ლიანდაგების ქალაქიდან

შენგან აღმოსავლეთით, მოშორებით, სადღაც შორს პატარა ქალაქში, სადაც არაფერია ღირსშესანიშნავი, ტაძრების გარდა, მე ვიმყოფები და ჩემგან დასავლეთით, ზღვისპირა ქალაქს ყოველ დილით ვესალმები ლიანდაგების ქალაქიდან.. კილომეტრები მეუბნებიან, რომ მანძილი

„ცხოვრება მშვენიერია“

არავინ იცის, რომ მეც მაქვს გული, გული, რომელსაც ამდენი რამის გადატანა მოუხდა, ჯერ კიდევ მცირე ასაკში. გული, რომელიც ნაწილებად დაგლიჯეს, შემდეგ კი ღორებს მიუგდეს საჯიჯგნად.მჯერა, ჯერ კიდევ მჯერა ნამდვილი სიყვარულის, რომელიც მუდამ ცოცხლობს

შენს გამო

გაზაფხულის სუსხიანი საღამო იყო... ვერცხლისფერი მთვარე მედიდურად დაჰყურებდა ქალაქს...მეგონა ვერავინ ამჩნევდა პატარა ბურთულას და თანაგრძნობით ვუმზერდი მას. წვიმის წვეთები მანქანის მინებს ეხეთქებოდნენ,შემოსვლას ლამობდნენ მაგრამ უღონოდ ეცემოდნენ.საოცარი

დაავადება

გავცივდი. ალბათ, ორპირი სევდის ბრალია ისევ. მოგონებები შემეყარა და ამ ჯერზე არც ცრემლებმა უშველა და არც ლიმნიანმა ჩაიმ. კაცმა რომ თქვას, მიჩვეული კი ვარ, მაგრამ, ცოტა არ იყოს, მომბეზრდა. ერთი და იგივე სიმპტომები, ერთი და იგივე მკურნალობა... რაღაც

მწვანე ჩაი

მიშელმა იცის, რომ მიყვარს. მე კი ვიცი, რომ მიშელს ვუყვარვარ. უკვე წლებია, ასეა, მაგრამ ყველაფერი ასეთი მარტივი სულაც არ არის. მიშელი მხატვარია, მე - დიპლომატი. მისი ტანსაცმელი მუდმივად საღებავითაა მოთხვრილი, ჩემი - იდეალურად დარეცხილ-დაუთოებული.

რა არის სიყვარული?

რა არის სიყვარული??? ალბათ გაგჩენიათ ეს კითხვა. კითხვა, რომელსაც ყველა თავისებურად პასუხობს. ზოგი (მათ შორის მეცნიერებიც) თვლიან, რომ სიყვარული აბსტრაქტული მცნებაა. ზოგი კი ფიქრობს, რომ ის იმდენად რეალურია

ყველაფერი ერთ ღამეში შეიძლება შეიცვალოს!

ღამის 3 საათი სრულდება.მივდივარ,მეც არ ვიცი სად,უბრალოდ გზას მივყვები და მთლიანად მას ვეკუთვნი.ძვლებში ატანს და ისეთი შეგრძნება მაქვს სადაცაა დაიმტვრევა და ათას ნამტვრევად იქცევა.აგვისტოა...დიახ აგვისტოს 23 რიცხვია უკვე.მიუხედავად იმისა,რომ ზაფხული

540 წუთი

მას ყოველთვის ზურგზე უყვარდა წოლა . მივიდოდი ხოლმე , საწოლის მარჯვენა , თავისუფალ მხარეს დავწვებოდი და მთელი 9 საათი ანუ 540 წუთი მის აუღელვებელ სუნთქვას ვუსმენდი .

შოკოლადები

ყოველთვის ვფიქრობდი, როგორ შეიძლება ადამიანი დაივიწყო ? ! ალბათ შეუძლებელია,, მაგრამ უფრო წარმოუდგენელი ნივთები ყოფილა რომელიც მე და შენ გვაკავშირებს. ნივთები უსულო და არაფრის მომცემი და მაინც ყველაზე ძვირფასი .. შენ იცოდი რომ ზედმეტად მელანქოლიური

...(მე მეზიზღება ამ ქალაქის)

მე მეზიზღება ამ ქალაქის ყველა ქუჩა და პროსპექტი, ამ ქალაქის თითოეული მილიმეტრი , თითოეული ცოცხალი და არაცოცხალი არსება . მე მეზიზღება თითოეული წუთი, რომელიც ამ ქალაქთან მაკავშირებს,თითოეული გრძნობა და მოგონება . მე მეზიზღება ბავშვობის (არამარტო