სასიცოცხლო ყვავილი

ბაბუაწვერა, ეს ჩემთვის განსაკუთრებული ყვავილია.განსაკუთრებულ მნიშვნელობას ვანიჭებ ამ ყვავილს რომელსაც ბევრი სიმბოლო აქვს.თითქოს ამ ცხოვრებას და ადამიანების სამყაროს, მათ ქმედებებს გადმოსცემს...

ვარსკვლავი, რომელიც აღარ ანათებს

მე ისტორიას ვწერ, ისტორიას გოგონაზე, რომელმაც მთელი სიყვარული ილუზიებით შექმნა. ისტორის გოგონაზე, რომელიც აღარ ანათებს...

ბავშვთა დაცვის დღე!

ბავშვი სამყაროს საჩუქარია,ყველას,რომ ბედნიერებას და სიხარულს ანიჭებს იმ სიყვარულს განაცდევინებს რაც აქამდე არ უგრძვნია.

ჩემი თავმოყვარეობა

ყველაზე მწარედ თავმოყვარეობა გვახსენებს თავის არსებობას.... ყველაზე უდროო დროს, ყველაზე დაუპატიჟებლად მოდის... ერთ დღეს ჩვენში დიდი ხნის წინ მიძინებული თავმოყვარეობა იღვიძებს სისხლიანი თვალებით და ყვირის ბოლო ხმაზე, რომ მოაღწიოს ჩვენამდე მისმა

ეს სიყვარულია?

გამარჯობა. მე ლედი ვარ 15 წლის. არასოდეს მიფიქრია მწერლობაზე და ესეც პირველი ნაწარმოებია ჩემს ცხოვრებაში. არ ვიცი რამ წამომიფრინა მაგრამ გადავწყვიტე რამე დამეწერა. არასოდეს არ მ_ნინა გაგვიანდება ადექი უკვე 9 სრულდება. _კიდევ 5 წუთიც მაცადე და

ბედნიერებამ მითხრა მეძებე!

არ ვიცი რა მინდა,რა გავაკეთო,ადამიანი რომელიც ამენი ხანია მიყვარს,მისი ერთი შეხედვა საკმარისია რომ მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიაროს,მისი თვალები საკმარისია იმისთვის რომ მთელ ტანში ზოოპარკი გამიჩნდეს და უბრალოდ მისი ღიმილი მაჯადოვებს.დღეს ამ ადამიანმა

•ერთი ჩახუტების ამბავი•

მიყვარდა.განა არ მიყვარდა, მაგრამ ცოცხალი თავით არ ვიმჩნევდი.ტირილი მინდოდა ხოლმე, ყვირილი...მაგრამ ხმას ვერასდროს ვიღებდი.ყოველთვის ჩემი სიამაყე მაბრკოლებდა.მასაც ვუყვარდი ალბათ,

უკანასკნელი წერილი ელისთვის...

მისი ბედნიერების საიდუმლო მხოლოდ რამდენიმე კათხა ლუდი იყო და ღიმილი, ღიმილი რომელსაც ის ყოველდღიურად ჩემგან ითხოვდა... ღიმილი, რომელიც არაფრად მიმაჩნდა მის დაკარგვამდე. გამომშვიდობება ელთან არ ნიშნავს დასასრულს...

Despair

სამყარო.მმმ.....სამყაროვ, ჰო სამყაროვ,-შენ გესაუბრები. ყველა ადამიანის გარემოს რომ ალამაზებ, ზოგიერთისას კი ამახინჯებ, ცდილობ ადამიანს ერთი მთლიანი ლამაზი გარემოცვა შესძინო, ან სულაც ის გარემოცვა გაუნადგურო, რომელიც ადამიანმა, პიროვნებამ თავისივე

ნუ მიეყრდნობი!

მუსიკის რიტმს აყოლილი ნაბიჯი, გაუგებარი განწყობა, ამღვრეული თვალები, უცხო სევდით დამძიმებული მხრები და სულის ფსკერზე დალექილი გაურკვევლობა... რა მჭირს? ვიცი რაც მჭირს... ვხვდები, ვხვდები და აღიარება არ მინდა, ვცდილობ გავექცე, თითქოს ასე თავს