აღარ ვართ ჩვენ...

ნისლით მოცულ ხავერდის ცაში სიყვარულით მთვრალი მთვარე დაბარბაცებს. აღარ ვართ ჩვენ, არის მხოლოდ ის და ვარ მხოლოდ მე... კვლავ გაწვიმდა და შეემატა ჩემს სახეზე თვალთაგან ჩამონადენ ცრემლებს წვიმის წვეთებიც. ისეთი შემართებით მეცემა, რომ უფალმა ერთ დროს

თვალებმა გაგცეს...

სუსხიანი ზამთარი კარზე აკაკუნებდა,ციდან თოვლიც და წვიმაც ერთად დიოდა.ყოველთვის მიყვარდა ნაღვლიანი ამინდი,არ ვიცი რატომ ალბათ ისიც მე მგავდა...დილით ადრე ავდექი დუტის ქურთუკი მოვიცვი და სასეირნოდ გავედი.ფილაქანს მივყვებოდი როცა ის უცნობი კაცი ვნახე,

მისია

ერთი, ორი, სამი... – ღრმად ვსუნთქავ. ერთი, ორი, სამი... – სუნთქვას ვაყოლებ ფეხს. სამი, ოთხი, ხუთი... – თვალებს ვატრიალებ. ერთი, ორი, სამი... – იგივე მეორდება. ბოლოს, მოდის. სახეზე ეტყობა კარგი ამბები ვერაა. ამაში გამიმართლა – ადამიანების გაშიფრვა

წერილი მამას

მე მძულხარ და კიდევ უფრო მძულს საკუთარი თავი მხოლოდ იმიტომ, რომ ასე გგავარ... გამარჯობა ძვირფასო დღიურო. მე ნატა ვარ 10 წლის. შენი თავი დედამ მაჩუქა, მე კი მინდა ჩემი ფიქრები გაჩუქო.დღეს მე იუბილარი ვარ, მაგრამ მაინც მაკლია სიხალისე. ჩემს სიხალისეს

როცა შენი არავის ესმის

არასდროს გიფიქრიათ სიკვდილზე? ხანდახან ეს ერთადერთI გამოსავალი მგონია? რატომ? რისთვის? ალბათ მეტყვით გიჟი ხარ რა დროს შენი დეპრესია და ეგეთებზე ფიქრიაო :) თუ მართლაც ასე ფიქრობთ მინდაა გითხრათ რომ ბედნიერი ადამიანი ხართ და დააფასეთ ის რაც

ტკბილი შემოდგომა

მეც მის მზერას ვაყოლებ თვალს, იქ იეროგლიფებში ჩაკარგული საოცრად მომხიბლელი რუკა დამნათის ნელა ვიხედები ხურჯინისკენ ის კი, არაბუნებრივი ზომის მეჩვენება გულში რაღაც საოცნებო მოლოდინი ლივლივებს თუგინდ ოცნებით გაბერილი გუდა მქონდეს

მარტოობის თეორია..

მახსოვს, ბავშვობაში მეშინოდა მარტო დარჩენის. მეშინოდა ოთახიდან ოთახში გასვლის, თუკი ვიცოდი იქ არავინ იყო. მახსოვს, სირბილით გავირბენდი უკაცრიელ ოთახებს სანამ ვინმეს ვიპოვიდი. მერე მახსოვს, ვიღაც გარდაიცვალა, მაშინ გავაცნიბიერე თუ რა იყო სიკვდილი.

მე შენში ვარ ,მე შენი ვარ ,მე შენით ვარ

-"ვინაა ეს მოხუცი?რა ბარბაცით მიაბიჯებს ?ლოთია?მაწანწალაა?ბოშაა?რას ეძებს? სიკვდილს?ეს რა არის ზურგზე,რომ მოუკიდებია და მიათრევს?საჭმელი?იქნებ ტანსაცმელი?არა შეიძლება წიგნებია,იქნებ......."

იქნებ არაფერი არ ხდება უმიზეზოდ

იცით რა არის ბედის დაცინვა ? განგიცდიათ ოდესმე ? ანას კი , თან ძალიან ბევრჯერ , შეეჩვია კიდეც , მაგრამ ყოველთვის ეძებდა რაღაც ამქვეყნიურ ახსნას რაც ვერ იპოვა . წარმოიდგინეთ მიდიხართ ქუჩაში , მეგობართან გართული ხართ საუბარში და უცებ რაღაც ძალა უკან

ყველაფერი ის,რაც ამქვეყნიურია.

საიდან დავიწყო არ ვიცი,ერთ ხანს ვფსაიდან დავიწყო არ ვიცი,ერთ ხანს ვფიქრობდი დამეტოვებინა თუ არა ქვეყანა,დამესვენა თუ არა ამ ყველაფრისგან,ყოველდღიური და მტანჯველი ტკივილისგან,რომელიც არასოდეს მანებებს თავს,სულს მიხუთავს,მავიწყდება,რომ უნდა ვიარსებო