მახსოვს თუ არ გახსოვს....

მახსოვს როგორ გადავიყვანე სააფადმყოფოში საკუთარი ხელებით... მახსოვს როგორ შეიყვანეს საოპერაციოში... არ მახსოვს მისი გამოსვლა...

დაბადების ცოდვა

დაბადების დღეები არ მიყვარს, არც ქორწილები და საერთოდ ბოლო ჟამს ქელეხებიც შემზიზღდა. არც აქამდე მყვარებია, ან რა შესაყვარებელია? დილით მეზობლის სახლიდან გაჟღერებულმა სიტყვებმა გული მომიკლა.

მოგონებები

რამდენიმე საინტერესო მოგონება წყვილის ცხოვრებიდან.წამები მათი ბედინერებისა , სევდისა, უბრალოდ ერთად ყოფნისა და ტკბობისა. კარგად ნაცნობი სახელების მქონე პერსონაჟები და მშვიდი, სტაბილური ხასიათი, რომელთაც ისინი ამჟღავნებენ

წარსულის ამონარიდებიდან

მასთან ერთად ყველაფერი ლამაზი იყო - ის ხედიც, რომელსაც ჩვენ გავყურებდით და ის გრძნობაც, რომელიც მის გვერდით მეუფლებოდა. და მაინც, რა კარგი იქნებოდა ადამიანებს ერთმანეთი რომ არ ბეზრდებოდეთ, რომ ტყუილ უბრალოდ ასეთ მრავლისმთქმელ სიტყვებს აქეთ-იქეთ არ

თურმე როდემდეც არუნდა გიყვარდეს

თურმე, რამდენადაც არ უნდა გიყვარდეს, იღლები ლოდინით, იღლები უყურადღებობით...

ჩანახატი

დღეები ისე გადის საკუთარი ფიქრების მოსმენისთვის დრო არ მრჩება,დღეები დღეებს ისე მიჰყვება და იწურება ვერც კი ვიაზრებ რის გაკეთებას ვასწრებ, ან ვასწრებ თუ არა საერთოდ რაიმეს.ცხოვრებაც ასეთია წამიერი.

..❥..

შენს სხეულზე, ჩემი ნაზად მოთამაშე ხელები მენატრება. გლუვი კანი და სიამოვენებისგან დახორკლილი სხეული...

დაბურული ფერები

მენტალური პრობლემები....თითქოს ისევ უკან ბრუნდები. თითქოს არც არაფერი მომხდარა ....საკუთარი თავით უკმაყოფილება იმკვიდრებს შენში...

ხან ესეთი დღეებია

ხანდახან ასეთი დღეებია... ნაცრისფერი, უღიმღამოდ უფერული... ამ დროს “არაფერი” ვარ ან “ ვერაფერი”...

ნუთუ უკვე გვიანია?

- სულს ღაფავს სასუნთქ აპარატზე შეერთებული დედამიწა, საავადმყოფოს პალატის ნაცრისფერ კედლებს შორის გამომწყვდეულს, სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვა ენატრება, მხოლოდ მეხსიერების შორეულ კუთხეში რომ არის ჩარჩენილი ისეთი ჰაერის