ჩემთვის ბევრს ნიშნავს და რატომღაც თქვენთვის მინდოდა გამეზიარებინა.. ვიცი, დარწმუნებლი ვარ, არ მოგეწონებათ, მაგრამ გამიხარდება ერთ-ერთ კითხვას მაინც თუ გასცემთ პასუხს.

ბოლო დღე,ჩვენმა სიყვარულმა გაიმარჯვა

მზე დღეს განსაკუთრებით მცხუნვარეა,ალბათ ჩემი გაყინული ძვლების გათბობას ცდილობს,ალბათ არ იცის რომ მე არ მცივა,აღარ მცივა,აღსასრული ახლოვდება,მე კი არ მცივა.ცა იმდენად ლამაზია თითქოს თავისკენ გიხმობს,მეც ვისწრაფვი მისკენ,მაგრამ

...

წლები რომ გავა და მისი ჩახუტება რომ გაგახსენდება. იმედი რომ აღარ გექნება მასთან ჩახუტების. რომ უყურებ და ხელები გეყინება. საკუთარ გულისცემასაც რომ ვერ გრძნობ და ემოციასაც რომ ვეღარ მალავ. აი ცრემლები რომ მოგდის და უკანასკნელი ძალებით იკავებ.. ამ დროს

საუკეთესო მელოდია

ფერადი ილუზიებისთვის ახლახან მივხვდი ხო აქამდე არმჯეროდა რომ თუ ადრე დავწვები ადრე ავდგები, ან პირიქით მე ეხლაც არმჯერა, მაგრამ პრაქტიკამ დაამტკიცა რომ ჯანსაღი ძილი ჩემს დეპრესიას კი არ კურნავს, არამედ პირირქით წიხლებიდ ადგება და ტკენს _ხო ტკენს

შენს მერე..

იცი როგორ მენატრები? ვერც კი წარმოიდგენ.სადღაც, სულის სიღრმეში ყრუდ მტკივა შენი არყოფნა. სიცარიელეს არ ვგრძნობ რატომღაც.მხოლოდ სევდა, რაღაც საოცრად ბნელი და მძიმე.გიხსენებ და ყოველთვის როცა გიხსენებ მეღიმება,ვერასდროს, ვერასდროს ვტირი.არადა ყელში

ისევ..

მთელი ღამე დაუღალავად ვიცეკვებდი ტანგოს შენთან ერთად და არაფერზე ვიფიქრებდი გარდა შენი თვალებისა. მთვარე იქნებოდა ჩვენი მეგზური. დილიდან საღამომდე დაუღალავად მოვუსმენდი შენს ლაპარაკს. შენი სურნელით გაჯერებულ ჰაერს ჩავისუნთქავდი და დაუკითხავად

მარტოსული

ადამდე ? სადამდე შეიძლება იდგე ქუჩაში და იცადო, ცარიელ ჯიბეებში ხელებჩაწყობილმა, უსასრულობამდე ? ან ვის უცდი ადამიანო? ! შენს ლოდინსაც ხომ აქვს საზღვარი..