სიზმარა

ისე გავიშარე, რომ არ გითხრა ან გული გამისკდება ან კიდევ კარგად გაბერილი ბოღმის ბუშტი. მოკლედ რა ხდება... არასოდეს მჯეროდა სიზმრების ახსნის. იმან გამხმარი ცოცხი ნახა და დღეს მამიდამისს კუჭი ასტკივდება.

ჩარლი

მეზობლად ერთი უცნაური ტიპი ცხოვრობს. სახელი არ ვიცი ოღონდ. მაგარი ხულიგანი ძაღლი ჰყავს. გემანული ავჩარკაა, ცოტა ნერვოზიანი, ჩარლი ჰქვია. გამვლელი თუ შენიშნა, თავის სამფლობელოსთან ახლოს, ეგრევე ნერვიულდება. ჩვენს ენაზე ყეფას იწყებს - საკუთარზე

და ერთხელაც...

და ერთხელაც, მაშინ როცა არავინ მოელის, ის ბიჭი ჩაიდენს იმას, რასაც ვერავინ ვერასდროს წარმოიდგენდა. ერთხელაც, დაასრულებს ის სხვის სიცოცხლეს ისევე ჩუმად, როგორც მათ ჩააფურთხეს მას სულში. ერთხელაც, დადგება წამი, როდესაც იმდენად გულისამრევ რაღაცას

///ბილი...///

ამბობენ წყვილში ერთი აუცილებლად იტანჯება, მეორე კი, მოწყენილობისგან კვდებაო. ეგ მეორე მე ვარ, კლაიდი. ოცდაათ წელს გადაცილებული, ცოლით, ორი შვილით და კარგი სამსახურით. ყველაფერი მაქვს, რაც მინდა და თითქმის არაფერი

მომავლის იმედი

ადრე მითხრეს, როდესაც ძალინ გაწუხებს რაღაც წუხილი ფიზიკურ ტკივილს ემსგავსებაო. ხო, ახლა ამას ვგრძნობ. გული მტკივა, თითქოს გაჩერებული და ცარიელია, რაღაც უშლის ხელს და ძველებურად აღარ ფეთქავს,

ცხოვრება პროცესია

არ უნდა ველოდოთ ქუჩაში მილიონის პოვნას, არც თეთრ რაშზე ამხედრებულ პრინცს, როგორც ამას ბავშვობაში ზღაპრები გვასწავლიდნენ ; ლოდინს მოძრაობა უნდა ვარჩიოთ და უსიამოვნო ვითარებაშიც კი ჩვენთვის დადებითი აღმოვაჩინოთ...

სიცოცხლის ომი

რომ დავფიქრდეთ, ადამიანის ბუნება როგორი ძლიერია არა? გვტკივა ძლიერ გვაჭერენ მაგრამ მაინც არ ვნებდებით, არ ვამბობთ, რომ შეუძლებელია ამ ტკივილს გავუძლოთ.

და Შენ მოკვდები

- და Შენ მოკვდები. - და Ჩვენ ვიცეკვეთ პონტში არა? - არა. - აბა. ჯერ დაიხოცნენ Შემდეგ იქორწინეს?

სიკვდილთან შეგებების საზეიმო ჰანგები

წვიმის წყლისგან დამდგარ გუბეში ჩახტა. კაბა დაუსველდა, შავი ლაქებით შეიმოსა შიშველი წვივები და მზისგან ნაფერები მიას მარცხენა ლოყა. ჩრდილქვეშ, გრილი სიო გაებუტა, ასე ძალიან რომ ესიამოვნა მზის სხივებთან შეხვედრა. ხელები ჰაერს მოხვია და ცეკვა დაიწყო.

მე რომ ბებია მყავდა...

ყველაზე მეტად დაწყება მიჭირს. საუბრის, ურთიერთობის, უფრო უფრო კი წერის...ახლაც, თავს ისე ვგრძნობ, თითქოს დიდი ხნის უნახავ მეგობარს შევხვდი, აი ისეთს ყოველ დღე რომ არ ვხვდებით და ვსაუბრობთ, მაგრამ იმ ჯადოსნურ დღეებს, რომლებიც ერთმანეთს გვახვედრებენ