ჩვენი ამბავი (დასასრული)

სამყარომ პირველად შეიგრძნო ეს სურნელი. ჩემი თვალები უსახელო ყვავილივით ბრწყინავს... პოეტს მიწოდებ, მაგრამ მხოლოდ შენთვის ვწერ. თუ გინდა ლექსად არ წაიკითხო, იმიტომ რომ ყოველ წელს თავიდან დაგიწერ ხოლმე... როდესაც აცივდება, როდესაც ჩიტები სამხრეთისკენ

უთქმელი გრძნობები I

შენში შემოჭრილი სიყვარული სულს გიფორიაქებს, გულს გივსებს და ბედნიერებით გავსებს.

ურთიერთობის დასასრული

პირველ რიგში მოგესალმებით. როგორც წესი, ამ ტიპის "ნაწარმოები" ჩემს შემოქმედებაში ბევრი არაა. არ ვიცი ვინ ადევნებდით ან ადევნებთ თვალს ჩემს ლექსებს, მაგრამ უკვე საკმაოდ დიდი ხანია აღარ დამიწერია ადამიანზე, რომელსაც ჩემ ლექსებში ვაღმერთებდი და

მე ეს არ მითხოვია...

რატომ? მე ხო ეს არ მითხოვია! მე დედამიწა არ მითხოვია! მე სიცოცხლე არ მითხოვია! მე ხომ საერთოდ არაფერი არ მითხოვია!

ოცნება, ოცნებად დარჩა...

და განა ღირს ასეთი ცხოვრება, სადაც ოცნება ოცნებად რჩება?! გული ნაწილებად მეშლება, როდესაც იმას მაკადრებენ, რისი კადრებას, ხელის გაწმენდაც ასე უბრალოდ არ შეიძლებოდა, თუმცა რა მიკვირს... ბოროტი ადამიანის გზა ყოველთვის ხსნილია.

ქალბატონ ენს

ცხოვრება ეს ერთი დიდი დაუმთავრებელი მოგზაურობა სადაც ყოველ დიდ გამოცდილებას ძალიან დიდი ტკივლი მოსდევს. შენც ამ ტკივლებით სავსე აგრძელებ გზას და ცდილობ დაიმახსოვრო ის მონაკვეთი სადაც ტკივლი ჯერ ჯიდევ განცდილი არ გქონდა.

ხმა

გაიღვიძე ანა!.. ანა ჩემი გესმის?! აქედან უნდა გახვიდე, შენთვის აქ დარჩენა არ შეიძლება, აქედან გააღწიე და უკან არ მოიხედო დაივიწყე, რომ ჩვენ ვარსებობდით, წადი და სინათლეს შეურთდი, ჩვენთან მხოლოდ ჭაობი და სიბნელეა...

რისი ხმა ისმის?

იმღამეს მსოფლიო დუმდა იმღამეს ყველას სიჩუმე იზიდავდა სიკვდილი კი სიჩუმეს იზიდავდა ყველა სიკვდილისკენ მიექაჩემოდა ეგონათ ხსნა იყო იმ ცხოვრების ხმაურიდან სიჩუმეში ყოფნა ეგონათ ხსნა იყო..

აღსარება საკუთარ გვამთან

ამბობენ ადამიანი ისეთია, როგორ სიმღერასაც უსმენსო... შენ ჩემი გემოვნება კარგად იცი, ტატო... დღევანდელი ამინდისავით ცვალებადი და არაპროგნოზირებადი...

სამორეული

სამყარო შენთან ერთად. ბედნიერებით, სიხარულით აღსავსე. ყოველი დღე იწყება, მთავრდება ღიმილით, პოზიტივით, შენზე ფიქრით, ჩახუტებით, კოცნით...