სიყვარულით სიყვარული

მე ახლაც აქ ვარ, ნუ მეძებ სხვაგან. შენს გულსა და შენს გონებაში ვარ. ბოღმას, შურს, სიამაყეს, შფოთვას ალყა შემოურტყამს ჩემთვის და არ მაცდიან გაბედნიერო, გაჩვენო რა ტკბილია სინამდვილეში ეს ყოფიერება. დაგანახო ის, რასაც ადრე ვერ ამჩნევდი.

სიკვდილის ანატომია

ოჰ, ძვირფასო სკარლეტ, ეს წამი მოდის, ძალიან ახლოსაა სიკვდილი ჩემთან, მზის სხივები,

ჟაბო (სრულად)

და იყო ბიბლიოთეკაც, რომლის თაროებსა და კედლებზეც კი მტვერდაფენილი ფრაზები იკითხებოდა: ზოგი უხეშად ამოკაწრული და სხვები - ვარდის ფურცლებივით ნაზად მიმობნეული, მინელებული ფარფატით ზედაპირზე ჩამოცვენილი და იქვე არომატული სირბილით მიალერსებული.

რაში ვცდებით ხშირად ადამიანები,რატომ ვმტრობთ ერთმანეთს?

რაში ვცდებით ხშირად ადამიანები? ყველაფერში და ყოველ წვრილმანში.ჩვენ, გვაქვს ის ყველაზე ცუდი და მოუშორებელი ჭირი რომელსაც ბოროტობა, ქიშპობა, შური ჰქვია.

რა იქნებოდა ცხოვრება შეგრძნებათა გარეშე ?

მივდივართ და ზურგზე აკიდებული ხურჯინში ვაგროვებთ თითოეულ განცდას, ემოციას, ფიქრს... ვაგროვებთ, ვაგროვებთ და ასე გრძელდება უკანასკნელ ნაბიჯამდე...

***

დაუვიწყარი? სასაცილოა...სიმწრით სასაცილო.. დავიწყებას ბოლოს ყველაფერი მიეცემა... სიხარული, აღელვება, განცხრომა, ბედნიერება და?... ქრება... აი ასე უბრალოდ, უკვალოდ, დაუფარავად, შეუმჩნევლად ქრება...

ჩანაწერი სადაც ყველა ამოიცნობს საკუთარ თავს

დარწმუნებული ვარ ყოველთვის გექნება გულში ის პააატარა წერტილი, რომელიც მთელი ცხოვრება დაგტანჯავს, დაგღრღნის, გაგანადგურებს, ჩემსკენ წამოგიყვანს, მაგრამ იცი რა? მე არ მიგიღებ რადგან შენ საკმარისად მატკინე გული, საკმარისად მტანჯე, მე ახალ ცხოვრებას

***

ბევრჯერ? არაუშავს, მთავარია, სულით არ დაეცე, არ დაიბოღმო - ჯანმრთელობას გაუფრთხილდი... მოსაღამოვდა...მთვარეა...ანათებს...სინათლეს აფრქვევს, კაშკაშებს... უსასრულოა? იქნებ საერთოდაც ესეც წყდება... ციფრები, რიცხვები, ასოები, მრავალწერტილი - იქნებ ესეც

Dance with night

არც კი ვიცი როგორ ან რატომ მაგრამ სასაფლაოს წინ ვიდექი და ამის გაცნობიერებისთანავე მოულოდნელად ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, თითქოს ჩემში ელექტრობამ მსუბუქად გაიარა, ვგრძნობდი როგორ მეცლებოდა სხეულიდან ძალა და როგორ გადავდიოდი აჩრდილთა

ცხოვრება რომელსაც ჰქვია უსამართლობა

რამდენი უსამართლობა ხდება დღევანდელ რეალობაში, განვითარებული საუკუნე კი არა ადამიანების იმედგაცრუების საუკუნის სახელი უნდა ეწოდოს დღევანდელობას.ყოველი დღე სიცოცხლესთან ბრძოლა და სიკვდილთან მიახლოებაა, დაკარგვისა და გაქრობის შიში, მიტოვებისა და შორს