არ მინდა ოდესმე გული დამიბერდეს

არ მინდა ერთ დღეს ჩემი სახელი შეიცვალოს,არ მინდა ოდესმე მოხუცებული მერქვას,არც ის მინდა ყველაზე უფროსი ვიყო.არ მინდა,რომ შევიცვალო:თმა გამცვივდეს და გამიჭაღარავდეს,კანმა ფერი იცვალოს და დაკარგოს ხავერდისებრი,კანისფერი და თავისებური სიფაფუკე და

შეცდომა

აღარ მიყვარხარ - ამოვიჩურჩულე მის მხრებთან და ვეცადე რაც შემეძლო გამედიდებინა ჩვენს შორის მანძილი -გიყვარვარ - ჩურჩულებდა და ისე მიღიმოდა, ვიცოდი, მთელს სამყაროს დავთმობდი მისთვის -გვიანია - სიამაყემ ყელში ხელი მომიჭირა და ჩემს დახრჩობას ლამობდა

კონტროლი

სიცივეს ვგრძნობ,შინაგან საუბრებს ვწყვეტ და მიხარია ! აი ახლა რაღაცას მივაგნებ.აი ახლა.ვზივარ და ველი.არაფერი არ ხდება ! მთელი ქალაქი თვალწინ მაქ და ყოველთვის ვიცი,რომ ხშირად იმას არ ვაკვირდები რასაც უნდა

თეთრი ჩიტი

ცხოვრებაში სწორედ ასე უეცრად მოდის უბედურებები და ასევე უეცრად გვევლინება ბედნიერება . არასდროს უნდა ჩავიქნიოთ ხელი ცხოვრებაზე. გახსოვდეთ დიდი შტორმის შემდეგ ცაზე ცისარტყელა გამოდის.

მოოქროვილი რკალის გარშემო

შევიკრიბეთ როგორც იქნა მე და ჩემი მეგობრები.გავიდა ჭაობიანი ხანი,ბუნდოვანი დღეები,ბოროტებით სავსე წუთები.ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს პირველად შევხვდით და აქამდე არ ვიცნობდით ერთმანეთს.ეს იცით რატომ? დიდი დრო გავიდა, საკმაოდ დიდი ხანია რაც

იისფერი განთიადი-თავი მეორე

სანუკვარი სიზმარი ?! სანუკვარი გაღვიძება ?! სანუკვარი ოცნება ?! თუ უბრალოდ,სანუკვარი,შიზოფრენია ?!

იბრძოლე!

წარმოიდგინეთ ადამიანი, რომელიც დაიკარგა,აი ასა დაიკარგა, მის ირგვლივ ყველაფერს კი ცეცლი მოედო, არის გზა, მიდიხარ, დაუსრულებლად ამ გზაზე, მიდიხარ და შენი სისხლით მონიშნავ, იმ ხეებს,რომელიც გზად შეგხვდება,აგრძელებ გზას, დროის შემდე ეს ხეები,შენს წინ

ფორთოხლები

_ხომ ხედავ არსად წასულან,ისევ აქ დგანან. თეთრი სიფრიფანა სარაფანი ეცვა.ტოტზე ცისფერი ყელსახვევი ეკეთა,ხელით კი გირჩებით სავსე კალათს მოათრევდა. _არც არსად აპირებენ წასვლას,ისინი ხომ ხეები არიან. ვეუბნები ღიმილით.

საკუთარი მე

ადამიანებთან ურთიერთობა ხომ მხოლოდ იმიტომ მიყვარს, რომ არ ვიცი, როგორები არიან ? არ ვიცი, რას მალავენ. და ხომ ყოველთვის მახინჯი სულის ადამიანებთან მინდა ყოფნა, რატომ ? იქნებ მეც მახინჯი სულის ვარ

მატარებლის ვაგონები

ცხოვრების თითქმის მეოთხედი სიყვარულზე წერაში გავატარე, მაგრამ ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი არმოჩენა საკუთარი თავის შეყვარება ყოფილა...