შენ თავი გტკივა...

შენ თავი გტკივა, რადგან წუხელ ბევრი დალიე და საკუთარ დარდს ალკოჰოლს ატანდი... რაც შენს მეხსიერებაში დარჩა მხოლოდ და მხოლოდ სიბნელეა... სიბნელე და შიგადაშიგ დაქალების მონოტორული ხმა, რომლებიც გაფრთხილებდნენ რომ მეტი აღარ უნდა დაგელია, თუმცა არ

სიცოცხლის საჭე

შუაღამისას ,ცუდი სიზმრისგან მოვლენილმა შიშმა გააღვიძა.ამ ბოლო დროს ხშირად ესიზმრებოდა არცთუ ისე დიდი ხნის წინ გარდაცვლილი ბაბუა.

ჩვენი ამბავი (თავი I)

სიყვარული ფართო მცნებაა, რომელიც ყველას სხვაგვარად ესმის და სხვაგვარად შეიგრძნობს. ამბობენ თუ ნამდვილად გიყვარს მას სიტყვებით ვერ გადმოცემო, ალბათ მრთალია რადგან ჩემი აზრით როდესაც გიყვარს ამ გრძნობას ვერ გადმოცემ და სხვას ვერ აღუწერ იმ განცდებს

ოცნების მედუზები

ჩვენ ორნი,ორი 40+ რუხი მეოცნებე , ზღვის ქვიშიან ნაპირთან გვერდიგვერდ ვისხედით,შორს, ტალღების სიღრმეში უმისამართოდ ვიცქირებოდით და ფიქრებში ჩაძირულ თვალებს ზანტად ვაფახულებდით.

დამარტდა

თბილი ბუხარია ცივი სუიციდის ჩემი საწინდარი

ეგოისტია ადამიანი

უპირობოდ არავის არაფერი გვაკავშირებს... ეგოისტია ადამიანი ..სხვისი სიყვარულითაც კი საკუთარ თავზე ზრუნავს... იდეებს პროცესად განვსაზღვრავთ, ერთმანეთს წიგნებივით ვანაწილებთ თაროებზე...

ლურჯი ალუბლები

თბილისი,მომენტალურად წითლად იღებება,ლურჯებში ჩაცმული გოგონა, ნელი ნაბიჯებით მიდის და გარემოს ათვალიერებს,გრძნობს წითელ წვეთებს,რომლებიც დამნშავის ტკივილთან ასოცირდება.მარჯვნივ ბიჭს ამჩნევს,აჩქარებული ნაბიჯებით,მგონი ეშინია,რადგან თვალები

მოხუცები

გაზაფხულის ჩვეულებრივი, ოდნავ გრილი ღამე, ქუჩის მოხუცი მუსკიოსი ოსტატურად ანაცვლებდა თითებს, ედიტ პიაფის ფოტო გაჩრილ აკორდეონის კლავიშებზე და “Sous Le ciel De paris”-ის ნაზი მელოდიით, რომანტიულ ელფერს სძენდა გარემოს.

და იქნებ..

და როცა შეძრწუნებულს ჭაობის ზემოთ მხოლოდ დასახმარებლად გაწვდილი უფორმო და უშნო ხელებიღა დამრჩა, გეძახდი უხმოდ და თან ყველაზე ხმამაღლ

სისხლად გამშრალი მიწა

დავწერთ ისტორიას და მომავალს ვაცნობებთ იმ ქვეყნის შესახებ არასდროს რომ დანებებულა,დაცემული რომ წამომდგარა და დროშა ხელში აუღია. ადამიანი ბრძოლის დროს საქართველოს ჰიმნს რომ მღეროდა და გულით ოჯახის ფოტოს ატარებდა. ქვეყანა რომელიც ბოლომდე იბრძოდა და