Reading vanity in the reflection.

ანარეკლში ბევრი რამის წაკითხვა შეიძლება, ყოველთვის იმას ხედავ, რაც ილუზიისგან შორსაა და მეტად მოგაგონებს სიმართლეს, ვერასდროს მოატყუებ სარკიდან მომღიმარ ანარეკლს, ვერც მაშინ, თუ ერთსა და იმავეს ათასჯერ გიმეორებ, აზრი არ ააქვს ხომ იცი!? ის

ცხოვრება მის გარეშე

დღეს, რატომღაც, ძალიან ბედნიერი ვიყავი... ვუყურებდი და ვგრძნობდი, თუ როგორ მიყვარდა მისი ყველა თვისებით... ბედნიერებას მანიჭებდა მისი თითოეული მზერა და თითოეული ჩემდამი მოწერილი ესემესი... აქამდე მიხვდებოდით, რომ რაღაცის იმედი მქონდა, მაგრამ,

მე და შენ

ამბობენ, რაც მარადიულია მუდამ ერთიანიაო, ჩემი და შენი წითელი ძაფი აიხლართა, მაგრამ არ გამწყდარა, მხოლოდ მაშინ დავარქმევ მას გაწყვეტილს როდესაც აღარ მეყვარები... ერთად ვიყავით, ერთნი ვიყავით... ერთად ვიქნებით, ერთნი ვიქნებით...

ცხოვრება მის გარეშე

ამ დროს მომაწვება ხოლმე მასზე ფიქრი... გუშინდელი კითვის პასუხი გაინტერესებთ? იმიტომ, რომ მიყვარს... სამყაროში ყველაზე მეტად მიყვარს... სამყაროზე და სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს... მისი ერთი ესმესიც კი უზომო ბედნიერებას მანიჭებს... ვგიჟდები, როდესაც მის

ნიღაბი

-და რა გინდა? -რომ მომიშორო... -რატომ? -აღარ მინდა შენი ბინძური საქმეების მონაწილე ვიყო. -გეშინია?-ისტერიკა იპყრობდა გოგონას.

გაქცევა

მაშინაც ძალიან მაგარი ხარ როცა გგონია რომ არც რამეზე ცრემლების ღვრა ღირს…მითუმეტეს ვინმეს გამო! მაგარი ხარ როცა არ იტირებ იმ ადამიანის გამო ვინც არ დაგაფასა და სულ რომ მიგატოვოს მაინც არ მისცემ ცრემლებს თვალის ჯებირების გადმოლახვას!

ყოველდღიურობა

ადამიანი ყველაფერს ეჩვევა?! საშინელი მომენტია როცა შენც კი აღარ გესმის საკუთარი თავის და უბრალო ინერციით განაგრძობ ცხოვრებას იმის იმედით რომ უკეთესი დღეები გექნება. იმის გამო რომ კითხვის ნიშნები არ გააჩინო კარგად ყოფნას და ე.წ ნიჰილისტობას თამაშობ.

ადამიანი

ჩაუღრმავდი საკუთარ თავს და შეარხიე შენი სულის ღრმა შრეები. ნუ შეგეშინდება, რადგან მანდ არ ხარ მარტო და, ცხადია, არც არასდროს ყოფილხარ. იქ, შენი სულის სიღრმეში, გელოდება ადამიანი, რომელიც შენი რეალური სახეა ყოველგვარი შელამაზების გარეშე.

დღეგამოშვებით მკვდარი

როგორ მივხვდე, თუ ვკვდები?! ნელია პროცესი, მე კი მინდა ვუყურებდე, როგორ უდნება თვალები ტკივილისგან, როგორ იწყევლის თავს, ეცემა თვითგვემას. მიყვარს, როგორ ეტყობა კეფის რკალზე სიტყვა - „ვიტანჯები“, სხვას. მკლავს ჟინი, მინდა,........................

ცნობიერი

ანდამანტი, დამატებული პერსონაჟი, მძიმეა ჰაერი, დღის თორმეტი, გაჩერდა, გაჩერდა დრო, მიჭერს ყელში მომდგარი უკვდავი სისტემა, თეთრ ცას შავად გამოეყო ნისლი,- თავი მეორე. გამომიშვით. სიკვდილს სიკვდილი მოსდევდა, პანაშვიდს პანაშვიდი, სიყვარული სიყვარულს