ყველას

,,ღმერთი სიყვარულია,ყველას მოგვიტევებს” შენ გრძნობ ისევ ირევიან რითმები, ძველებურად ჭადრის ხესთან შევხვდებით.

რა მტკივა ყველაზე მეტად?

რა მტკივა ყველაზე მეტად?ლამაზი,სამუდამოდ დახუჭული თვალები და მისი გაყინული გული მტკივა.იმ პატარა ბიჭის უკანასკნელი,შიშისგან ღრმად ჩასუნთქული(ამოსუნთქული)ჰაერი მტკივა და ხმა,რომელიც განწირული ყვიროდა იმ ღამეში..სიბნელეში რომ დედას ეძახდა და ვერ

როდის უნდა გაიზარდო?

როდის უნდა გაიზარდო? მიხვდე რომ შენი სამყაროს იქით ბოროტება ბევრია და არ შეიძლება ყველას უვყარდე? როდის უნდა გაიზარდო და მიხვდე, რომ ყველა გამოხედვაში იმის ამოკითხვას არ უნდა ცდილობდე რაზეც ოცნებობ? როდის უნდა გაიზარდო?

ერთი წვიმიანი დღე,თბილისში..

დასანანია,მაგრამ ტკივილების ყულაბაა ეს სამყარო სადაც ყოველდღე ახალი ''ტკივილი(ხურდა)ვვარდება შიგნით.

არჩევანი

დაბადებით, ყველა ანგელოზი იბადება.მაგრამ არ ვიცით წინ ვის როგორი ცხოვრება გველის, ვის როგორი ბედი გვარგუნა სამყარომ.უბრალოდ ვიბადებით და დინებას მივყვებით, ვიზრდებით, ვითარდებით ყველაფერს ვიგებთ და ვყალიბდებით პიროვნებებად.

სიყვარულით სიყვარული

მე ახლაც აქ ვარ, ნუ მეძებ სხვაგან. შენს გულსა და შენს გონებაში ვარ. ბოღმას, შურს, სიამაყეს, შფოთვას ალყა შემოურტყამს ჩემთვის და არ მაცდიან გაბედნიერო, გაჩვენო რა ტკბილია სინამდვილეში ეს ყოფიერება. დაგანახო ის, რასაც ადრე ვერ ამჩნევდი.

სიკვდილის ანატომია

ოჰ, ძვირფასო სკარლეტ, ეს წამი მოდის, ძალიან ახლოსაა სიკვდილი ჩემთან, მზის სხივები,

ჟაბო (სრულად)

და იყო ბიბლიოთეკაც, რომლის თაროებსა და კედლებზეც კი მტვერდაფენილი ფრაზები იკითხებოდა: ზოგი უხეშად ამოკაწრული და სხვები - ვარდის ფურცლებივით ნაზად მიმობნეული, მინელებული ფარფატით ზედაპირზე ჩამოცვენილი და იქვე არომატული სირბილით მიალერსებული.

რაში ვცდებით ხშირად ადამიანები,რატომ ვმტრობთ ერთმანეთს?

რაში ვცდებით ხშირად ადამიანები? ყველაფერში და ყოველ წვრილმანში.ჩვენ, გვაქვს ის ყველაზე ცუდი და მოუშორებელი ჭირი რომელსაც ბოროტობა, ქიშპობა, შური ჰქვია.

რა იქნებოდა ცხოვრება შეგრძნებათა გარეშე ?

მივდივართ და ზურგზე აკიდებული ხურჯინში ვაგროვებთ თითოეულ განცდას, ემოციას, ფიქრს... ვაგროვებთ, ვაგროვებთ და ასე გრძელდება უკანასკნელ ნაბიჯამდე...