სიტყვების მხატვარი

მეწამულისფერ დარბაზში ფიქრებში დუნედ ჩაფლული,მწოლიარე მყუდროება კარის ჭრაჭუნმა და ქალის ფეხსაცმლის ხმამ დაარღვია. -რით დავიმსახურე თქვენი სტუმრობა ანაბელ..

გავუფერულდი, Ძვირფასო

ᲨენᲗვის ზედმეტად უბრალო გავხდი. იმდენად, რომ... Ჩემი დაკარგვის ᲨიᲨი სრულიად გაქრა Შენს ხედვაᲨი. მტკივა Ძვირფასო,

ჩემი დღიურიდან

არ ვიცი რ მჭირს .... თითქოს რაღაც ან ვიღაც მაკლია...???? ისიც კი არ ვიცი შეყვარებული ვარ თუ არა????

ყველაზე ულმობელი (სრულად)

ცოცხალი დატოვე - მხოლოდ წამიერი კადრი. იმის იქით და აქეთ არაფერი აღარ არის. წეღანაც გითხარი: შევიცვალეთ და დროის ბევრ კადრში ვართ. სიცოცხლე ეს არის. სულ ერთია. არ დამეთანხმები.

პატარა ადამიანების პატარა გრძნობები

რაღაც მაწუხებს რაღაც მიჭერს,მე კი რატომღაც სულ ფეხსაცმელი მახსენდება.არა საცვლებია აშკარად,გასაგებია.... აუცილებლად გასარკვევია... თავად მოკეტავ თუ მე დაგეხმარო?! ვიცი შენც გიჭერს,აჰაა ახლა მიხვდი რომ დაბეჩავდი სიმდიდრის,რის მოლოდინში. .

მე შენზე ვწერ

მე შენზე ვწერ... შენ მაჩუმებ როცა დაწერილს გიკითხავ. მე შენსკენ ყოველი ნაბიჯის გადმოდგმისას, შენ ორი ნაბიჯით უკან იხევ. მე შენს წინ ვდგავარ, ბავშვივით სახეს ვხრი და გელოდები როდის გამომიწვდი ხელს.. შენ - ზურგს მაქცევ.

წაუშლელი სიტყვები, ნარცისები და რქა

აი, ისევ მოვუბრუნდი ამ ნაწერს. არ მომწონს, მაგრამ წასაშლელად მენანება. მე საერთოდ არაფერს ვშლი. სიყვარულიც არ იშლება ფანქრით მიჯღაბილი ნაწერივით. ფურცელი ვარ, სუფთა და ცარიელი, და ზედ მეწერება უპასუხო სიყვარულის მხოლოდ ეპილოგი.

***

უკუნით სიბნელეს მხოლოდ ერთი სანთელიღა ანათებდა, რომლის სინათლეც ოთახის კუთხეებამდეც კი არ აღწევდა, ორიოდე ნაბიჯში, საწოლზე ორი ახალგაზრდა იყო, რომლებიც ერთმანეთს ეფერებოდნენ, ბიჭი ზურგით იწვა, საწოლის შუაგულში, გოგო კი მას ზემოდან გადაკვროდა, და მის

აღსარება

"ახლა ყველაზე ცივი ზამთარი დაგვატყდა თავს, რომელიც დაუპატიჟებლად ეწვევა შენს ოთახს და ფანჯრის რაფებთან მყოფი ნაპრალებდან ყოფს თავს... ამ ყოველივეს სულიერი ავდარიც ერთვის, რომელიც ისე გახმობს, როგორც ეს მცხუნვარე მზეს შეუძლია..."

არ მინდა რომ ჩემი შვილი მე დამემსგავსოს!

არ მინდა თავისი განცდები ფურცკებზე წეროს, და შემდეგ საგულდაგულოდ შეინახოს ან დსაწვას. რადგან ვიცი, რომ ყველაფერი ჩემი ბრალი იქნება. მე არ მინდა რომ ჩემი შვილი მე დამემსგავსოს!