მინდოდა წერა

ალბათ, ყველასთვის ცნობილი გრძნობაა, როდესაც გგონია, რომ ვერაფერს გრძნობ თუმცას სწორედ , მაშინ გრძნობ იმას რასაც შენს მეტი ვერავინ გაიგებს... მიუყვები ცხოვრების მწვერვალისკენ მიმავალ ბილიკს , სადაც უამრავჯერ განმეორებულიი ცხოვრების კადრები გეჩხირება

რა უსამართლოები ვართ ადამიანები

რა უსამართლოები ვართ ადამიანები და ამავდროულად უმადურებიც,როგორც კი პატარა აღმართი შეგვხვდება მაშინ ვამბობთ უფალო სად ხარ?რატომ მიმატოვე...მხოლოდ მაშინ გვახსენდება როდესაც ძალიან გვიჭირს...იმას ვერ ვიაზრებთ,რომ ლხინსაც და ჭირსაც უფალი

მახველებს ხოლმე ამ ბოლო დროს ხშირად,როცა მინდა ყელში შენი სუნთქვა

ჩვენთანაც არის ის რაც ხელს გვიშლის ტრიუმფალურ ბედნიერებამდე მაგრამ გეფიცები ეს "შემშლელი" თუ უფრო არ ამტკიცებდეს ჩვენს ურთიერთობას..! ზუსტად ვიცი..ხვალინდელი დღე სულ ცოტათი უკეთესი რომ იქნება დღვანდელზე..ზეგინდელი კიდევ უფრო უკეთესი..და 4წლის მერე

***

არა , მოწევა არ კლავს , არც ალკოჰოლის N რაოდებობა კლავს ძარღვებში მჟონვარე . ზოგადად ადამიანს არაფერი კლავს ...ბოლში გახვეული გული . შენ ხომ აღარ მიცნობ. შენ აღარ გავხარ ადამიანს რომელსაც ჩემთვის სამყაროს ფასი ჰქონდა და ზოგადად შენ აღარ გჭირდება

სამომავლო "ჯოჯოხეთი"

ერთ დღესაც, როცა მზე მცხუნვარედ არ ანათებდა და ქარიც ძლიერად ქროდა, კარგი გარეგნობის გოგონამ სახლი დატოვა. ის ლამაზი გოგონა იყო გრძელი, ქერა თმით, მწვანე თვალებით და შესანიშნავი ტანით. მაგრამ მისი სახე ტკივილს დაეფარა.ეს გოგონა აქამდე რომ გენახათ,

ატირებული გრძნობები

როდესაც ის ადამიანი მიდის შენი ცხოვრებიდან,ვისაც მთელი შენი არსება ჰყავდა მოცული გრჩება უბრალოდ სიცარიელე... სიცარიელე... და ამითივე გამოწვეული ტკივილი... იწყებ შენში ძლიერი პიროვნების ძიებას... რათა სახეზე აიფარო უკვე ოსტატურად მორგებული ყალბი

ჩემი ბიჭი

4 წლის წინ ერთი ბიჭი გავიცანი....მხიარული, დიდი ბრიალა თვალებით....დრო და დრო ჩნდებოდა ჩემს ცხოვრებაში...თუმცა არც არასდროს წასულა,უბრალოდ ვერ ვამჩნევდი მანამდე ვერც მის ბრიალა თვალებს და ვერც მის მზერას ჩემდამი...მერე მითხრა,რომ ვუყვარდი და ჩემი

ჰო ოდესღაც მეც მიცეკვია წვიმაში...

მე ოდესღაც მიცეკვია წვიმაში ტანგო... შორიახლოს , ხიდის ქვეშ მდინარე ხმაურით იკვლევდა გზას , სულ არ მადარდებდა მისი ბობოქარი ხმა ... ვცეკვავდით მშვიდად , აუღელვებლად , ლამპიონების შუქი ირიბად ეცემოდა ნისლში გახვეულ მობუზულ თბილისს ,. წვიმდა ...

Emotions

ერთადერთი, რამაც შეიძლება დამამარცხოს, ისევ საკუთარი ემოციებია. ემოციები, რომელსაც გადამეტებულად გავცემ ჩემი არსებიდან. ემოციები, რომლითაც ვფუთავ ფაქტებს და ვჩრდილავ სინამდვილეს, რომელიც სულაც არაა იმდენის მომცემი, რამდენისაც მე მგონია და მერე..

ქალური ბედნიერება...?!

ბედნიერი...ყელში ამოგივიდა მომწვანო-მოცისფრო კედლები,ტელევიზორის დამტვერილი მაგიდა,კარადები სადაც დედაშენის მზითვებია გამოფენილი,ცხიმის შხეფებიანი გაზქურა და ცრცილის დახრული წიგნების დიდი მწკრივი რომლებსაც ობის და გამოუყენებლობის სუნი ასდით.