აწმყოსთან გამოტირება

მარტოდ მარტო ვიჯექი, ორსაწოლიან საწოლზე.ზეწარი არ ჰქონდა გადაფარებული, ზედ ცარიელი ლეიბი იდო. ლეიბზე კი შიშველი მე ვიჯექი. ვკრთოდი, ფანჯარა ღია იყო.მის მიღმა ქარბუქი, ოთახში შემოჰქონდა მტვრის ბუდე.ეს არაფერი, ჩუმად ვიყავი და ვითმენდი, არაფერს

"გაზაფხულის ყვავილი"

ოცნება, ეს ის არის, რასაც ვერ იტანს... სძულს არარეალური სამყარო.. სძულს ის, რაც არ იცის ნამდვილად მოხდება თუ უბრალოდ ილუზიის ნაყოფია... გოგონა, რომელიც საკუთარ თავს გაზაფხულის ყვავილს უწოდებს.

გამოგონილი მოგონება.

მე რომ მართლა მყოლოდა ასეთი ბაბუა, იქნებ, ახლა მართლაც ვყოფილიყავი ასეთი ძლიერი და მიზანმიმართული ადამიანი. ვინ იცის...არც არავინ,ალბათ.

ადამიანები

ადამიანები ოხ ეს ადამიანები… ისინი ვინც იმედებს გაძლევენ და შემდეგ რა.. არც არაფერი უბრალო მინასავით ამსხვრევენ მას..

უსასრულო მონატრება

ადამიანი ყოველთვის დაწერს იმაზე ვინც უსასრულოდ ენატრება, აგონდება და უყვარს.ვის სიკვდილსაც არ აღიარებს, ვისაც გარდაცვლილად არ თვლის და მაინც ყველაშემთხვევაში ცოცხალ არსებად ჰყავს წარმოდგენილი როგორც უწინ.

თუ სუნთქავ, ესეიგი ცოცხალი ხარ

ჰაერი? ჰაერი ეს..ისუნთქეთ ჟანგბადით, მაგრამ - არა!ჰაერით ისუნთქეთ!სჯობს, აზოტიც ისუნთქოც მისი შხამიანი ეფექტიც საჭიროა და ჟანგბადის სამკურნალოს და სასიცოცხლო ფუნქციაც. ისევე როგორც პრობლემაა აუცილებელი რომ მისი გადაჭრის

ძალიან საშიში ისტორია

არასდროს გიგრძვნია ვიღაც როგორ მოგყვება, პულსი რომ ეცემა და ხუთივე გრძნობის ორგანო იძაბება. სამყაროს აკვირდები, მაგრამ ჩუმად, შეუმჩნევლად, თითქოს არ გინდა, რომ მან იცოდეს რომ შენ იცი.

ღამის ფიქრები

მის წინ ჰორიზონტი უსასრულობაში მიდიოდა

ოცნებიდან რეალობისაკენ

ჩემთვის რომ ეკითხათ რომელ ფრაზას მივაჯღაბნიდი ცაზე, ეს იქნებოდა ,,ღიმილი უპირველეს ყოვლისა

სიშავე

დილის ათზე მეზობლების კივილმა შეძრა იქაურობა. რა მოხდა? ... სიშავე გამეფდა...